Πριν από την επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940 εναντίον μας, η Ιταλία του Μουσολίνι απειλούσε, προκαλούσε και διεκδικούσε σε βάρος της Ελλάδας, ώστε να επεκταθεί η τότε Ιταλική αυτοκρατορία στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο.
Η Ιταλική αεροπορία παραβίαζε τα σύνορα μας στην Ήπειρο και Κρήτη, απειλούσε πλοία μας πολεμικά και εμπορικά, αλλά η διχασμένη τότε Ελληνική ηγεσία για “να μην προκαλέσει” αποδεχότανε τις προκλήσεις παθητικά, ακόμη και μετά τη βύθιση της Έλλης, και τις απέδιδε σε δράστες “αγνώστου εθνικότητας”. Έτσι “μη προκαλώντας”, φτάσαμε στην Ιταλική εισβολή, που την ακολούθησε η γερμανική την 6η Απριλίου 1941 και η τριπλή κατοχή των 1264 ημερών, με απώλεια το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας, την τεράστια καταστροφή δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων, γεφυρών, κατοικιών, οχημάτων, σιδηροδρόμων, πλοίων, κλοπή αρχαιολογικών μας θησαυρών κλπ., που έχουνε αφήσει τεκμηριωμένες ανεξόφλητες, διεκδικούμενες και απαιτητές οφειλές προς την Ελλάδα από τη Γερμανία,εκτιμώμενες όσον αφορά το υποχρεωτικό κατοχικά δάνειο στα 20.000.000.000 δολάρια ΗΠΑ και τις πολεμικές αποζημιώσεις στις 1.000.000.000 χρυσές λίρες Αγγλίας.
Η Τουρκία στο ίδιο διάστημα παρά την υπογραφή «συμφωνίας αμοιβαίας βοήθειας» με την Βρετανία και Γαλλία, που ΔΕΝ ΤΗΡΗΣΕ, απέσπασε δόλια από τη Γαλλία τη περιοχή της Αλεξανδρέττας (Χατάϊ), στη Συρία. Ταυτόχρονα προκειμένου να βγει στον πόλεμο διαπραγματευότανε και με τη Βρετανία και τη Γερμανία, απαιτώντας τα Δωδεκάνησα, τη Κύπρο, εδάφη από τη Βουλγαρία και Ρωσία, έλεγχο της Αλβανίας, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, και την «ανάθεση της φύλαξης» των Χίου, Λέσβου, Σάμου, και περιοχών της Συρίας, Ιράκ. Δηλαδή ότι τα τελευταία χρόνια εποφθαλμιά, εισβάλοντας στη Κύπρο, Συρία, Ιράκ, κατέχοντας βάση στην Αλβανία, απειλώντας καθημερινά τα Ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Παράλληλα την 18η Ιουνίου 1941 υπέγραψε με τη Γερμανία οικονομική συμφωνία , όπου την εφοδίαζε με πολεμικές πρώτες ύλες πληρωτέες από τον κατασχεμένο χρυσό των Εβραίων.Στο εσωτερικό της Τουρκία με υπόδειγμα μεθόδους των γερμανικών SS ψηφίζει νόμους αρπάζοντας τις περιουσίες των Ελλήνων.
Μετά τον Β΄Π.Π., η Τουρκία, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ, ακολουθεί την ίδια πορεία με την Ιταλία του Μουσολίνι, έχοντας τα ίδια “εμπόδια” από τον Ελληνισμό στην Ελλάδα και Κύπρο. Στη δεκαετία του 1950, μας απειλεί με πόλεμο, και το 1955 λεηλατεί, σφάζει και διώχνει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.Ακολουθούν οι βομβαρδισμοί του 1964 στην Κύπρο ενώ εξοντώνεται οριστικά ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου.
Το 1974 εισβάλλει στη Κύπρο και στη συνέχεια σχεδόν καθημερινά θ’ ακολουθήσουνε οι παραβιάσεις του Εθνικού μας εναέριου χώρου και χωρικών μας υδάτων, η άρνηση της διεθνώς νόμιμης οριοθέτησης ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, το casusbelli στη περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, το γκριζάρισμα κυριαρχίας μετά τα Ίμια, η εισβολή χιλιάδων κατευθυνόμενων λαθρομεταναστών στον Έβρο το 2020, οι «βόλτες» του ORUKREIS στην υφαλοκρηπίδα μας, οι επιθέσεις σε σκάφη του Π.Ν. και του Λιμενικού, ακόμη και αλιευτικών μας. Ενίοτε πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και Κύπρο, το λεγόμενο “λόμπι του κατευνασμού”, υποχωρούνε διαρκώς, ελπίζοντας στον εξευμενισμό και την τιθάσευση του θηρίου.
Και για “να μην προκαλούμε”, διαλύσαμε την αμυντική μας βιομηχανία, ΜΑΣ ΜΕΙΩΣΑΝΕ τις αμυντικές δαπάνες, ενώ η Τουρκία τις υπερπολλαπλασίαζε. Η Τουρκία σήμερα, προκειμένου να διαφύγει από τα αδιέξοδα που δημιούργησε, προκαλεί κρίσεις με την Ελλάδα απαιτώντας τίποτα λιγότερο, απ’ ότι ζητούσε η Ιταλία το 1940. Την παράδοση των δύο Ελληνικών κρατών της περιοχής, με το καλό ή με το άσχημο. Δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσω τη «τύχη» γειτονικών στη Τουρκία χωρών, που προσπάθησαν ν’ αποφύγουνε το απευκταίο υποχωρώντας και ενδίδοντας στις τουρκικές απαιτήσεις.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
