Τα κέντρα νεανικού προλεταριάτου ξεκίνησαν να διαχέονται στο ξεκίνημα του ’76, ιδιαίτερα στην μιλανέζικη ζώνη, στην προσπάθεια να δώσουν στον εαυτό τους μια σταθερή δομή, αναγνωρίσιμη στο κοινωνικό περιβάλλον.
Ενώνοντας τους νέους της περιφέρειας-των προαστίων σε επίπεδο περιβάλλοντος [στο μπαρ, στο κέντρο αναψυχής της συνοικίας, ένα τόπο συνάντησης στο χωριό-δορυφόρο] παρείχαν περισσότερο από συγκεκριμένους στόχους ή ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, ένα τόπο κοινωνικής ανταλλαγής.
Γεννήθηκαν πράγματι από την συνολική άρνηση συστημάτων και αξιών που εκφράστηκε από μια ολόκληρη γενιά νέων, που παρουσιάστηκε στην πολιτική σκηνή μεταξύ του 1975 και ’76, άρνηση που είχε στη συνέχεια ως αποτέλεσμα στον ανοιχτό αγώνα και στην αναζήτηση εναλλακτικών οδών, δια μέσω των οποίων να είναι δυνατή η ικανοποίηση μιας άλλης κοινωνικότητας και μιας άλλης γνώσης.
Με δεδομένη τη συνέχεια αυτών των κοινοτικών μορφών ξεκινούν κάποιες πολιτικές δράσεις όπως, για παράδειγμα, οι πρωτοβουλίες αυτομείωσης στους κινηματογράφους και, αργότερα, η διαμαρτυρία της πρεμιέρας στην Scala του Milano, στις 7 του Δεκέμβρη του 1976, που σημαδεύει το ξεκίνημα του κινήματος του ’77.
Στο Μιλάνο, η αστική μιλανέζικη τάξη, εγκαινιάζει αυτή την ημερομηνία, με την πρώτη της Όπερας, ένα νέο έτος εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, εκθειάζοντας τα πλούτη της και τα προνόμια. Το 1976 ήταν πράγματι για τους αστούς μια ευκαιρία πολιτικής επιβολής επί του προλεταριάτου, με επίδειξη μιας δύναμης που έκτιζε ξανά, προσβάλοντας τους προλετάριους που αναγκάζονταν να κάνουν θυσίες, ώστε να στέλνουν τους αστούς στην πρεμιέρα.
Εκείνο το βράδυ η πόλη αποτέλεσε θέατρο βιαιότατων συγκρούσεων ανάμεσα στα παιδιά των νεανικών προλεταριακών Κέντρων, και μια μαζική ανάπτυξη των δυνάμεων της τάξης, 5000 καραμπινιέρων.
Η βραδιά λύθηκε με ρίψη μολότοφ ενάντια στην αστυνομία και σύννεφο από αυγά και πέτρες, ρίψη βερνικιού και μπογιάς ενάντια στις κυρίες με τις ακριβές γούνες που πήγαιναν να δουν την Πρώτη του Otello του Zeffirelli; 250 νεαροί προσήχθησαν, 30 οι συλλήψεις και 21 οι τραυματίες.
Τα Κέντρα νεανικού προλεταριάτου έδιναν έτσι αρχή σε μία σειρά διεκδικήσεων που χαρακτηρίζονταν από ξεκάθαρη πρόσκληση στην προλεταριακή επανοικειοποίηση: ‘στην απαλλοτρίωση λοιπόν εκείνων των αντικειμένων – ρούχων, δίσκων, βιβλίων – δια μέσω των οποίων οι μαφιόζικες οργανώσεις μας εκμεταλλεύονται […]. Στο καταναλωτικό όργιο των Χριστουγέννων έχουμε και εμείς δικαίωμα στα δώρα […]. Η λογική των θυσιών λέει : στους προλετάριους τα μακαρόνια, στους αστούς το χαβιάρι. Εμείς διεκδικούμε το δικαίωμα στο χαβιάρι : διότι είμαστε αλαζόνες, διότι κανείς δεν μπορεί να μας πείσει πως σε καιρούς θυσιών οι αστοί μπορούν να πηγαίνουν σε πρώτη προβολή κι εμείς όχι, ότι αυτοί μπορούν και τρώνε τα τυριά τους κι εμείς όχι, ή μάλιστα ν’ αναγκαζόμαστε στην δίαιτα. Τα προνόμια που η αστική τάξη κρατά για τον εαυτό της είναι τα δικά μας, εμείς τα πληρώνουμε. Γι’ αυτό θέλουμε να τα κατακτήσουμε και να κάνουμε αυτό θέμα αρχών’.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
