Γράφει ο εκπαιδευτικός ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΣ
Θύμησες αμέτρητες και ανεξίτηλες. Καθισμένος στο γραφείο μου σκεπτικός και άυπνος άφησα τη σκέψη μου να ταξιδέψει στο παλιό μου Σχολείο, στο θρυλικό 8ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας. Ταξίδι μνήμης γεμάτο ασπρόμαυρες εικόνες και συναισθήματα που ξυπνούν από το λήθαργο του χρόνου.
1961 έτος σταθμός στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία. Μετατίθεμαι στο 8ο Σχολείο και αναλαμβάνω τη διεύθυνση του. Οι μαθητές του 8ου Σχολείου επί σειρά ετών φοιτούν στο διδακτήριο του 4ου Σχολείου, που βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου. Το διδακτήριο αυτό έχοντας μεγάλο αριθμό μαθητών λειτουργεί σε δύο βάρδιες, πρωινή και απογευματινή.
Εκείνα τα φτωχά χρόνια οι συνθήκες για τους μαθητές του 8ου Σχολείου είναι ιδιαίτερα αντίξοες. Καλούνται να διανύουν καθημερινά με τα πόδια τουλάχιστον χίλια μέτρα για να φτάσουν στο σχολείο. Αστική συγκοινωνία δεν υπάρχει και η διαδρομή είναι δύσβατη. Χωματόδρομοι σε κακή κατάσταση, που το φθινόπωρο οι νεροσυρμές δημιουργούν άσχημα φαγώματα. Με κόπο οι μαθητές ξεκολλούν τα πόδια τους από τις λάσπες.
Τους χειμερινούς μήνες τα απογευματινά μαθήματα καθιστούν τη μετάβαση των μαθητών στα απομακρυσμένα σπίτια τους ακόμη πιο επικίνδυνη. Φορτωμένοι με τις σάκες στους ώμους τους αγωνίζονται να περπατήσουν μέσα στα χιόνια. Δεν είναι λίγες οι φορές, που γλιστρώντας στην παγωμένη επιφάνεια του δρόμου σπάζουν πότε τα χέρια τους και πότε τα πόδια τους. Τα μικρά παιδιά κοκαλιασμένα από το κρύο αδυνατούν να βαδίσουν και οι γονείς επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις τους τα κουβαλούν στις πλάτες τους. Πρέπει να προχωρήσουν για να ταΐσουν το όνειρό τους για μια καλλίτερη ζωή!
Έτσι κύριος και άμεσος στόχος είναι η ανέγερση ενός νέου διδακτηρίου. Ο αείμνηστος Δήμαρχος Καβάλας Α. Βαβαλέσκος διαπιστώνοντας την αδήριτη ανάγκη για την κατασκευή νέου διδακτηρίου παραχωρεί έκταση 2.900 τ.μ στη συνοικία της Χωράφας, μια περιοχή με μαγευτική θέα. Ωστόσο το θέμα της ανέγερσης του νέου διδακτηρίου είναι χρόνια παγωμένο. Ο τύπος γράφει χαρακτηριστικά: «Επί δύο δεκαετίες υφίσταται το ζήτημα της ανέγερσης διδακτηρίου του 8ου Σχολείου και μόνον υποσχέσεις δίδονται αφειδώς πανταχόθεν»!
Μετά από επίπονες προσπάθειες και αλλεπάλληλα ταξίδια στην Αθήνα κατάφερα επί τέλους να εγκριθεί πίστωση 900.000 δραχμών από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Πέντε ολόκληρα χρόνια εργάστηκα αδιάλειπτα και ακαταπόνητα σε βάρος ακόμη και των καλοκαιρινών διακοπών της οικογένειας μου για να κατασκευασθεί το νέο διδακτήριο, το «δεύτερο σπίτι μου», όπως το αποκαλούσα. Αλλά και οι γονείς των μαθητών συμμετείχαν ενεργά στην προσπάθεια αυτή διαθέτοντας από το υστέρημα τους χρήματα για την προμήθεια σχολικών επίπλων αξίας 33.000 δραχμών, ποσό που συγκεντρώθηκε χάρις στις άοκνες προσπάθειες των σχολικών εφόρων κ.κ Ν. Δαλκιλίτση και Ν. Πετρομελίδη. Το νέο διδακτήριο ήταν άρτιο, αφού πληρούσε τις σύγχρονες τότε προδιαγραφές, ευήλιες και ευάερες αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, κυλικείο, ανθόκηποι.
Την 20-12-1966 εγκαινιάζεται το νέο διδακτήριο σε μια επίσημη τελετή, στην οποία παρευρίσκονται ο Υπουργός Βορείου Ελλάδος Θεόδωρος Μανωλόπουλος, ο Νομάρχης Νικόλαος Ματαράγκας, ο Σεβ. Μητροπολίτης Αλέξανδρος, το διδακτικό προσωπικό καθώς και πλήθος γονέων και μαθητών.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρα για τη μέρα αυτή. Αν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο, που θα μπορούσαν να καταλάβουν, τι σήμαινε αυτή η μέρα για μένα, αυτοί θα ήταν οι μαθητές μου και η οικογένεια μου. Ήταν μια μέρα γεμάτη περηφάνια, μια μέρα γεμάτη ψυχή! Γεμάτη αγάπη! Ένιωθα μια απίστευτη πληρότητα. Το όραμα μου είχε γίνει πια πραγματικότητα.
Θυμάμαι ακόμη, ότι εκείνη τη μέρα απευθύνθηκα συγκινησιακά φορτισμένος στους παρευρισκόμενους λέγοντας: «Με μεγάλη χαρά και περηφάνια χαιρετίζω τη σημερινή μέρα. Σήμερα οι ακτίνες του ήλιου δεν χάνονται σε έναν άχαρο τόπο αλλά χαϊδεύουν κάθε γωνιά του θαυμάσιου αυτού σπιτιού της γνώσης. Οι μαθητές, τα πνευματικά παιδιά μας ύστερα από δεκάδες χρόνια θα στεγαστούν σε ένα υπερσύγχρονο διδακτήριο, που θα τους εξασφαλίζει για το παρόν και το μέλλον την απρόσκοπτη πρόσβαση στη γνώση….»
Από την επόμενη κιόλας μέρα εγώ και οι εξαιρετικοί συνάδελφοι μου, συνοδοιπόροι στο δύσκολο εκπαιδευτικό έργο, στρωθήκαμε στη δουλειά. Με επίταση των πνευματικών μας δυνάμεων και με πίστη στο λειτούργημα μας καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια για τη μόρφωση των μαθητών μας και την ενίσχυση των άπορων μαθητών μας, που ζούσαν σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας. Ευαισθητοποιημένοι στο θέμα αυτό ζητήσαμε την παροχή βοήθειας από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα διανέμοντας ιματισμό και σχολικά είδη σε όλους του φτωχούς μαθητές του σχολείου μας.
Στο πλαίσιο εκδηλώσεων αδελφοποίησης με τα σχολεία της υπαίθρου επισκεφθήκαμε τα σχολεία Μέλισσας και Μεσσιάς προσφέροντας μικρά δώρα στους μαθητές τους. Εξάλλου για την απόδραση από την καθημερινότητα εμπλουτίσαμε την ενδοσχολική ζωή με εθνικές, θρησκευτικές, αθλητικές και άλλες γιορτές αποδίδοντας εξέχουσα σημασία και τιμή στη γιορτή της Μητέρας.
Υπηρέτησα ως διευθυντής στο 8ο Σχολείο επί 15 χρόνια. Ήταν χρόνια γόνιμα και δημιουργικά. Φεύγοντας άφησα ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Ήταν μια κορυφαία εμπειρία για μένα. Το να είσαι δάσκαλος είναι μια συναρπαστική περιπέτεια! Θέλει αγάπη, αυταπάρνηση και ψυχή σε ό,τι κάνεις!
Τρεις ώρες πριν χαράξει. Οι σκέψεις αυτές έχουν τρυπώσει για τα καλά στο μυαλό μου και οδηγούν τα βήματα μου στο παλιό μου σχολείο. Βλέπω τους παλιούς μου μαθητές, ακούω τις φωνές τους και μεθάω από χαρά και αγαλλίαση.
