Η είδηση αποκρύπτεται συστηματικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη δημόσια συζήτηση, που δεσμεύονται να δημιουργήσουν μια κατάσταση ανθρωπιστικής έκτακτης ανάγκης για να θολώσουν τα νερά λόγω της πολιτικής αποτυχίας των συμμάχων των Ηπα και του Νατο (συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας – και της Ελλάδας) στο Αφγανιστάν.
Κάτι μπορεί να μαντέψει κανείς από την αφοπλιστική δήλωση του Μπάιντεν όταν ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει ακριβώς πόσοι Αμερικανοί εξακολουθούν να υπάρχουν στη χώρα.
Γράφει ο Alessandro Avvisato πως στο Αφγανιστάν, μεταξύ των ανθρώπων που πρόκειται να εκκενωθούν, έστω και με κάποια επείγουσα ανάγκη, υπάρχουν στην πράγματι περισσότεροι από 16 χιλιάδες εργολήπτες, contractors, ένας «ήπιος» ορισμός που υποδεικνύει τους μισθοφόρους που πληρώνονται από ιδιωτικές εταιρείες και εργάζονται παράλληλα με τον αμερικανικό στρατό. Ο αριθμός τους στο έδαφος είχε ξεπεράσει προ πολλού τον αριθμό των στρατευμάτων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, Il loro numero sul campo da tempo aveva superato quello delle truppe Usa e Nato παρόντων στη χώρα.
Η κορυφή επιτεύχθηκε τον Μάρτιο του 2012 με 127.277 εργολάβους. Φέτος το καλοκαίρι είχαν παραμείνει ακόμη αναπτυγμένα 16.832 άτομα. Από αυτά, 6.147 είναι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 6.399 από άλλες χώρες και 4.286 από το Αφγανιστάν. Επισήμως, 2.856 συμμετέχουν στην «ασφάλεια», 1.520 από τους οποίους είναι οπλισμένοι.
Τον απρίλιο του 2020 – λίγο περισσότερο από ένα μήνα μετά τη συμφωνία των ΗΠΑ με τους ταλιμπάν στη Ντόχα – υπήρχε ήδη μείωση κατά 39,10% και στους ιδιωτικούς εργολήπτες. Μάλιστα, ο αριθμός τους στο Αφγανιστάν έφτανε τους 27.641 άνδρες. Ενώ οι τακτικοί στρατιώτες των Ηπα είχαν πέσει στους 3.500. Αλλά με τον Τραμπ, πολλά επιχειρησιακά καθήκοντα στον τομέα είχαν ανατεθεί σε εργολήπτες και όχι σε κανονικό στρατιωτικό προσωπικό.
Εκτός από τους 16.832 επίσημα εγγεγραμμένους μισθοφόρους, υπάρχουν και περίπου χίλιοι που συμμετέχουν σε «εμπιστευτικές αποστολές» για λογαριασμό της Cia και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών των Ηπα. Ωστόσο, η αναλογία ήταν σχεδόν έξι ιδιωτικών εργοληπτών για κάθε κανονικό στρατιώτη.
Αυτά τα χρόνια, οι εργολήπτες είχαν το καθήκον να εγγυηθούν την ασφάλεια των ευαίσθητων στόχων των κατοχικών μηχανισμών και στρατών. Και συχνά έχουν χτυπηθεί από τις στρατιωτικές ενέργειες των Ταλιμπάν, E sono stati spesso colpiti dalle azioni militari dei Talebani.
Σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχαν σε «κρυφές επιχειρήσεις», των οποίων τα πιθανά αρνητικά αποτελέσματα ήταν προτιμότερο να μεταβιβαστούν σε ιδιώτες εργολήπτες παρά να καταγραφούν ως αποτελέσματα των τακτικών στρατευμάτων των διαφόρων Κρατών δεσμευμένων στην κατοχή.
Και πάνω απ’ όλα αυτά τα άτομα προσπαθεί να απομακρύνει η «ανθρωπιστική αεροπορική μεταφορά» από το Αφγανιστάν. Φυσικά, οι τηλεοπτικές εικόνες στα μεγάλα κυρίαρχα κυκλώματα δείχνουν μόνο γυναίκες και παιδιά, αλλά αν οι κάμερες ήταν πιο ανεξάρτητες θα αναγνώριζαν επίσης πρόσωπα με πολύ πιο ζοφερή εμφάνιση και με βιασύνη να αφήσουν το γρηγορότερο δυνατό το Αφγανιστάν.
Contropiano.org
Ο πόλεμος αλλάζει
Ο Blinken ανακοινώνει το τέλος της μακρύτερης σύγκρουσης στην ιστορία των Ηπα για τον Σεπτέμβριο / Έντεκα 2021. Με την απόσυρση των τελευταίων 2000 στιβαλιών από το έδαφος του Αφγανιστάν, ολοκληρώνονται είκοσι χρόνια πολέμου που έχουν κοστίσει περισσότερους από 100.000 θανάτους αμάχων και κάποιες χιλιάδες μαχητές μόνο στην αφγανική σύγκρουση. Όπου έχουν χρησιμοποιηθεί εκτενώς εκείνοι οι επαγγελματίες στρατιώτες που ανήκουν σε εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες, επίσης και πάνω απ’ όλα πολεμικές (αλλά και υλικοτεχνικές) σε κάθε περίπτωση σύγκρουσης: οι «εργολήπτες», “contractor”, αυτοί οι »μισθωτοί’, που πληρώνονται ανοικτά για παράνομους και εγκληματικούς σκοπούς ακολουθούν κανόνες εμπλοκής που καθορίζονται στις συμβάσεις – όλα αυτά έχουν εξηγηθεί με ακρίβεια από τον Stefano Ruzza στο βίντεο που παρεμβάλλεται στο άρθρο – συνάπτονται και με κυβερνήσεις, οι οποίες δεν μπορούν να αντέξουν τα «έξοδα» ενός πολέμου ή να εμφανίζονται ως εισβολείς. «Ο πόλεμος αλλάζει» είναι ο τίτλος αυτής της θαυμάσιας συνεισφοράς του Eric Salerno, ο οποίος περιγράφει τον κόσμο αυτών των επαγγελματιών στρατιωτών ξεκινώντας από τη συνέντευξή του πριν από εξήντα χρόνια με έναν τυχοδιώκτη γερμανό στρατιώτη, που συμμετείχε στην αποικιακή επιχείρηση εναντίον του Κονγκό του Lumumba… και έτσι εξανεμίζεται η αμφιβολία ότι ο μετασχηματισμός της μορφής με την οποία παρουσιάζεται ο «Πόλεμος» είναι πραγματικός. Ο λόγος ξεδιπλώνεται έπειτα σε όλο τον κόσμο και σε κάθε πόλεμο που έχει λιγότερο ή περισσότερο κηρυχθεί, ενώ παράλληλα ρέουν ιστορίες και μορφές ανησυχητικές του παρελθόντος, όπως η ιστορία της συνάντησης πριν 50 χρόνια του Roman Gary με έναν πρώην πράκτορα της Oas, τρελαμένου, στο κρησφύγετό του στο Τζιμπουτί. Και τότε η αμφιβολία για το πόσο έχει αλλάξει ο πόλεμος γίνεται βεβαιότητα σε αυτό το πλάνο που παρακολουθούμε το οποίο είναι άξιο ενός Ermanno Olmi και του δικού του Το επάγγελμα των όπλων Il mestiere delle armi… που ποτέ δεν αλλάζει παρά το πώς μεταβάλλεται η ιδέα του πολέμου.
Γράφει ο Eric Salerno:
Μισθοφόροι, λεγεωνάριοι, εργολάβοι και… drones
Η αλήθεια για τον θάνατο του Lumumba
«I am a mercenary coming from the Congo. I want to tell you how Lumumba was killed»-»Είμαι ένας μισθοφόρος που έρχεται από το Κονγκό. Θέλω να σου πω πως σκοτώθηκε ο Λουμούμπα». Με αυτό τον τρόπο ο Gerd Arnim Katz – το δηλωμένο όνομά του – παρουσιάστηκε στο συντακτικό προσωπικό της εφημερίδας «Paese Sera» ένα πρωί τον φεβρουάριο του 1961. Άκουσα την ιστορία του (εν μέρει αληθινή και εν μέρει φανταστική) και η αριστερή ρωμαϊκή εφημερίδα βγήκε με έναν πλήρη τίτλο στην πρώτη σελίδα σχετικά με τον θάνατο του ηγέτη της Αφρικής, που δολοφονήθηκε με εντολή της Cia. Ο Katz ήταν ένα μικρότερο πιόνι σε ένα πεδίο μάχης τόσο μεγάλο όσο επιστρέφει να είναι η σημερινή Αφρική.
Συνέντευξη στον Gerd Arnim Katz, μάρτυρα της δολοφονίας του Patrice Lumumba στα γραφεία της “Paese Sera”
Σίγουρα δεν ήταν ένας κάποιος Mike Hoare, ο πιο διάσημος από τους μισθοφόρους του εικοστού αιώνα, ο οποίος το 1964 είχε από τον Moise Ciombe, πρόεδρο του αυτοαποκαλούμενου κράτους της Katanga, μιας επαρχίας του Κονγκό, αναλάβει το έργο καταστολής της εξέγερσης των Simba, ενός λαϊκού στρατού απελευθέρωσης μαοϊκής έμπνευσης που είχε καταφέρει να κατακτήσει τη σημαντική πόλη του Stanleyville, παίρνοντας ομήρους πάνω από 1500 ευρωπαίους πολίτες. Και πολύ λιγότερο θα μπορούσε να συγκριθεί αυτός ο μισθοφόρος που έφτασε στη ρωμαϊκή εφημερίδα με τον Rolf Steiner, πρώην λεγεωνάριο, πρώην μισθοφόρο ηγέτη στη Biafra, που προσλήφθηκε ως στρατιωτικός σύμβουλος από τους χριστιανούς αντάρτες Anya Nya που συμμετείχαν με τη βοήθεια της ισραηλινής Μοσάντ στον αποσχιστικό πόλεμο στο νότιο Σουδάν και κατέληξε στη φυλακή μετά από μακρά δίκη στο Χαρτούμ.
Λεγεωνάριοι που τρελάθηκαν από το απαράδεκτο τέλος της αποικιακής αυτοκρατορίας…
Ο Katz ήταν, ωστόσο, ο πρώτος από πολλούς στρατιώτες τυχοδιώκτες που συνάντησα στις περιηγήσεις μου στην Αφρική και αλλού όπου σήμερα, στη μαύρη ήπειρο όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, ο πόλεμος παίρνει νέες μορφές και απασχολεί νέους-παλιούς παίκτες. Οι μισθοφόροι ονομάζονται εργολάβοι-contractors (ακούγεται καλύτερα), αλλά είναι συχνά οι ίδιοι όπως πάντα. Οι χειριστές ντρόουν ονομάζονται πιλότοι ακόμα κι αν κάθονται για ώρες μπροστά σε μια οθόνη πολύ μακριά από το πεδίο της μάχης. Οι πεζικάριοι του εγγύς μέλλοντος είναι εξελιγμένα ρομπότ όπως αυτά για τα οποία διάβαζα μικρός στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του Isaac Asimov ή του Ray Bradbury. Ο πόλεμος αλλάζει. «Προς το καλύτερο!» ισχυρίζονται εκείνοι που επένδυσαν στο νέο πρόσωπο του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος military-industrial complex, όπως η βιομηχανία όπλων ή, ας πούμε, η πολεμική βιομηχανία όπως χαρακτηρίστηκε από τον στρατηγό μετέπειτα πρόεδρο των Ηπα, Eisenhower. «Προς το χειρότερο!» υποστηρίζουν αυτοί που δυσκολεύονται να σκεφτούν ένα ρομπότ ή έναν πιλότο της νέας γενιάς, πολύ περισσότερο τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας εταιρείας, που προσφέρει ένοπλο εργατικό δυναμικό σαν να ήταν οικονόμοι, φροντιστές ή σεξουαλικοί εργαζόμενοι, συρόμενους στον πάγκο των κατηγορουμένων εγκλημάτων πολέμου.
Η αγορά εργασίας στη διάθεση της οποίας είχε τεθεί εκείνος ο Katz με τον οποίο μίλησα πριν από εξήντα χρόνια ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που προσφέρει ο κόσμος σήμερα. Εκείνη την εποχή, πολλοί διαταραγμένοι, προβληματικοί ή κυνηγημένοι σαν αυτόν έβρισκαν χώρο στην παλιά γαλλική Λεγεώνα των ξένων, ένα είδος στρατού παράλληλο με τον επίσημο στο Παρίσι, του οποίου οι άνδρες υπόκεινται στους ίδιους κανόνες συμπεριφοράς, αλλά, όπως φαίνεται στις περιπέτειες του στο Βιετνάμ ή την Αλγερία, πολύ πιο ελαστικούς, για να το θέσω ήπια, στην αντιμετώπιση του εχθρού.
Imaginez le drapeau tricolore sortant de ce nulle part. Un autre traîne sans vie au-dessus d’une tour de guet que je reconnais immédiatement: c’est celle des postes isolés en territoire viet. Une cabane de pierres entassées et autour… Eh bien, oui: des sacs de sable contre les balles et une mitrailleuse qui pointe…
Vous ne me croyez pas. Tant mieux. Je garderai mieux pour moi cette pierre qui brille de tous les éclats d’une belle et pure folie… Un homme vit là-dedans depuis six ans: l’ex capitaine Machonnard. Je dix ex: privé de son grade pour son action dans l’Oas. Devenu fou: c’est ainsi qu’on appelle ceux qui ne peuvent se faire à la réalité. Un an d’internement. Un Homme pur qui le temps s’est arrêté et ne se remettra plus jamais en marche : vous comprendrez dans un istant…
Le capitaine sort une bouteille de champagne de sa serviette.
– Pour célébrer la victoire de Dien Bien Phu…
[…]
Car, vous l’ignorez peut-être, mais Machonnard vous le dira : l’Indochine et l’Algerie sont toujours françaises, le général Salan est président de la République, dans tout l’Afrique française les enfants noirs continuent à apprendre en chœur les premières lignes d’Isaac et Malet : «Nos ancêtres les Gaulois avaient de longues moustaches blondes…»
(Roman Gary, Les Trésors de la mer Rouge, Gallimard-Folio, Paris, 1971)
Τίτλος
… και τα ενσαρκωμένα εγκλήματα σε μια φιγούρα μισθοφόρου
Πορτρέτο ενός μισθοφόρου που πραγματοποιήθηκε από τον Eric Salerno στις 21 αυγούστου 1971 για την εφημερίδα “Il Messaggero”
Οι νέες συντροφιές στην περιπέτεια
Σήμερα, η διεθνής νομοθεσία κάνει διάκριση μεταξύ μισθοφόρων – όλων παρανόμων – και εργοληπτών, δηλαδή υπαλλήλων των πολλών ιδιωτικών ή ημικρατικών εταιρειών που λειτουργούν μεταπηδώντας από τη μια σύγκρουση στην άλλη. Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα χρονολογείται από τις πιο καυτές στιγμές των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν όταν οι ΗΠΑ απασχολούσαν πάνω από 260.000 από αυτούς τους εργολήπτες, κυρίως πρώην στρατιωτικούς ή πρώην αστυνομικούς. Ήταν συχνά περισσότεροι από τους στρατιωτικούς με αστέρια και λωρίδες που αναπτύχθηκαν στα δύο μέτωπα. Τα καθήκοντά τους κυμαίνονταν από την οικοδόμηση βάσεων και στρατοπέδων προσφύγων έως την υπηρεσία καντίνας και τη συντήρηση όπλων, από την ασφάλεια των εγκαταστάσεων έως εκείνη των διπλωματών. Και επίσης στην ανάκριση κρατουμένων που δεν διεξάγονταν πάντα σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου.
Τα δύο μέτωπα, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, εξακολουθούν να είναι ζωτικής σημασίας για τη στρατιωτική βιομηχανία (ακόμη και ως έδαφος δοκιμών-testing ground για όπλα και συστήματα) και και τους αμερικανούς εργολάβους στους οποίους έχουν προσυεθεί πολλοί άλλοι. Η διάσημη – ή διαβόητη – Blackwater που ιδρύθηκε το 1997 από τον Erik Prince, πρώην Navy Seal με μεγάλη οικογενειακή περιουσία αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της το 2011 μετά από πολλά σκάνδαλα που αφορούσαν τα πεπραγμένα, επιχειρησιακά της, και τουλάχιστον μία δίκη. Το πιο εντυπωσιακό περιστατικό χρονολογείται στην 16η σεπτεμβρίου 2007 16 settembre 2007 όταν στη Βαγδάτη 17 ιρακινοί, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 14 πολιτών, σκοτώθηκαν από τη φωτιά των contractors της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας: Η Blackwater ονομάζεται πλέον Academi. Και είναι πάντα η πρώτη σε σημασία μιας μακράς λίστας.
Στρατιωτικές δυνάμεις προς ενοικίαση: Erik Prince, ιδρυτής της Blackwater-Academi
Από την άλλη πλευρά αυτού που ήταν το σιδηρούν παραπέτασμα στα χρόνια της αντιπαράθεσης Ηπα-Εσσδ, την ανταγωνίζεται η μυστηριώδης Ομάδα Wagner-Wagner Group, μια παραστρατιωτική οργάνωση που σύμφωνα με ορισμένους θα αναφέρεται στο υπουργείο άμυνας της Μόσχας. Επισήμως, από όσα μπορούμε να καταλάβουμε, ανήκει σε έναν επιχειρηματία (Yevgeny Prigozhin) με δεσμούς με τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν. Αν και σε (σχετική) απόσταση, αυτοί της Ακαδημίας και της Βάγκνερ συγκρούονται-φθείρονται στη μεγάλη, περίπλοκη, σκακιέρα του πολέμου στη Συρία, της οποίας ο πληθυσμός, εξάλλου, έχει γίνει μια μεγάλη δεξαμενή στρατολόγησης για μισθοφόρους. Ο ρωσικός ιδιωτικός όμιλος τους χρησιμοποιεί τόσο σε έμμεσες συγκρούσεις, όχι μόνο στη Συρία, αλλά και στον πόλεμο στο Donbass στην Ουκρανία και στη Λιβύη. Και σύμφωνα με πολλές πηγές και στο Σουδάν, την κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Ζιμπάμπουε, την Αγκόλα, τη Μαδαγασκάρη, τη Γουινέα, τη Γουινέα Μπισσάου, τη Μοζαμβίκη και ίσως στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ρώσοι μισθοφόροι στην σουδανική σύγκρουση του 1971 σε ένα άρθρο του Eric Salerno για την «Il Messaggero» της 21ης ιουνίου 1971
Ένας άλλος στρατός μισθοφόρων (κυρίως αλλά όχι μόνο σύριοι) είναι αυτός που δημιουργήθηκε από την Τουρκία ως μέρος των ηγεμονικών της σχεδίων. Τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες βρίσκονται στη Λιβύη και άλλοι χρησιμοποιήθηκαν από την Άγκυρα για να υποστηρίξουν το Αζερμπαϊτζάν στη σύγκρουση με τους αρμένιους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Αυτοί είναι οι μεγάλοι παίκτες αλλά όχι οι μόνοι. Τα Εμιράτα χρησιμοποίησαν μισθοφόρους προερχόμενους από την Κολομβία (εκπαιδευμένους από τις Ηπα) και ορισμένα αφρικανικά κράτη για τον πόλεμο στο πλευρό της σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Αφγανοί πρόσφυγες χρησιμοποιήθηκαν από το Ιράν στη Συρία στο πλευρό του Άσαντ. Ο ίδιος ο Καντάφι στρατολογούσε μισθοφόρους στις αφρικανικές χώρες νότια της Λιβύης.
Ο Gheddafi στρατολογούσε μισθοφόρους σε περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής.
Ιδιωτικές πολιτοφυλακές, επομένως, πολιτοφυλακές στην υπηρεσία των κρατών που προσπαθούν να κρύψουν την επίσημη συμμετοχή τους σε συγκρούσεις ή να μειώσουν-να αποκρύψουν τον οικονομικό αντίκτυπο ή ως προς το ανθρώπινο κόστος των επιχειρήσεων που επιθυμούν οι αντίστοιχες κυβερνήσεις. Αλλά εκτός από αυτές τις σκέψεις σχετικά με τη νομιμότητα των εργολάβων σε σχέση με τις διεθνείς συμβάσεις, αναρωτιέται κανείς τι θα κάνουν αυτοί οι μισθοφόροι όταν δεν θα τους χρειάζονται πλέον οι πελάτες τους. Πού θα πάνε να δουλέψουν; Για ποιόν;
Νέα πολεμικά προϊόντα και νέα σάρκα για κανόνια
Όταν η πολεμική βιομηχανία θα καταφέρει να βγάλει τα νέα της προϊόντα εκείνοι οι μισθοφόροι που τους εκμεταλλεύονται και αποστέλλονται στη σφαγή δεν θα χρειάζονται πλέον. Στα σημερινά πεδία μάχης πειραματίζονται οι στρατοί του μέλλοντος. Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία και Ισραήλ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στην ανάπτυξη των Θανατηφόρων Αυτόνομων Συστημάτων Όπλων (Laws) που θα επιτρέψουν στους ανθρώπους να απομακρυνθούν από το πεδίο της μάχης. Πρόσφατα ένας από τους υπεύθυνους του υπουργείου Άμυνας του Λονδίνου είπε ότι είναι πεπεισμένος ότι μέσα σε λίγα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας του θα εκπροσωπηθεί από ρομπότ πεζικού που θα μπορούσαν να σκοτώσουν με βάση την τεχνητή νοημοσύνη τους. Υπάρχει μια συζήτηση για αυτονομία – με όλα αυτά που συνεπάγεται και από νομική άποψη – ανώτερη από εκείνη των ήδη λειτουργικών ντρόουνς αυτοκτονίας, όπως το Ισραηλινό Harop που χρησιμοποιήθηκε από το Αζερμπαϊτζάν το οποίο άρπαξαν ενώ κατέστρεφε μια ρωσική αντιπυραυλική συστοιχία στην Αρμενία.
Το Ισραηλινό drone αυτοκτονίας Harop χρησιμοποιείται σε κάθε σενάριο πολέμου
Και εδώ αξίζει να επιστρέψουμε στους εργολήπτες, στο πόσο μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τις ενέργειές τους και τον έλεγχο των αυτόνομων μέσων. Σήμερα, η διατήρηση μιας περιπολίας ένοπλων ντρόουνς Predator και Reaper των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων σε δράση για 24 ώρες απαιτεί την «παρουσία» 350 ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους είναι υπάλληλοι των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών. Η νομοθεσία που θεσπίστηκε για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς των εργολάβων Ηπα θεωρείται από πολλούς ειδικούς του διεθνούς δικαίου ανεπαρκής.
Σε άλλες χώρες που χρησιμοποιούν πολιτικό προσωπικό (όχι απαραίτητα πολίτες αυτών των χωρών) για στρατιωτικές επιχειρήσεις, το ζήτημα είναι ακόμη πιο περίπλοκο και αμφιλεγόμενο. Και μας φέρνει αντιμέτωπους με το μέλλον, εκείνο στο οποίο θα ήθελαν να αναθέσουν σε έναν αλγόριθμο το καθήκον να ψάχνει, να εντοπίζει και να σκοτώνει τον σωστό στόχο (ανθρώπινο ή μη) σε ένα περίπλοκο πεδίο μάχης παρουσία μη μαχόμενων πολιτών. «Μην ακούτε αυτούς που εγγυώνται ότι αυτά τα όπλα θα είναι έξυπνα armi saranno intelligenti», το ανήσυχο σχόλιο του Noel Sharkey, προέδρου της διεθνούς Επιτροπής ελέγχου των ρομποτικών όπλων. Άλλοι σαν αυτόν τονίζουν ότι όλες αυτές οι νέες τεχνολογίες υπόκεινται σε πειρατεία-hacking και επομένως μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο του πελάτη. Μια προσπάθεια μελέτης του φαινομένου και δημιουργίας μιας σειράς κανόνων χρήσης έγινε από τον Sipri (2020). «Υπάρχουν νομικές, ηθικές και επιχειρησιακές επιταγές για τον ανθρώπινο έλεγχο της χρήσης της δύναμης και, ως εκ τούτου, στα αυτόνομα συστήματα όπλων», διαβάζουμε στα συμπεράσματα των Ορίων για την Αυτονομία στα Συστήματα Όπλων. Προσδιορισμός Πρακτικών Στοιχείων του Ανθρώπινου Ελέγχου Limits on Autonomy in Weapon Systems. Identifying Practical Elements of Human Control.
Όλα αυτά όσον αφορά τον κόσμο, ας πούμε, των Εθνών που είναι πρόθυμα να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε περιόδους πολέμου. Λίγοι, μέχρι στιγμής, θέλησαν να ερευνήσουν το ολοένα και πιο ρευστό βασίλειο των αντιπαραθέσεων-συγκρούσεων δι’ αντιπροσώπου και των στρατών μισθοφόρων. Για να μην αναφέρουμε για τον παράλληλο κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος, ο οποίος σήμερα ακόμη περισσότερο από χθες βασίζεται στην τεράστια ελεύθερη αγορά τόσο συμβατικών όσο και μελλοντικών όπλων. Τα ισραηλινά ντρόουνς έχουν αναφερθεί τόσο στα χέρια της μεξικανικής αστυνομίας όσο και στη διάθεση των μεγάλων καρτέλ διακινητών ναρκωτικών (μεταφορά κοκαΐνης και άλλων). Και οι ίδιοι οργανισμοί-οργανώσεις αντιμετωπίζουν συχνά ο ένας τον άλλον χάρη στις υπηρεσίες ιδιωτικών εταιρειών (πολλές από τις ισραηλινές που σχηματίστηκαν από πρώην ένοπλες δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες βρίσκονται υπό διερεύνηση στο Τελ Αβίβ) με επικεφαλής εμπειρογνώμονες στον κόσμο της κυβερνητικής και της τεχνητής Νοημοσύνης.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
Ogzero.org
