Τα όρια της φυσικής μας αντοχής δοκίμασε το πρόγραμμα του φετινού 56ου Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου, με εκδηλώσεις που ήταν σχεδόν καθημερινές. Έτσι νιώσαμε την εξαίσια κόπωση και γεμίσαμε με θέατρο και μουσική τα πρωινά και τις νύχτες μας. Τις νύχτες διότι βρισκόμασταν οπουδήποτε κι αν μας καλούσε το πρόγραμμα να παραστούμε ως θεατές. Τα πρωινά διότι καταγράφαμε τις θετικές ή αρνητικές απόψεις μας, αλλά και διότι βρισκόμασταν στο δημαρχείο προκειμένου να παραστούμε ως εργαζόμενοι στις καθιερωμένες συνεντεύξεις τύπου των φιλοξενούμενων σχημάτων.
Η συγγραφή του απολογιστικού κειμένου για το ΦΦΘ γίνεται συνήθως υπό συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης. Απολογισμός σημαίνει ότι μπαίνει η τελευταία «παράγραφος» σε ένα «κεφάλαιο» που πλέον έχει ολοκληρωθεί. Απολογισμός σημαίνει ότι ένα ακόμη φεστιβάλ περνά στην ιστορία κι ένα ακόμη καλοκαίρι κλείνει πίσω του την «πόρτα» του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Η συγγραφή του απολογιστικού κειμένου είναι το αντιστάθμισμά της προσμονής και της αγωνίας που πάντα περιέχει το κείμενο – ανακοίνωση κάθε νέου προγράμματος. Αλλά απολογισμός σημαίνει ότι πλείστες όσες νέες εμπειρίες καταχωρήθηκαν στο μυαλό μας κι άρα γίναμε πλουσιότεροι.
Την καλή διάθεση φέτος μας την έφτιαξε νωρίς ο ποδηλάτης που άνοιξε τα φτερά της πεταλούδας και ανυψώθηκε πάνω από την πόλη μας μέσα από κάθε αφίσα του θεσμού. Πλάι του πήρε τη θέση της η χαρακτηριστική φιγούρα του αγαπημένου Αλεξανδρινού ποιητή, ο οποίος «ενσαρκώθηκε» επιτυχώς στο πρόσωπο ενός επίσης αγαπημένου μας συμπατριώτη. Οι γεμάτοι στύλοι των δρόμων με τα μπάνερς και τις αφίσες των θεατρικών σχημάτων ήταν κάτι που έσπαζε τη μονοτονία των θερμών καλοκαιρινών ημερών μας.
Διαφορετικά «ανασαίνει» η Καβάλα κάθε καλοκαίρι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Λες και οι «χτύποι» της επιταχύνονται. Λες και οι ρυθμοί της αυξάνονται. Λες και τα βράδια της ομορφαίνουν πιότερα. Λες και τα πρωινά της ξημερώνουν φωτεινότερα. Λες και ο 56χρονος θεσμός είναι ικανός να μας κάνει σχεδόν όλους ακόμη καλύτερους ανθρώπους. Σχεδόν όλους όμως. Γιατί μια χούφτα μίζερων, μια ομαδούλα γνωστών γκρινιάρηδων, ουδέποτε θα σπρώξει στην άκρη τα κόμπλεξ της προκειμένου να αφήσει χώρο για άνθηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Με τους καλούς και τους κακούς θεατές του, με τους ευσυνείδητους και τους βολεψάκηδες συντελεστές του, με τους πραγματικούς θεατράνθρωπους και τους ιμιτασιόν κουλτουριάρηδες, με τους πολλούς εθελοντές του και όσους το πολέμησαν φανατικά, το φετινό 56ο Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου κυριάρχησε στη ζωή μας και μας άφησε να οδεύουμε προς το φθινόπωρο κάνοντας συγκρίσεις και καταγράφοντας όσα θαυμαστά μας επιφυλάχθηκαν και φέτος.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΕΞΑΙΣΙΩΝ ΧΟΡΩΝ
Η πρώτη διαπίστωση που εύκολα προέκυψε φέτος αφορούσε στην παρουσία εξαίσιων χορών, τα μέλη των οποίων άγγιξαν το υψηλότερο επίπεδο ποιότητας. Μας είπαν ότι η κρίση έχει αναγκάσει μεγάλα ταλέντα να περνούν πλέον από τις ακροάσεις ευελπιστώντας να εξασφαλίσουν κάποιο μεροκάματο. Να λοιπόν που η κρίση τουλάχιστον στο συγκεκριμένο τομέα ανέβασε τον πήχη των ταλέντων και των αποδόσεων.
Για την πρώτη θέση «ερίζουν» οι Τραχίνιες και οι Βάκχες. Οι μεν Τραχίνιες με τις υπέροχες φωνές τους και την καλή προετοιμασία τους ενθουσίασαν το κοινό. Οι δε Βάκχες με τα παράξενα κοστούμια τους και την έντονη κίνησή τους έδιναν την αίσθηση πως οι θεατές έγιναν για λίγο πραγματικοί μύστες των βακχικών τελετών. Για τη δεύτερη θέση επίσης «ερίζουν» οι ανδρικοί χοροί της «Μήδειας» και του «Πλούτου». Ο μεν πρώτος ως απόλυτα καλοκουρδισμένος και σοβαρός, ο δε δεύτερος ως απόλυτα χαρωπός και πολύχρωμος. Τα εύσημα όμως πρέπει να αποδοθούν και στο σύνολο των ταλαντούχων νεαρών παιδιών που πλαισίωσαν την παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης – Ποιος τη ζωή μου…» που έκαναν επί σκηνής τα πάντα, αλλά και στο χορό των Αργείων του «Αγαμέμνονα».
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΚΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Ύστερα από ένδεκα χρόνια χλιαρών και υποτονικών ερμηνειών, φέτος η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επεφύλαξε σε πολλούς και κυρίως σ’ εμένα τη μεγαλύτερη έκπληξη. Πέρασε από τους Φιλίππους σα σίφουνας σαρώνοντας το κοινό και τις απόψεις για τον «Αγαμέμνονα». Δέσποσε στην ορχήστρα με τέτοιο υποκριτικό ανάστημα ώστε ανάγκασε καθένα μας να παραδεχθεί ότι τελικά μέσα της κρύβεται (κι εμφανίζεται όποτε εκείνη θελήσει) μια μεγάλη τραγωδός. Σκληρή και καθηλωτική, πλημμυρισμένη από συναίσθημα, ματωμένη και θυμωμένη, η δική της Κλυταιμνήστρα θα μείνει ως το ερμηνευτικό «μνημείο» του 56ου ΦΦΘ η δε Καρυοφυλλιά θα στεφθεί η θεατρική βασίλισσα του καλοκαιριού.
Χαλαρός και χαμογελαστός όσο ποτέ πριν εκτός σκηνής, αψεγάδιαστος τεχνικά κι ερμηνευτικά στο κέντρο της ορχήστρας, ο Γιώργος Κιμούλης για μία ακόμη χρονιά στάθηκε στη δική του κορυφή και δεν επέτρεψε κανένα να αμφισβητήσει ότι η καλλιέργεια και η εξειδίκευσή του στην αρχαία τραγωδία τον καθιστούν ως το βασιλιά του φεστιβάλ. Κάπου διάβασα για το «Σιωπηλό βλέμμα του νικητή», για μία ανδρική «Μήδεια» που αγαπήθηκε από ένα κοινό το οποίο ούτε καν ανάσαινε στη διάρκεια του έργου, για μία ακόμη κορυφή που ο Κιμούλης κατάφερε να κατακτήσει ανεβαίνοντας υψηλότερα στην εκτίμηση των θεατρόφιλων.
Κάθε χρόνο και καλύτερος γίνεται ο Χρήστος Λούλης που φέτος τόλμησε τη συμμετοχή του σε αριστοφανική κωμωδία ενθουσιάζοντας το κοινό και χειρίστηκε τον εαυτό του τόσο άψογα, ώστε θύμισε περισσότερο κορμί από πλαστελίνη. Ο δε Νίκος Καραθάνος – Πειρατής της Καραϊβικής ήταν η μόνη αιτία που δεν τράπηκα σε άτακτη φυγή από τον κακό «Κύκλωπα», διότι αφενός σέβομαι την πορεία του κι αφετέρου εκτίμησα την τιτάνια προσπάθειά του.
ΟΙ ΑΡΤΙΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
Πίστευα ότι τέλειες παραγωγές, άρτιες σε όλα τα επίπεδα δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, αλλά φέτος από την πλάνη μου μ’ έβγαλαν το Θέατρο Βασιλάκου και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Η «Μήδεια» του πρώτου φορέα όπου υπέγραφε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος τη μετάφραση, ο Σπύρος Ευαγγελάτος τη σκηνοθεσία, ο Γιώργος Πάτσας το σκηνικό, ο Γιάννης Μετζικώφ τα κοστούμια, ο Θάνος Μικρούτσικος τη μουσική και ο Γιώργος Κιμούλης υποδύθηκε ένα γυναικείο ρόλο, ήταν το αρτιότερο αποτέλεσμα των τελευταίων ετών.
Με παρόμοιες προδιαγραφές ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο διεκδίκησε την πρωτιά με τον «Αγαμέμνονα» σε μετάφραση της Νικολέττας Φριντζήλα, σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη, εικαστικά σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, μουσική σύνθεση της Σοφίας Καραγιάννη και μεγαλειώδεις ερμηνείες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, του Μηνά Χατζησάββα και του Βασίλη Μπισμπίκη.
Πέραν των δύο σκηνοθετικών κορυφών, καλή δουλειά έκανε ο Θωμάς Μοσχόπουλος για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου στις γήινες «Τραχίνιες» και ο «πρωτάρης» Διονύσης Σαββόπουλος στον αξιοπρεπέστατο «Πλούτο».
ΕΠΙΑΣΑΝ ΠΑΤΟ
Χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα, στον πάτο κατάφεραν να κολλήσουν ο ανυπόφορος «Επιθεωρητής» του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας που σκηνοθέτησαν οι δύο βοηθοί του Σπύρου Ευαγγελάτου εξαιτίας ενός ξεπερασμένου πλέον Γιώργου Αρμένη, η απαράδεκτη σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης που κατέστρεψε ολόκληρο θίασο κι ανάγκασε το Γιώργο Παρτσαλάκη να κουβαλά στις πλάτες του τη θεατρική μεταφορά της εξαίσιας ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο», η άθλια αποχαιρετιστήρια «Ειρήνη» του Σωτήρη Χατζάκη από το ΚΘΒΕ, η μονότονη «Ελένη» της άνευρης Πέμης Ζούνη των ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και Αγρινίου, καθώς και ο εκνευριστικός «Κύκλωπας» του Δημήτρη Πιατά από το Εθνικό. Παραστάσεις που διήρκησαν αδικαιολόγητα πολύ, που κούρασαν άνευ ουσιαστικού λόγου το κοινό και που προφανώς δε θα τις θυμόμαστε μελλοντικά αφού τίποτε αξιόλογο δεν μας πρόσφεραν.
Πάτο όμως φέτος έπιασε και ο Γιώργος Νταλάρας, που αν και συνοδευόταν συναυλιακά από τη Γλυκερία, ετοίμασε ένα τόσο κουραστικό μουσικό αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα, ώστε λίγο έλειψε να «αποκηρύξουμε» τον ίδιο το συνθέτη. Μακριά από τον καλό του εαυτό των προηγούμενων ετών, ο Γιώργος Νταλάρας μας ανάγκασε να του συστήσουμε την αποχή από τις καλοκαιρινές περιοδείες μπας και καταφέρουμε να συνέρθουμε.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΙΕΣ
Μεταξύ των δύο άκρων, της κορυφής και του πάτου, σίγουρα υπήρξαν και μέτριες παραστάσεις έχουσες τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία τους. «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη ευτύχησε μεν λόγω του ρεσιτάλ ερμηνείας από το Σωκράτη Πατσίκα, αλλά για δικούς του λόγους ο Κωνσταντίνος Κάππας εμφανίστηκε πολύ συγκρατημένος. Έτσι στο έργο επικράτησε μια «χρυσή ισορροπία».
Ο «Κοινός Λόγος» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στηρίχθηκε στις πλάτες της εκπληκτικής Ελένης Ουζουνίδου και της συνταρακτικής της ερμηνείας στο ρόλο της πόντιας μάνας. Πλάι της είχε ως βοήθεια την απόδοση της Ελένης Κατσανδρής, αλλά ανάλογο υψηλό επίπεδο δε διατήρησαν ούτε η άνευρη Λυδία Κονιόρδου ούτε και η Ελένη Κοκκίδου που έχασε αρκετές φορές τα λόγια της.
Όσο δυνατός ήταν ο χορός των «Βακχών» και οι τρεις Νιγηριανοί ελληνικής καταγωγής μουσικοί κρουστών, τόσο μέτριες ήταν οι ερμηνείες των υπολοίπων έμπειρων ηθοποιών του θιάσου. Εκτός εάν αυτή ακριβώς ήταν η σκηνοθετική γραμμή προκειμένου να καλυφθεί η υποκριτική διαφορά τους με τον Σάκη Ρουβά.
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΥΦΡΑΙΝΕΙ ΚΑΡΔΙΑΝ
Το κόκκινο βιολί παιγμένο από τα μαγικά χέρια της Ευανθίας Ρεμπούτσικα γέμισε για μια δευτεριάτικη βραδιά ασφυκτικά το θεατράκι του Φρουρίου και η συναυλία αυτή κατατάχθηκε ως τρίτη πολυπληθέστερη στην ιστορία του χώρου. Με μελωδίες ταιριαστές σε γαλλικά σοκάκια, σε τσιγγάνικα βιολιά και γεμάτες με «ευωδιές» μυρωδάτων μπαχαρικών ταξίδεψε το κοινό των 1.800 και πλέον θαυμαστών της.
Οι ζεστές παρουσίες και οι γλυκές φωνές του Γρηγόρη Βαλτινού και της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου μπορεί να στήριξαν επαρκώς το δραματοποιημένο κομμάτι της τρίωρης παράστασης «Μίκης Θεοδωράκης – Ποιος τη ζωή μου…» αλλά σίγουρα το σκηνοθετικό εγχείρημα του Θέμη Μουμουλίδη μας κατέκτησε κυρίως λόγω των πλέον διάσημων και αγαπημένων συνθέσεων, αλλά και εξαιτίας των «γιγαντιαίων» φωνών που ανέλαβαν την απόδοση των τραγουδιών. Η Γιώτα Νέγκα και ο Κώστας Μακεδόνας συνάρπασαν το κοινό. Κορυφαία στιγμή που θα ήθελα να ξαναζήσω ήταν η ερμηνεία Μακεδόνα στο κομμάτι «Θα σημάνουν οι καμπάνες».
Το οπερετικό υπερθέαμα «Ντον Κάρλο» του Τζουζέπε Βέρντι από την Εθνική Όπερα Σόφιας αν και τρίωρο, ωστόσο έτερψε πολλές από τις αισθήσεις μας και γαλήνεψε τη ψυχή μας, αποδεικνύοντας την τεράστια προετοιμασία μέχρι την τελική παρουσίασή του.
ΤΟ ΚΑΒΑΦΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Το καβαλιώτικο σκέλος του φετινού φεστιβάλ κουβαλούσε εικόνες, ήχους και μυρωδιές της Αλεξάνδρειας. Τιμώντας την επέτειο των 150 ετών από τη γέννηση του Κ.Π. Καβάφη, ο Θοδωρής Γκόνης ετοίμασε ένα πρόγραμμα που βοήθησε όσους το παρακολούθησαν να έρθουν σε στενότερη επαφή με τη ζωή και το έργο του ποιητή. Παραστάσεις, αναγνώσεις, εκδηλώσεις λόγου, προβολή ταινιών, ακόμη και μια εικαστική έκθεση που φιλοξενήθηκαν στο Ιμαρέτ, στους κήπους της κατοικίας του Μεχμέτ Αλή, στον αύλιο χώρο της Παλιάς Μουσικής, στο αίθριο του Μέγαρου Τόκου αλλά και στο παραδοσιακό καφενείο «Μαύρη Θάλασσα», ώθησαν το κοινό να φωτίσει στο μυαλό του τη χαρακτηριστική καβαφική φιγούρα.
Δύο πολύτιμες στιγμές του καβαλιώτικου σκέλους κρατήσαμε σαν το καλύτερο ενθύμιο του φετινού καλοκαιριού. Η πρώτη ήταν η θεατρική απαγγελία της Λυδίας Φωτοπούλου των «12 ποιημάτων για τον Καβάφη» του Γιάννη Ρίτσου μέσα σε ένα κατάμεστο καφενείο, μ’ εκείνη τη θεϊκή φωνή της να μας κόβει την ανάσα. Η δεύτερη στιγμή ήταν η γενική δοκιμή του «Γηραιού Πατήρ μου», της εσωτερικής παραγωγής του φεστιβάλ στους κήπους του Ιμαρέτ, όταν αντικρίσαμε τον Καβάφη σχεδόν με σάρκα και οστά να κάθεται στην πολυθρόνα του. Φορούσε το γνωστό μαύρο κοστούμι του, τα χαρακτηριστικά στρόγγυλα γυαλιά του, κρατούσε στα χέρια του τα γράμματά του προς το γιό ή εραστή του (;) Αλέκο Σεγκόπουλο και τον ακούσαμε να μας μιλά με τη φωνή του Αντώνη Κούφαλη.
Η συγκεκριμένη σκηνοθετική έμπνευση του Θοδωρή Γκόνη ήταν «όλα τα λεφτά». Είναι ίσως περιττό να αναφερθεί ότι έκτοτε τον προσφιλή μας συνδημότη – δικηγόρο – θεατρικό συγγραφέα τον αποκαλούμε «Κ.Π. Καβάφη» κι αυτή είναι μια «ρετσινιά» από την οποία δύσκολα θα απαλλαγεί. Πλαισιωμένη από την έμπειρη Αλεξάνδρα Παντελάκη και το νεαρό Γιώργο Παπαπαύλου, η Μάγια Λυμπεροπούλου μεταμορφώθηκε εμπρός μας έστω και για λίγο στη Χαρίκλεια Καβάφη.
Μπορεί η Μάγια Λυμπεροπούλου να είναι ο ζωντανός θρύλος του Θεάτρου Τέχνης, μπορεί να είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού θεάτρου γενικότερα, μπορεί να αφήνει άφωνο το κοινό με την υποκριτική της δεινότητα, ωστόσο η συμπεριφορά της στάθηκε ανάρμοστη του ειδικού της βάρους. Πέραν της εκνευρισμένης παρατηρήσεως προς δύο κακούς θεατές που έκανε μετά το πέρας της παραστάσεως τη Δευτέρα 10/8, όσοι βρεθήκαμε στη γενική δοκιμή νιώσαμε αμηχανία με την άσχημη αντίδρασή της για τα ηχητικά προβλήματα του δικού της χειλόφωνου. Χρησιμοποιώντας τις δικές της φράσεις υπογραμμίζουμε ότι, όπως εκείνη απαιτεί σεβασμό στον επαγγελματισμό της, έτσι κι εκείνη οφείλει σεβασμό στον επαγγελματισμό των άλλων. Των συντελεστών και βοηθών για παράδειγμα της παραγωγής. Άραγε, πόσο εκνευρισμό υπέστησαν όλοι οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια των προβών;
ΤΑ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ
Η συμμετοχή του Παύλου Λεμοντζή και στο φετινό φεστιβάλ με τα «ΠΥΡΟτεχνήΜΑΤΑ», βασισμένα στο λόγο, διανθισμένα με μουσική, εμπλουτισμένα με φωτογραφίες, που τίμησαν τον εκλιπόντα Δημήτρη Λέντζη και ύστερα από 14 χρόνια μας θύμισαν το θεατρικό αναλόγιο το οποίο είχε παρουσιαστεί στο θεατράκι του Φρουρίου από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη με τον τίτλο «Ήχοι, Εικόνες και Λέξεις μέσα στο παλιό Κάστρο», στο πλαίσιο των «Ελευθερίων» της πόλης.
«Η πόλις», μια γαλήνια ποιητική βραδιά που μας πρόσφεραν στους κήπους της κατοικίας Μεχμέτ Αλή το συναπάντημα της δημοσιογράφου Μαρίας Χούκλη και του συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου. Η 45λεπτη απαγγελία της Μαρίας και η ερμηνεία του Θοδωρή μπλέχθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ήταν η απόλυτη ησυχία του κοινού που αυθόρμητα επικράτησε προκειμένου καμία λέξη και καμία νότα να μην πάνε χαμένα.
Το μπουρίνι που ξέσπασε λίγο πριν την έναρξη της παράστασης «Ζορμπάς ο Έλληνας» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη από το Εθνικό Μπαλέτο της Σόφιας, που εξανάγκασε το μουσκεμένο κοινό σε άτακτη φυγή κι έκλεισε νωρίτερα κι άδοξα την αυλαία του φετινού φεστιβάλ, τουλάχιστον για τους ενήλικους θεατές του.
Η συμμετοχή του Σάκη Ρουβά στις «Βάκχες» που συνοδεύτηκε από ατελείωτο κι αδικαιολόγητο «γλείψιμο» των κατά τα άλλα αξιόλογων συμπρωταγωνιστών του, με την παρουσία μπράβων και σεκιουριτάδων για να κρατηθούν μακριά τα πλήθη των θαυμαστριών (ποια πλήθη ρε μάγκες αφού τρόμαξε να κόψει 1.943 εισιτήρια σε διήμερη παράσταση;) και επιστεγάστηκε με σκηνές «απόδρασης» από την «πίσω πόρτα» προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανός ο μύθος του σούπερ σταρ. Μέχρι και η αφίσα άλλαξε στο μέσο της περιοδείας μοστράροντας το διάσημο πρόσωπο αλλά και πάλι η ακριβή παραγωγή δε θα κάνει απόσβεση.
Η διαρκής ενασχόληση και προβολή του θεσμού από πλήθος έντυπων και ηλεκτρονικών αθηναϊκών μέσων ενημέρωσης, που φέτος χτύπησε «κόκκινο» και υπέδειξε ότι εδώ πάνω στη ξεχασμένη από την υδροκέφαλη πρωτεύουσα Καβάλα κάτι σημαντικό κι αξιόλογο εξελίσσεται κάθε καλοκαίρι, έστω κι αν τα σαΐνια του φερόμενου ως Υπουργείου Πολιτισμού εθελοτυφλούν συστηματικά! Αν εσείς εκεί κάτω προάγετε τον πολιτισμό, τότε εμείς εδώ πάνω είμαστε αστροναύτες κι ετοιμαζόμαστε προς αναχώρηση με προορισμό τον Άρη!
Η παντελής έλλειψη τροχαίας παρουσίας στο καταραμένο φανάρι του Αμυγδαλεώνα και φέτος, με αποτέλεσμα η ουρά των οχημάτων στις παραστάσεις Σαββάτου ή Κυριακής να είναι ατελείωτη και η προσέλευση στο αρχαίο θέατρο να καθίσταται τεράστιο βασανιστήριο. Όπως επίσης και οι εμφανίσεις κάποιων κυριών εντός του μνημείου, ενδεδυμένων με βραδινές τουαλέτες και στηριζόμενων πάνω σε 12ποντες γόβες – στιλέτο, που κανονικά θα έπρεπε να τιμωρούνταν αυτομάτως στην πόρτα εξαιτίας της χαζομάρας τους. Αυτά τα δύο παραδοσιακά στοιχεία του φεστιβάλ παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ:
· Στους «αιμοδότες» διοργανωτές (Δήμος – Δημωφέλεια – ΔΗΠΕΘΕ) που επιμένουν να αντιστέκονται στις μίζερες «σειρήνες», να στηρίζουν και να επενδύουν στο θεσμό θεωρώντας πως ο πολιτισμός είναι το τελευταίο «οχυρό» πριν καταρρακωθεί απόλυτα το ηθικό μας.
· Στο Δον Κιχώτη – Θοδωρή Γκόνη που οραματίσθηκε ένα αναγεννημένο από τις στάχτες του φεστιβάλ, το οδήγησε σταθερά σε νέα δημιουργικά μονοπάτια και πλέον εκατοντάδες σχήματα συνωστίζονται στην «πόρτα» του, παρακαλώντας για μία συμμετοχή τους στον 56χρονο θεσμό μας.
· Στους ορεξάτους εθελοντές οι οποίοι έμαθαν να σέβονται, να αγαπούν, να υποστηρίζουν το φεστιβάλ, κατανοώντας την τεράστια ιστορική και πολιτιστική σημασία που έχει για την Καβάλα.
· Σε κάθε αξιοπρεπή ηθοποιό που πρόσφερε το τάλαντό του, σεβόμενος τους θεατές και αποφεύγοντας να υποτιμήσει τη νοημοσύνη όσων πλήρωσαν από το υστέρημά τους το αντίτιμο των εισιτηρίων. Οι υπόλοιποι, «ποιούντες ήθος» αρπάχτρες, ας πάνε στο καλό κι ας μη μας «ξανατιμήσουν» σύντομα με την ασημαντότητά τους.
· Στους φίλους μου που για ένα ακόμη καλοκαίρι, οικονομικά δύσκολο και με θερμοκρασίες σε σημείο βρασμού, μου πρόσφεραν την παρεούλα τους, την κουβεντούλα τους, την πλάκα τους, πάντοτε εκεί στο αγαπημένο μου βραχάκι. Είθε να είμαστε όλοι γεροί και να συναντηθούμε πάλι για το 57ο Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μην απογοητεύεστε, αφού λίαν συντόμως ο καλλιτεχνικός μας διευθυντής θα ανακοινώσει το πρόγραμμα του χειμερινού θεατρικού φεστιβάλ, γεγονός που σημαίνει ότι θα συναντηθούμε πάλι στις αναπαυτικές καρέκλες του θεάτρου «Αντιγόνη Βαλάκου»
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
