29/11/2020
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟΙ
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 1975
Οι στήλες της εφημερίδας του Κκι Unità και των τοπικών αναπληρωτών της, από την Paese Sera έως το Manifesto ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες την Παρασκευή 14. Οι ταραχώδεις ειδήσεις του προηγούμενης βραδιάς προκάλεσαν την ένθερμη φαντασία των συντακτών. Λίγα αλλά αποτελεσματικά λόγια όπως στις πιο ιερές παραδόσεις της καλύτερης δημοσιογραφίας.
Λεηλασία και ληστεία, κλοπή και επίθεση καθώς και επιδρομή. Κακοποιοί συνεπώς ληστές, εγκληματίες πρακτικά φασίστες, προτείνει κάποιος αυλικός ως συνήθως πιο ρεαλιστής από τον βασιλιά. Στη συνέχεια, μια γρήγορη επισκόπηση του ύψους του ποσού των αρπαγμένων, δηλαδή, της λείας ή των κλοπιμαίων, να το λέμε και σωστά.
Δεν είναι μια κριτική ταινίας του Peckmipah. Δεν είναι το Wild Bunch- il Mucchio Selvaggio-η Άγρια Συμμορία. Ο Billy the Kid δεν εμπλέκεται αν και στο ρόλο του Pat Garret περισσότεροι από ένας αρθρογράφοι αυτοαποκαλούμενοι ‘αριστεροί’ δεν θα ήθελαν και πολύ για να βρεθούν στη θέση του.
Δεν μας ενδιαφέρει να ερευνήσουμε. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να αφήσουμε το καθήκον να ρίξουν φως στην υπόθεση τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας και οι λάτρεις τους-i suoi aficionados της A.O. (Avanguardia operaia-εργατικής Πρωτοπορίας) πάντα έτοιμοι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα στο Μιλάνο.
Μας ενδιαφέρει μάλλον να συλλογιστούμε σχετικά με τα γεγονότα, να πάμε πέρα από το να βάλουμε ετικέτες σε συμπεριφορές και δράσεις για τις οποίες με ακριβή μονοτονία γίνεται το όνομα «εκείνων της οδού dei Volsci», του «κρησφύγετου κοινών εγκληματιών», όπως έλεγε ένας γνωστός εκτελεστής αντιστασιακών παρτιζάνων.
ΠΟΙΟΣ ΚΛΕΒΕΙ, ΠΟΙΟΝ;
Η κραυγή πόνου για τα κέρδη της υπεραγοράς Cefis αποσυντίθεται σαφώς και υπερβαίνει κατά πολύ την απλή αγανάκτηση. Οι καθώς πρέπει άνθρωποι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αισθάνονται ακάλυπτοι-ξεσπέπαστοι, πιασμένοι με τα χέρια στον «σάκο». Η εξίσωση των αξιών, μελέτη-εργασία-χρήματα-δίσκοι και ρούχα και ο ελεύθερος χρόνος, δεν λειτουργεί. Δεν αντιμετωπίζει μόνο απόρριψη και αλλοτριότητα, αλλά δέχεται επίθεση.
«Χρησιμοποιήστε όλα τα μέσα για να μας πείσετε να αγοράσουμε εκείνο που θέλετε στις τιμές ληστείας που εσείς ορίζετε. Τώρα εάν βλέπουμε όλο και λιγότερα χρήματα, εμείς σίγουρα δεν είμαστε πρόθυμοι να τα παρατήσουμε!»
Η ιδεολογία της θυσίας είναι σύμμαχος της ήττας και υπάρχουν όλο και λιγότερα να πάρουμε αν δεν θέλουμε τα πάντα. Είναι λοιπόν ένα κατηγορητήριο εκείνο που εφαρμόζεται από δέκα, πενήντα ή εκατό νεαρούς προλετάριους. Αλλά έχουμε κι άλλα.
Για παράδειγμα, εμφανίζεται ο «μη επαγγελματισμός». Σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που θα έχουν να πουν εκείνο ή το άλλο προς απάντηση, αλλά τα αφεντικά των προς πώληση αγαθών σίγουρα δεν θα είναι ευχαριστημένα.
Φράσεις όπως «όλοι πολύ νεαροί», «υπήρχαν αρκετά κορίτσια», «παρατηρήθηκαν νέες γυναίκες» κ.λπ. και τα λοιπά. δεν είναι αυτά πράγματα που ευνοούν ύπνο ειρηνικό. Όσο το προλεταριάτο «κάτω των 21» ενεργούσε μεμονωμένα, λειτουργούσε ιδιωτικά, η ενοχλητική του δράση θεωρούνταν «ανεκτή». Αυτό δεν είναι πλέον δεδομένο. Μια συμπεριφορά έγκρισης που γίνεται μαζική, δεν είναι ανεκτή, δεν είναι πλέον προγραμματιζόμενη, χτυπά πού και όπως θέλει, εν συντομία, είναι πολύ αποτελεσματική.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΨΩΝΙΑ
Πλήρης σελίδα τίτλος απογευματικής εφημερίδας στη Ρώμη. «Το σούπερ μάρκετ Standa δέχτηκε επίθεση στο Montesacro – η αποθήκη Consorti στο Trionfale» εξηγεί η Il Messaggero και ακολουθεί το χρονικό των «δύο ανησυχητικών πράξεων μαζικής λεηλασίας».
Η εφημερίδα έγραψε στις ειδήσεις της πόλης: «Στις 18.40 στις αποθήκες Standa στην Piazza Talenti, περίπου τριάντα νέοι, μερικοί με κόκκινα μαντήλια να καλύπτουν μέρος των προσώπων τους, εισέβαλαν στον τομέα ένδυσης που βρίσκεται στο ισόγειο της αποθήκης.
Φωνάζοντας «όλα αυτά μας ανήκουν επειδή είναι του προλεταριάτου» και ρίχνοντας φυλλάδια που δικαιολογούσαν την παρέμβαση, άρχισαν να αρπάζουν παλτά, γούνες, παντελόνια και φούστες. «Έβαλαν τα πάντα σε μεγάλους σκούρους σάκους – είπε ένας πωλητής – από εκείνους που συνηθίζουμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια.
Υπήρχαν πολλά κορίτσια». Φυσικά η κραυγαλέα εισβολή, μερικοί τραγουδούσαν ή φώναζαν συνθήματα, με αποτέλεσμα ένα όπου φύγει φύγει μεταξύ των πελατών. Πριν φύγουν οι νεαροί έριξαν φυλλάδια. Απευθύνονται «σε ολόκληρο το νεανικό προλεταριάτο».
Λίγα λεπτά αργότερα, πιθανότατα μια άλλη ομάδα που δρούσε σε επαφή με την πρώτη, μπήκε στο κατάστημα Consorti, τραγουδώντας ύμνους και συνθήματα στη μουσική βάση του τραγουδιού «Pueblo unido-Λαός ενωμένος», μαγαζί που ειδικεύεται στην πώληση δίσκων και στερεοφωνικού εξοπλισμού.
Επαναλήφθηκε λίγο πολύ η ίδια σκηνή. Κάποιοι επικαλούμενοι συνθήματα κατά του καπιταλισμού, έκαναν δικές τους αφίσες, πολλούς δίσκους, ένα πικάπ με ενισχυτή και μια στερεοφωνική συσκευή. «Δεν τα έχουμε μαζί σας – επαναλάμβαναν στους υπαλλήλους του καταστήματος – τίποτα δεν θα σας συμβεί εάν παραμείνετε φρόνιμοι».
Πριν φύγουν, έκοψαν τα καλώδια των δύο τηλεφώνων και απομακρύνθηκαν παίρνονταν τη λεία τους μέσα στις συνηθισμένες σακούλες σκουπιδιών. Μέχρι εδώ οι γραμμές μιας εφημερίδας. Σε κάθε περίπτωση δίδεται έτσι κι αλλιώς δικαιωματικά η έμφαση που ξεσηκώθηκε από τα πρακτορεία ειδήσεων, όλος ο χώρος που καθημερινές εφημερίδες και εβδομαδιαίες, ραδιόφωνο και τηλεόραση διεκδίκησαν ως «πολιτική αγωγή» στη δίκη ενάντια στο «νεανικό προλεταριάτο».
από το «Rosso – Κόκκινο. Εφημερίδα μέσα στο κίνημα – Giornale dentro il movimento», 29 Νοεμβρίου 1975, ν. 4
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος infoaut.org
