Το σχολικό έτος 1977 – 1978 στην Γ’ τάξη του τότε πρώτου λυκείου Θηλέων Καβάλας φοιτούσαν ως συμμαθήτριες η Άννα Πετράκη, η Άννα Τζούμα και η Μαρία Τσουρή. Σ’ εκείνη τη ξέγνοιαστη εφηβική περίοδο η Άννα Τζούμα Μισσιριάν ονειρευόταν να ταξιδέψει σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να επιστρέφει πάντα πίσω στην αγαπημένη της πόλη, όπου επιθυμούσε να αφήσει βαθιά χαραγμένο το στίγμα της. Η Άννα Πετράκη ονειρευόταν να γίνει μια άριστη φιλόλογος, να εμπνεύσει στους μαθητές της την αγάπη για τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη μουσική και τις επιστήμες. Η Μαρία Τσουρή ονειρευόταν ότι θα κατάφερνε με μεράκι και ορμή να αλλάξει και να βελτιώσει τον κόσμο.
Τα χρόνια κύλησαν. Η Άννα Μισσιριάν παρά τη λοιπή επιχειρηματική της δραστηριότητα, έθεσε κι επέτυχε ένα στόχο ζωής, να μετατρέψει το Ιμαρέτ από εγκαταλελειμμένο μνημείο σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της Ελλάδας που κοσμεί την πόλη μας. Η Μαρία Τσουρή έγινε άνθρωπος της ντόπιας αγοράς, συνδικαλίστηκε μέσω του εμπορικού συλλόγου κι ασχολήθηκε με την πολιτική και τα κοινά του δήμου, θέτοντας βουλευτική υποψηφιότητα με τη ΔΗΜΑΡ στις εθνικές εκλογές του 2012, υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές του 2014, αλλά κι εκ νέου βουλευτική υποψηφιότητα με Δημοκρατική Συμπαράταξη το 2015. Η Άννα Πετράκη έγινε η φιλόλογος που ονειρευόταν, δίδαξε τους μαθητές της, παράλληλα όμως έγραφε στο τετράδιό της ποιήματα. Αυτά τα προσωπικά της πονήματα συμπεριλαμβάνονται στην πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Όσα δεν έζησα».
Η συλλογή κυκλοφόρησε από τον οίκο «Andy’s Publishers» το 2015 και στις 96 σελίδες της περιλαμβάνονται τα ποιήματα που η Άννα Πετράκη έγραφε σε τετράδια και μπλοκάκια. Στις 7:00 το απόγευμα του Σαββάτου 27 Φεβρουαρίου, το ΜΟΗΑ – Mohammed Ali Research Center και η Γ’ τάξη λυκείου έτους 1978 του σχολείου θηλέων Καβάλας προσκαλούν το κοινό στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Όσα δεν έζησα» της Άννας Πετράκη. Την εισήγηση έχει αναλάβει η φιλόλογος Φανή Τσουρή και την απαγγελία η Γεωργία Βιολιτζή.
Διοργανωτές και ποιήτρια θα περιμένουν στο Ιμαρέτ όσες μοιράστηκαν μαζί τους τα εφηβικά χτυποκάρδια κάτω από την μπλε ποδιά και όσους θελήσουν να συστηθούν με ένα κορίτσι που μεγάλωσε στη συνοικία της Παναγίας κι έπαιζε στα σκαλοπάτια του μνημείου.
Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στην Καβάλα, όπου τελείωσε και το λύκειο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα από το Φιλολογικό (Κλασικό) Τμήμα.
Αργότερα υπηρέτησε σε σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ν. Κοζάνης επί 15 χρόνια. Είναι παντρεμένη και έχει μια κόρη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το «Όσα δεν έζησα» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της.
Όπως εξομολογείται η Άννα Πετράκη: «Γράφω συνήθως μικρά ποιήματα. Μερικές φορές αποτελούνται μόνο από 3-4 στίχους. Οι φίλοι που τα πρωτοδιάβασαν, όταν ακόμα τα είχα σε τετράδια και μπλοκάκια, είπαν πως αυτά τα “μικρούλια” είναι μερικές φορές πιο εύγλωττα από τα εκτενή και αγγίζουν περισσότερο τον αναγνώστη».
Αυτή θα είναι η παρθενική της παρουσίαση στο κοινό. Ενόσω οι φίλοι της προετοιμάζουν εδώ και καιρό τη γνωριμία της ποιήτριας με το κοινό προκειμένου η συλλογή να ξεκινήσει όμορφα το ταξίδι της από την πόλη που λατρεύει, από τη γειτονιά στην οποία μεγάλωσε, εκείνη νιώθει ευγνωμοσύνη για τη φιλοξενία της Άννας Μισσιριάν και αναμένει με αρκετό τρακ τη συνάντηση της με τους καβαλιώτες λάτρεις της ποιήσεως.
Η Άννα Πετράκη ευγενώς μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε κάποια από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην πρώτη συλλογή της, ως ενδεικτικά της ατμόσφαιρας του βιβλίου και του τρόπου γραφής της:
1)ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Σε μια γωνιά της γης
άγνωστη, αθέατη, μοναχική
χρόνια περίμενα
όνειρα αγίνωτα
βλέφαρα αιμάσσοντα
δίχως το χάδι του ύπνου
Σ’ ένα μπουκάλι ναυαγός
μήνυμα έριξα τη λαχτάρα μου
κυμάτισε στα πέλαγα
ασκητική η ζωή μου
Με πόθο διάπυρο
που μου ‘λυνε τα μέλη
το όνομά σου κραύγαζα
πριν να σε συναντήσω
Δεν είχες όνομα.
Αγάπη σε έλεγα
2)ΠΡΙΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ
Σ’ ένα παγκάκι κάποτε
εσύ κι εγώ
λόγια σβησμένα
Έγειρες πάνω μου να δεις
το χρώμα των ματιών μου
Σφάλισα τα βλέφαρα
Ήξερα τα δικά σου
πριν σε γνωρίσω
Μ’ ακολουθούσαν
στις πανσέληνες νύχτες μου
σε κάθε μου ξημέρωμα
στις χρυσαφιές λιακάδες μου
στο άσπρο από τα σύννεφά μου
Σε πρόσμενα
αιωρούμενη σε χρόνο άχρονο
Ήρθες
Είπες: «Zωγράφισα το πρόσωπό σου
δίχως να σ’ έχω δει
φιγούρα εύθραυστη, αέρινη, μοναχική…»
Tαξίδεψα σε αγγίγματα
που κόπηκαν
σε ψίθυρους τρεμουλιαστούς
σε λέξεις φωτιά του πόθου
Αφέθηκα να ονειρευτώ
Μα λάθεψα
Ποτέ δεν θα γινόμουνα
η ανάσα του σύμπαντός σου
3)Πώς μια ζωή
τολμά να είναι
άδεια από στιγμές
πόσο μια στιγμή
τολμά να είναι
ολάκερη ζωή
