«Σε μια προηγούμενη τοποθέτησή μου σχετική με τα θέματα παιδείας είχα επισημάνει ότι οι διαφορές μας με την Αξιωματική Αντιπολίτευση, πέρα από πολιτικές, είναι βαθιά κοινωνικές και εντέλει πολιτισμικές. Η κυβέρνηση μας αντιλαμβάνεται την εκπαίδευση ως την κατεξοχήν κοινωνική λειτουργία, με έκδηλα γνωρίσματά της τη δημοκρατικότητα και το πνεύμα ελευθεροφροσύνης και σκοπό της τον εξανθρωπισμό της ύπαρξης.
Ευτυχώς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν είμαστε ίδιοι. Στο πολιτικό μας τοπίο, τους μαθητές και τους φοιτητές τους αντιμετωπίζουμε ως οντότητες στους οποίους έχουμε ευθύνη να εμφυσήσουμε τα χαρακτηριστικά του ελεύθερου πολίτη, σε αντίθεση με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος σε κορυφαία δημόσια δήλωσή του στο προχθεσινό συνέδριο της Ν.Δ. αποκάλεσε τους μαθητές και φοιτητές «Πελάτες». Ακούστε το ξανά, για να το εμπεδώσετε. Ως πελάτες αντιμετωπίζει η αγοραία αυτή η αντίληψη τα ζητήματα της Παιδείας.
Θα ήταν ευχής έργο να διορθώσετε τον αρχηγό σας, αν αυτό ήταν απλά ένα ολίσθημα. Δεν είναι όμως ολίσθημα. Είναι μια συνειδητή συμπεριφορά που συνεχώς βαδίζει σε ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις. Η αγοραία λοιπόν αυτή αντίληψη απηχεί τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές της Ν.Δ. αντιμετωπίζοντας την εκπαίδευση ως εμπορευματική πράξη.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να διαλύσω κάποιες προσπάθειες της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να στρεβλώσει την πραγματικότητα. Ο λόγος περί «αριστείας». Η αριστεία δεν είναι για εμάς μια αρένα ανθρωποφαγίας. Την αριστεία την αντιλαμβανόμαστε ως διαδικασία συνεχούς προσπάθειας για αυθυπέρβαση. Η αριστεία είναι ατομικό αγώνισμα και ως τέτοιο πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.
Θα έρθω τώρα και στον τρόπο με τον οποίο νομοθετούμε. Πώς νομοθετούσε άραγε η Αξιωματική Αντιπολίτευση στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας; Εδώ θα θυμηθώ ότι: «τοις μεν ελευθέροις, ο νόμος ανάγκη εστί, τοις δε δούλοις η ανάγκη, νόμος». Σε καμιά περίπτωση δεν στέκομαι στο υποκείμενο, δεν έχουμε δούλους, αλλά είχαμε δουλικές νοοτροπίες στον τρόπο νομοθέτησης όλο αυτό το διάστημα. Κατ’ απόλυτη υπαγόρευση των θεσμών, νομοθετούσατε σβήνοντας από τον κοινωνικό χάρτη κοινωνικές ομάδες, κοινωνικά σύνολα, που λειτουργούσαν επ’ ωφελεία της κοινωνίας. Εμείς αντίθετα, σήμερα βασανιζόμαστε πραγματικά για κάθε νομοθέτημά μας.
Εν προκειμένω κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, απαντώ σε αυτό που κατά κόρον έχει λεχθεί σε σχέση με τη συζήτηση για την αλλαγή του τρόπου επιλογής των Αναπληρωτών δασκάλων, ότι άλλαξε δηλαδή ο Υπουργός την απόφαση του. Έχουμε μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, έχουμε όμως και μια κοινωνική ανάγκη και μια ανάγκη υπηρέτησης όχι του γράμματος του νόμου, αλλά του πνεύματος του νόμου. Αυτό άλλωστε πρέπει να υπηρετεί ο νομοθέτης σε κάθε περίπτωση, ώστε βασανιζόμενος και κρίνοντας προς την κατεύθυνση της κοινωνικής υπαγόρευσης να δίνει σε κάθε περίπτωση τη λύση. Δεν είναι μια «σολομώντεια» λύση, είναι μια τολμηρή λύση με μεγάλο βαθμό πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης.
Όσον αφορά τώρα το σχέδιο νόμου που συζητάμε, έρχεται βεβαίως να θεραπεύσει αδυναμίες υπαγορευμένες από αυτήν την καθ’ υπαγόρευση νομοθέτηση των προηγούμενων χρόνων, όσον αφορά την έρευνα και την τεχνολογία. Και προς αυτή την κατεύθυνση νομίζω, αν υπήρχε στέρεα λογική, θα έπρεπε και ο χώρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης όπως και οι άλλοι πολιτικοί χώροι να ταυτιστούν με αυτή την προσπάθεια απεγκλωβισμού από τη στερφότητα που υπαγόρευε το προηγούμενο νομοθέτημα το οποίο αλλάζουμε”. (Δελτίο τύπου)
