06 Δεκεμβρίου 2023
Μόνο ένας πατέρας που ήταν σε θέση να κοιτάξει πέρα από τον γονεϊκό ρόλο και να σκεφτεί τον εαυτό του ως άντρα ανάμεσα σε άλλους άνδρες, ενωμένους από μια κουλτούρα εξουσίας που σήμερα τους αναγκάζει να αναρωτούνται μπροστά στις πιο βίαιες εκδηλώσεις της, θα μπορούσε να επισκιάσει τη φιγούρα του Πατριάρχη, τον οποίο πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν με νοσταλγία.
Ο πόλεμος μεταξύ των φύλων έχει τις ισχυρότερες ρίζες του στην οικογένεια και ταυτόχρονα το ισχυρότερο κάλυμμά του για τη διεστραμμένη σύγχυση μεταξύ αγάπης και βίας. Μόνο μια οικογένεια, όπως αυτή της Giulia Cecchettin, [η οποία δολοφονήθηκε από τον πρώην φίλο της], με εξαιρετική ευαισθησία και επίγνωση της σχέσης μεταξύ των πρωταρχικών, πιο οικείων στοργών και συναισθημάτων και μιας ανδρικής κυριαρχίας που διαρκεί για χιλιετίες, θα μπορούσε επιτέλους να δώσει φωνή και πολιτική ευκρίνεια-αποφασιστικότητα στα λόγια που γενιές φεμινιστριών έχουν φωνάξει τόσο καιρό στις πλατείες, ανήκουστα.
Αφού ένας επίσκοπος μίλησε από τον άμβωνα για την ανάγκη να τερματιστεί ο «πόλεμος μεταξύ των φύλων» και αφού ο πατέρας της Τζούλια μίλησε στην τελευταία του αγκαλιά για την κόρη του σχετικά με τη σημασία μιας εκπαίδευσης που ξεκινά από τα πρώτα σχολικά χρόνια, δεν είναι πλέον τόσο εύκολο για τις ενορίες και τους γονείς που εμψυχώνονται από ένα συντηρητικό πνεύμα να κουνήσουν τον μπαμπούλα της «Θεωρίας του Φύλου»-“Gender Theory” για να αποτρέψουν την πραγματική αλλαγή στα σχολεία.
Ένα εξαιρετικό μάθημα, αυτό του Gino Cecchettin, από το οποίο μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μπορεί να αλλάξει αυτό που μέχρι τώρα έχουμε ονομάσει αγάπη amore, γράφει η Lea Melandri. Με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Ολόκληρη η ομιλία του Gino Cecchettin στην κηδεία της κόρης του Giulia:
“Η κόρη μου Τζούλια ήταν ακριβώς όπως τη γνωρίσατε, μια εξαιρετική νεαρή γυναίκα. Χαρούμενη, ζωηρή, δεν χόρταινε να μαθαίνει. Ασπάστηκε την ευθύνη της οικογενειακής διαχείρισης μετά τον πρόωρο χαμό της αγαπημένης της μητέρας.
Εκτός από το πτυχίο που της άξιζε και που θα μας απονεμηθεί σε λίγες μέρες, η Τζούλια κέρδισε και τον τιμητικό τίτλο της μητέρας. Παρά το νεαρό της ηλικίας της είχε ήδη γίνει μια μαχήτρια, μια οπλίτης, όπως οι αρχαίοι έλληνες στρατιώτες, επίμονη στα δύσκολα: το αδάμαστο πνεύμα της μας ενέπνεε όλους.
Η γυναικοκτονία είναι συχνά το αποτέλεσμα μιας κουλτούρας που απαξιώνει τις ζωές των γυναικών, θυμάτων εκείνων που θα έπρεπε να τις έχουν αγαπήσει και αντ’ αυτού παρενοχλήθηκαν, εξαναγκάστηκαν σε μεγάλες περιόδους καταχρήσεων μέχρι να χάσουν εντελώς την ελευθερία τους πριν χάσουν τη ζωή τους.
Πώς γίνεται όλο αυτό; Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό στη Giulia; Οι ευθύνες είναι πολλές, αλλά εκείνη η εκπαιδευτική μας αφορά όλους: οικογένειες, σχολεία, κοινωνία των πολιτών, κόσμο της ενημέρωσης-πληροφόρησης.
Απευθύνομαι κατά πρώτης στους άνδρες, γιατί είμαστε εμείς πρώτοι που έχουμε το καθήκον να δείξουμε ότι είμαστε φορείς αλλαγής ενάντια στη βία λόγω φύλου. Μιλάμε στους άλλους άντρες που γνωρίζουμε, αμφισβητώντας την κουλτούρα που τείνει να υποβαθμίζει τη βία από πλευράς φαινομενικά νορμάλ ανδρών.
Θα πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά, να προκαλούμε τη διάχυση της ευθύνης, ακούγοντας τις γυναίκες, και να μην στρέφουμε το κεφάλι μπροστά στα πιο ελαφρά σημάδια βίας. Η προσωπική μας δράση είναι ζωτικής σημασίας για να σπάσουμε τον κύκλο και να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ευθύνης και υποστήριξης.
Σε όσους είναι γονείς όπως εγώ, μιλώ από καρδιάς: ας μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της θυσίας και της δέσμευσης-της στράτευσης, και ας τα βοηθήσουμε επίσης να αποδέχονται τις ήττες. Ας δημιουργήσουμε στις οικογένειές μας αυτό το κλίμα που ευνοεί έναν γαλήνιο διάλογο, ώστε να καταστεί δυνατό να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας να σέβονται την ιερότητα κάθε ανθρώπου, σε μια σεξουαλικότητα απαλλαγμένη από κάθε κατοχή και στην αληθινή αγάπη που αναζητά μόνο το καλό των άλλων.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η τεχνολογία μας συνδέει με εξαιρετικούς τρόπους, αλλά συχνά, δυστυχώς, μας απομονώνει και μας στερεί την πραγματική ανθρώπινη επαφή. Είναι σημαντικό οι νέοι να μάθουν να επικοινωνούν αυθεντικά, να κοιτούν στα μάτια των άλλων, να ανοίγονται στην εμπειρία όσων είναι μεγαλύτεροι από αυτούς.
Η έλλειψη αυθεντικής ανθρώπινης σύνδεσης μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις και τραγικές αποφάσεις. Πρέπει να ξαναβρούμε την ικανότητα να ακούμε και να μας ακούνε, να επικοινωνούμε αληθινά με ενσυναίσθηση και σεβασμό.
Το σχολείο έχει έναν θεμελιώδη ρόλο στον σχηματισμό των παιδιών μας. Πρέπει να επενδύσουμε σε εκπαιδευτικά προγράμματα που να διδάσκουν τον αμοιβαίο σεβασμό, τη σημασία των υγιών σχέσεων και την ικανότητα να διαχειριζόμαστε εποικοδομητικά τις συγκρούσεις για να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες χωρίς να καταφεύγουμε στη βία.
Η πρόληψη της βίας με βάση το φύλο ξεκινά από τις οικογένειες, αλλά συνεχίζεται στις σχολικές τάξεις και πρέπει να διασφαλίσουμε ότι τα σχολεία είναι τόποι ασφαλείς και χωρίς αποκλεισμούς, μέρη για όλους.
Kαι τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν έναν κρίσιμο ρόλο να φέρουν εις πέρας με υπευθυνότητα. Η διάδοση παραμορφωμένων ειδήσεων προς χάριν εντυπωσιασμού όχι μόνο τροφοδοτεί μια νοσηρή ατμόσφαιρα, δίνοντας χώρο σε τσακάλια και θεωρητικούς συνωμοσίας, αλλά μπορεί επίσης να συμβάλει στη διαιώνιση της βίαιης συμπεριφοράς.
Το να πιστεύεις πως είσαι απ’ έξω, πως απαλλάσσεσαι, να ψάχνεις για δικαιολογίες, να υπερασπίζεσαι την πατριαρχία όταν κάποιος έχει τη δύναμη και την απελπισία να την αποκαλεί με το όνομά της, να μετατρέπεις τα θύματα σε στόχους μόνο και μόνο επειδή λένε κάτι με το οποίο ίσως δεν συμφωνούμε, δεν βοηθάει να ρίξουμε κάτω τα εμπόδια, τις περιφράξεις.
Γιατί μπορούμε να βγούμε από αυτό το είδος βίας που είναι φαινομενικά προσωπική και παράλογη μόνο με το να νιώθουμε ότι όλοι εμπλεκόμαστε. Ακόμα κι όταν θα ήταν εύκολο να νιώθουμε απαλλαγμένοι, πως δεν μας αγγίζει.
Ζητώ από τους πολιτικούς θεσμούς να παραμερίσουν τις ιδεολογικές διαφορές για να αντιμετωπίσουν από κοινού τη μάστιγα της έμφυλης βίας. Χρειαζόμαστε νόμους και εκπαιδευτικά προγράμματα με στόχο την πρόληψη της βίας, την προστασία των θυμάτων και τη διασφάλιση ότι οι δράστες λογοδοτούν για τις πράξεις τους.
Οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου πρέπει να διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους για την ενεργό καταπολέμηση αυτής της πανώλης και τα εργαλεία για την αναγνώριση του κινδύνου. Αλλά σε αυτή τη στιγμή πόνου και θλίψης, πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αντιδράσουμε, να μετατρέψουμε αυτή την τραγωδία σε μια ώθηση για αλλαγή.
Η ζωή της Giulia, της δικής μου Τζούλια, μας αφαιρέθηκε σκληρά, αλλά ο θάνατός της μπορεί, όντως, να είναι το σημείο καμπής για να τεθεί τέλος στην τρομερή μάστιγα της βίας κατά των γυναικών. Σας ευχαριστούμε όλους που ήσασταν εδώ σήμερα: η μνήμη της Giulia να μας εμπνεύσει να εργαστούμε μαζί για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα φοβάται ποτέ για τη ζωή του.
Θέλω να σας διαβάσω ένα ποίημα του Γκιμπράν που πιστεύω ότι μπορεί να δώσει μια πραγματική αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να μάθουμε να ζούμε.
«Η αληθινή αγάπη δεν είναι ούτε σωματική ούτε ρομαντική.
Η αληθινή αγάπη είναι η αποδοχή όλων όσων είναι, ήταν, θα είναι και δεν θα είναι.
Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα εκείνοι που έχουν το καλύτερο από όλα, αλλά εκείνοι που συνάγουν το καλύτερο από αυτό που έχουν.
Η ζωή δεν είναι ένα ζήτημα του πώς να επιβιώσεις στην καταιγίδα, αλλά πώς να χορέψεις στη βροχή…»
Αγαπημένη Giulia, ήρθε η ώρα να σε αφήσω να φύγεις. Χαιρέτησε μας τη μαμά. Σε σκέφτομαι να την αγκαλιάζεις και έχω την ελπίδα πως, αγκαλιασμένες μαζί, η αγάπη σας θα είναι τόσο δυνατή ώστε να βοηθήσει την Έλενα, τον Ντάβιντε και εμένα όχι μόνο να επιβιώσουμε από αυτή την καταιγίδα πόνου που μας έχει κυριεύσει, αλλά και να μάθουμε να χορεύουμε κάτω από τη βροχή. Ναι, οι τρεις που απομείναμε, σας υποσχόμαστε ότι, σιγά σιγά, θα μάθουμε να κινούμε χορευτικά βήματα κάτω από αυτή τη βροχή.
Αγαπημένη Giulia, σε ευχαριστώ για αυτά τα 22 χρόνια που ζήσαμε μαζί και για την απέραντη τρυφερότητα που μας χάρισες. Κι εγώ σε αγαπώ πολύ και η Elena και ο Davide επίσης σε λατρεύουν.
Δεν ξέρω πώς να προσεύχομαι, αλλά ξέρω να ελπίζω: να θέλω να ελπίζω μαζί με εσένα και τη μαμά, θέλω να ελπίζω μαζί με την Έλενα και τον Davide και θέλω να ελπίζω μαζί με όλους εσάς που είστε παρόντες εδώ: θέλω να ελπίζω ότι όλη αυτή η βροχή πόνου να γονιμοποιήσει το χώμα των ζωών μας και θέλω να ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσει να βλαστήσει. Και θέλω να ελπίζω ότι θα παράγει τον δικό του καρπό αγάπης, συγχώρεσης και ειρήνης.
Αντίο Τζούλια, αγάπη μου”.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune.info
