Πρόλογος στην ιταλική μετάφραση του Αγάπη και αγώνας, Amore e lotta
“Θα αγωνιζόμαστε από τη μια γενιά στην άλλη». Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 εμείς, οι αντιιμπεριαλιστές στις ηνωμένες Πολιτείες, εμπνευστήκαμε όχι μόνο από αυτό το βιετναμέζικο σύνθημα αλλά ακόμη περισσότερο από το πώς εκείνοι είχαν ζήσει στα δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας στα οποία είχαν νικήσει μια σειρά απειλητικών εισβολέων. Ταυτόχρονα, είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στην κορύφωση της παγκόσμιας επανάστασης που ελάμβανε χώρα ακριβώς στις μέρες μας. Η ικανότητα του Βιετνάμ να αντιστέκεται και τελικά να νικήσει την πιο θανατηφόρα πολεμική μηχανή του κόσμου ήταν το προγεφύρωμα της. Δεκάδες επαναστατικοί εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες ξεσήκωναν, ανακινούσαν αυτόν που ονομαζόταν τότε «Τρίτος Κόσμος» και που σήμερα ονομάζεται ο «Νότος του κόσμου”. Υπήρχε μια στρατηγική για τη νίκη, που εκφράστηκε από τον Τσε Γκεβάρα: επεκτείνετε και νικήστε το ισχυρό ιμπεριαλιστικό τέρας δημιουργώντας «δύο, τρία, χίλια Βιετνάμ». Πολύ διαφορετικά ριζοσπαστικά και ακόμη και επαναστατικά κινήματα εξερράγησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Είναι τραγικό, αλλά το επαναστατικό δυναμικό που φαινόταν απτό εκείνη την εποχή δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Ο ιμπεριαλισμός ξετύλιξε μια σειρά από υπερτροφικές, βάναυσες και περίπλοκες αντεπιθέσεις. τα επαναστατικά μας κινήματα ήταν πιο ευάλωτα λόγω των εσωτερικών αδυναμιών.
Την σήμερον ημέραν, η μάχη από τη μια γενιά στην άλλη αποκτά νέα σημασία και απόλυτη επείγουσα ανάγκη. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι κολοσσιαίες πυραμίδες αισχρού πλούτου που είναι στη διάθεση λίγων ρίχνουν μια σκοτεινή σκιά επάνω στα δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα που ζουν και πεθαίνουν χωρίς μιαν επαρκή πρόσβαση σε τρόφιμα, υγιεινή, σπίτια, ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, ασφάλεια. Εκτός από τις δυσανάλογες ζημιές στις ζωές και τις δυνατότητες των ανθρώπων, ο ανελέητος πόλεμος του καπιταλισμού κατά της φύσης έχει λάβει επικές διαστάσεις, εξαφανίζοντας χιλιάδες είδη και απειλώντας την κατάρρευση ζωτικών οικοσυστημάτων. η κλιματική αλλαγή έχει γίνει μια υπαρξιακή απειλή για το ίδιο το είδος μας. Η σημερινή γενιά νέων μπορεί να είναι η τελευταία σε θέση να σώσει τη γη ως κατοικία-habitat για έναν ανθρώπινο πληθυσμό οποιουδήποτε μεγέθους. Η άρχουσα τάξη υπήρξε πάντοτε πολύ έξυπνη, αντλώντας διδάγματα από τις προηγούμενες περιόδους αγώνων. Εμείς, που αντιτιθέμεθα, δεν σταθήκαμε στο ύψος των καθηκόντων.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η σημερινή κατάσταση, δεν είναι καθόλου απελπιστική. Ο ιμπεριαλισμός αντλεί τη δύναμή του από την παγκόσμια εκμετάλλευση της εργασίας και των πόρων, που του επιτρέπουν να συγκεντρώνει ένα τεράστιο οπλοστάσιο πλούτου και δύναμης. Αλλά αυτή η ίδια η επέκταση σε παγκόσμια κλίμακα δημιουργεί μια ευπάθεια, διότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των 7,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, η επαναστατική αλλαγή είναι θέμα ζωτικής σημασίας.
Αν και οι πολυεθνικές της πληροφόρησης κρύβουν όλα αυτά από τα μάτια μας, υπάρχουν χιλιάδες αγώνες από κάτω που δραστηριοποιούνται σήμερα: από την Επανάσταση στη Ροζάβα για τη δημοκρατία και την ισότητα των γυναικών, εν μέσω της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Συρίας, μέχρι στον αυτόχθονο χώρο Unist’ot’en που αντιστέκεται στα σχέδια fracking-φράκινγκ στον Καναδά. από τις απεργίες των εργαζομένων στην Κίνα μέχρι τον αγώνα της Ένωσης Μαγκρόβων-Mangrove Association για την προστασία του περιβάλλοντος στο Bajo Lempa του Ελ Σαλβαδόρ. από τη δέσμευση των κοινοτήτων ενάντια στην ερημοποίηση που προχωρά στην Κένυα μέχρι τους γυναικείους συνεταιρισμούς που ζητούν γη για την ικανοποίηση των επισιτιστικών αναγκών των ανθρώπων στην κοιλάδα Rishi της νότιας Ινδίας· από το Black Lives Matter στις ΗΠΑ έως τις μαζικές διαδηλώσεις κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Ιταλία. Η πιο αχαλίνωτη καταπίεση και οι πιο προηγμένοι αγώνες τείνουν να συγκεντρώνονται στον παγκόσμιο Νότο. Ο διεθνισμός, περισσότερο από καθήκον, είναι η καλύτερη πηγή, ο καλύτερος πόρος δυνατοτήτων και ελπίδας μας.
* * * *
Την εποχή της σύλληψής μου το 1981, ήμουν ένας αντιρατσιστής και αντιιμπεριαλιστής αγωνιστής για είκοσι χρόνια, είχα δει πολλές συλλήψεις επαναστατών. Πάντα μου φαινόταν ότι ήταν υψίστης σημασίας να αντλώ χρήσιμα μαθήματα για ολόκληρο το κίνημα από κάθε ήττα, ένα καθήκον που κατέστη αρκετά περίπλοκο από τον τρόπο με τον οποίο το κράτος ήταν έτοιμο να πηδήξει επάνω σε κάθε αυτοκριτική και να τη χρησιμοποιήσει κατά των κατηγορουμένων και των συντρόφων τους. Μόνο όταν βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση από πρώτο χέρι κατάλαβα πόσο τεράστια μπορεί να είναι η πίεση. Το κράτος προσπαθεί να σε σπάσει ή/και να σε ρίξει ισόβια στη φυλακή. η αστυνομία είναι εχθρική, χωρίς ημίμετρα, τα κυρίαρχα- mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης σε δαιμονοποιούν, ορισμένα παρακλάδια της Αριστεράς θέλουν να εκμεταλλευτούν κάθε λάθος για να δυσφημήσουν τον ένοπλο αγώνα στο σύνολό του–in toto, η οικογένεια και οι φίλοι σου θέλουν να σε κάνουν να παρατήσεις μια πολιτική θέση για να καταστήσουν ελαφρύτερη την τιμωρία που προσπαθεί να επιβάλει το κράτος. Μια πίεση γεωλογικής εμβέλειας δεν οδηγεί απαραίτητα στη γέννηση διαμαντιών. Συχνά και η οργανική ύλη συνθλίβεται με αυτόν τον τρόπο και πετάει μακριά προς τη μία ή την άλλη πλευρά: είτε μια ολοκληρωτική αποκήρυξη των πολιτικών του παρελθόντος, είτε μια ολόπλευρη, μανιώδης, σεχταριστική άμυνα.
Προσπάθησα να βρω τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να διατηρήσω βασικές αρχές και ταυτόχρονα να αναλύσω λάθη που έχουν πληρωθεί ακριβά, όχι μόνο τακτικά αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Το Amore e lotta, που δημοσιεύτηκε το 2012, ήταν ο καρπός που ωρίμασε αργά, εκείνων των σπόρων που φυτεύτηκαν μετά τη σύλληψη.
Έμαθα πολλά άλλα μαθήματα στα χρόνια που πέρασα στην φυλακή. Έχω συμμετάσχει σε δράσεις για τα δικαιώματα των κρατουμένων, ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης ομοτίμων στις φυλακές και στην υποστήριξη μπροστά στην επιδημία του AIDS. Πάντα όμως θεωρούσα τη συγγραφή πολιτικών κειμένων με στοπό να βοηθήσω στην οικοδόμηση ενός κινήματος έξω ως μια από τις πιο σημαντικές μου ευθύνες και πάθη. Μερικά από τα δοκίμια και τις κριτικές που έγραψα συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο, No Surrender, που δημοσιεύτηκε το 2004. Αν και συνέχισα να γράφω όλα τα χρόνια της φυλακής μου, σπάνια έλαβα κάποιο σχόλιο-feedback, εκτός από στενούς φίλους και μερικούς πολύ νεαρούς αγωνιστές που γράφουν σε πολιτικούς κρατουμένους. Μέρος του προβλήματος βρίσκονταν στο γεγονός πως δεν υπήρχε ένα πολύ πλατύ κίνημα έξω, ειδικά μεταξύ των νέων που ταυτίζονταν με τις αντιρατσιστικές και αντιιμπεριαλιστικές πολιτικές. Και εκείνη η αξιέπαινη ομάδα που υποστήριζε τους πολιτικούς κρατούμενους δεν είχε μεγάλα δίκτυα διανομής.
Τα πράγματα άρχισαν να κινούνται στα τέλη του 1999, μετά τις διαδηλώσεις στο Σιάτλ κατά του WTO-ΠΟΕ. Τα επόμενα χρόνια διασχίστηκαν από πολλά κύματα ακτιβισμού και διαμαρτυριών: προκλήσεις κατά του νεοφιλελευθερισμού, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, αγώνες για τη διάσωση των ζώων και την προστασία του περιβάλλοντος, καταυλισμοί που οργανώθηκαν από αυτόχθονες πληθυσμούς, ο πολλαπλασιασμός αγώνων λεσβιών/gay/bisexual/transgender/queer [LGBTQ), μαζικές διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών και, το 2011, το κίνημα Occupy. Αν και είχα ήδη μερικούς πολύ ενεργούς ανθρώπους που ανταποκρίνονταν, υπήρξε σημαντική αύξηση μετά το 1999. Η γενιά μου, η «Νέα Αριστερά», la “New Left” της δεκαετίας του 1960, είχε δείξει τεράστια περιφρόνηση για όσους είχαν έρθει πριν από εμάς. Αντίθετα, ευτυχώς, αυτή η νέα γενιά (ή τουλάχιστον, εκείνοι που μου έγραφαν) φάνηκε πολύ πιο ανοιχτή και πρόθυμη να μάθει από τις εμπειρίες μας. Πολλοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους αναρχικούς, αλλά δεν είχαν προκαταλήψεις σχετικά με τη μαρξιστική μου θεωρητική βάση. Με τη σειρά μου, κατάλαβα ότι πολλές ομάδες που αυτοαποκαλούνταν μαρξιστικές-λενινιστικές, αλλά ήταν άκρως ιεραρχικές και αποκλειστικές, μπορούσαν να θεωρηθούν απωθητικές. Αυτές οι ανταλλαγές, αν και ακόμη περιορισμένες σε αριθμό, μου φάνηκαν υπέροχες, πλούσιες σε αξία
Το 2002 πήρα ένα καλό μάθημα για τα μέσα ενημέρωσης. Τα πολλά άρθρα και φυλλάδια μου κατά τη διάρκεια της εικοσαετίας είχαν οδηγήσει σε περίπου είκοσι ανταποκριτές: με την κυκλοφορία της ταινίας The Weather Underground του Sam Green και του Bill Siegel, περισσότεροι από 200 νέοι άνθρωποι άρχισαν να ανταποκρίνονται, ξεκίνησαν να μου γράφουν τα επόμενα τρία χρόνια. Κατά ειρωνικό τρόπο, από όλους αυτούς που εμφανίζονται στην ταινία, εγώ είμαι ο πιο αποκομμένος από την κοινωνία, αλλά και ο πιο εύκολος να με εντοπίσουν και να έρθουν σε επαφή, για όσους ενδιαφέρονται από την ταινία. Ο Claude Marks των Freedom Archives είχε συγκεντρώσει τις διαγραμμένες σκηνές από την ταινία σε ένα βίντεο διάρκειας τριάντα λεπτών, A Lifetime of Struggle, που αποτελείται από συνεντεύξεις μαζί μου. Το βίντεο συμπεριλήφθηκε στην έκδοση DVD της ταινίας και πολλοί άνθρωποι που άρχισαν να μου γράφουν το έκαναν μετά από αυτό το βίντεο.
Ως κρατούμενος δεν μου επετράπη να δω το The Weather Underground, αλλά άκουσα από συντρόφους ότι, αν και είναι μια καλή ταινία από πολλές απόψεις, είναι διφορούμενη στον τρόπο που παρουσιάζει την πολιτική μας στάση. Αποδίδει την οργή και την αγανάκτησή μας για τις ολοκληρωτικές επιθέσεις στο Βιετνάμ και στους Μαύρους λαούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αποτυγχάνει να κάνει το ίδιο με την αίσθηση έξαψης και ελπίδας μας εκείνη την στιγμή κατά την οποία οι επαναστάσεις φώτιζαν τον κόσμο. Οι νέοι αγωνιστές μου έγραφαν ότι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εντυπωσιάστηκαν από το πάθος μας, από τη δέσμευσή μας για μια επαναστατική αλλαγή.
Από αυτούς τους διακόσιους και περισσότερους αναγνώστες, το μεγαλύτερο μέρος μου έγραψαν για να στείλουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Όμως αρκετές επιστολές πυροδότησαν βαθιές πολιτικές συζητήσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Κάποιοι έκαναν το μακρύ ταξίδι, σωματικά και συναισθηματικά μακρύ: ήρθαν να με επισκεφτούν στη φυλακή και γίναμε καλοί φίλοι. Δεν πρόκειται για πολιτικές συζητήσεις στις οποίες υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι εγώ έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά μάλλον για διάλογους. Έμαθα πολλά για την αναγκαιότητα και τη ριζοσπαστικότητα πολλών οικολογικών αγώνων, τη σημασία της καταπολέμησης της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, τη γέννηση πολυφυλετικών ομάδων, τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Συχνά προσπαθήσαμε να ξεδιαλύνουμε, χωρίς καμία σίγουρη απάντηση, το ζήτημα της δομής των ομάδων και των προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν από αυτήν, αναλύοντας διάφορα παραδείγματα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και αναρχίας.
Κάθε άνθρωπος που μου γράφει είναι διαφορετικός, όπως και κάθε διάλογος, αλλά κάποια πολιτικά ζητήματα επιστρέφουν, κυρίως το γεγονός ότι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του 1960 και τώρα δεν είναι το επίπεδο της θηριωδίας, που είναι ακόμα πολύ υψηλό, αλλά η αίσθηση ελπίδας και δυνατότητας που εμείς νιώθαμε μπροστά στις επαναστατικές εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Η σύγχρονη αίσθηση απομόνωσης μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με τον διεθνισμό. Άλλα θέματα περιλαμβάνουν τη σημασία του αντιρατσισμού, την ανάγκη να καταπολεμήσουμε όλες τις μορφές καταπίεσης, να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν μέσα μας, την απίστευτη επιμονή της σοβινιστικής κουλτούρας και πρακτικής στις στρατευμένες κοινότητες, πώς να οικοδομήσουμε ένα κίνημα που να διαρκεί στο μακρύ ταξίδι που βρίσκεται μπροστά μας.
Όσο πολύτιμα κι αν είναι αυτά τα γράμματα, χρειάζονται πολύ χρόνο. γράφω περίπου πενήντα επιστολές το μήνα, συχνά αντιμετωπίζοντας αυτά τα ζητήματα σε έναν προσωπικό διάλογο. Όταν ο γιος μου, Chesa Boudin, με παρότρυνε να γράψω επικεντρωμένος στις προσωπικές μου εμπειρίες (ακόμα και αν αναφέρονταν για τη ζωή στη φυλακή), κάτι μου έκανε κλικ. Και έτσι γεννήθηκε το Αγάπη και αγώνας, μια αυτοβιογραφία, ναι, αλλά επιλεγμένη σκεπτόμενος σε αυτό που θα ήταν πιο χρήσιμο για τους σύγχρονους αγωνιστές. Δεν είναι μόνο η προσωπική μου ιστορία, αλλά κάτι περισσότερο: είναι δικαίωμά τους να έχουν μια Ιστορία από την οποία να χτίζουν. Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, να επιβεβαιώσω τις θεμελιώδεις αρχές και τα δυνατά σημεία, να εξετάσω, όσο πιο ειλικρινά γίνεται, τα λάθη για τα οποία πληρώσαμε ακριβά. Ακόμα κι αν το βιβλίο δεν απολαμβάνει τη διάχυση και την ανταπόκριση που έχει η ταινία, οι αναγνώστες που μου γράφουν στη συνέχεια εμβαθύνουν σε ζητήματα πολιτικού χαρακτήρα και θέτουν πιο δύσκολα ερωτήματα.
Αυτή η εξέλιξη συνέβη σε μια περίοδο αυξανόμενης συνειδητοποίησης για το πώς το σύστημα «ποινικής δικαιοσύνης» είναι η κύρια μορφή ρατσισμού στις ΗΠΑ σήμερα, η επιτομή της αδικίας. Τις προηγούμενες δεκαετίες υπήρξαν στιγμές που η ένταξη στη μία ή την άλλη πλευρά του κινήματος δημιούργησε μια ένταση σχετικά με το ποια προτεραιότητα έπρεπε να δοθεί: οι πολιτικοί κρατούμενοι ή ο μαζικός εγκλεισμός; Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο στενά συνδεδεμένες πτυχές. Πολλοί από εμάς πολιτικοί κρατούμενοι, όταν ήμασταν ελεύθεροι, δείχναμε αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων. Μόλις συνελήφθημεν, δραστηριοποιηθήκαμε για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Ταυτόχρονα, και χάρη στην αλληλεγγύη που εξέφρασαν οι άλλοι κρατούμενοι, ήταν που οι πολιτικοί κρατούμενοι κατάφεραν να επιβιώσουν και να αναλάβουν δράση στο εσωτερικό. Η φυλακή είναι μια σημαντική αρένα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ευαισθητοποιηθούν και να δραστηριοποιηθούν. Συνολικά, το ζήτημα για το ποιος μπαίνει ή δεν μπαίνει στη φυλακή είναι πολύ πολιτικό. Πολλοί που μου γράφουν ή/και με επισκέπτονται έχουν δραστηριοποιηθεί, και συχνά σε θέσεις κορυφαίες, στις εξωτερικές δράσεις για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για να μειώσουν ριζικά τον εγκλεισμό, να καταργήσουν οριστικά ολόκληρο το σωφρονιστικό και καταπιεστικό σύστημα.
Τα τελευταία δύο χρόνια, το Black Lives Matter (BLM) έχει αναδειχθεί ως η πιο πολλά υποσχόμενη νέα κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότεροι από τους ηγέτες είναι νέοι, queer, Μαύρες γυναίκες: περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή κίνημα τα τελευταία χρόνια, το BLM κατάφερε να φέρει στο φως την πραγματικότητα της ρατσιστικής βίας που βρίσκεται στην καρδιά της ίδιας της φύσης των ηνωμένων Πολιτειών, και να το αντιμετωπίσει. Προς το παρόν, έχει δείξει ότι μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από το Occupy. Δεν ξέρω ποια κατεύθυνση θα μπορέσει να πάρει, αλλά δύναμαι να φανταστώ μια εξελισσόμενη συνέργεια με τις ενέργειες κατά του μαζικού εγκλεισμού που κινούνται προς την κατεύθυνση του κοινοτικού ελέγχου-community control (ξεχωριστός έλεγχος των κοινοτήτων) και της οικονομικής ανασυγκρότησης για τις καταπιεσμένες κοινότητες. Ορίζεται επίσης και με τους όρους ενός ισχυρού περιβάλλοντος για τον αντιρατσισμό των λευκών και επιτρέπει την ταύτιση με τους στόχους της παγκόσμιας επίθεσης των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι είναι κυρίως έγχρωμοι λαοί.
Υπάρχουν πολλοί άλλοι κρίσιμοι αγώνες σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον υπόλοιπο κόσμο: θα αναφέρω μόνο δύο εδώ. Η περιβαλλοντική καταστροφή έχει φτάσει σε επίπεδα που αποτελούν απειλή για την επιβίωση της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα μέσω της συνεχιζόμενης ώθησης προς την υπερθέρμανση του πλανήτη. Υπάρχουν πολλές δράσεις που εφαρμόζονται στο πεδίο, ιδίως από αυτόχθονες πληθυσμούς ή γυναίκες, για να αντιστραφεί η πορεία.
Βρισκόμαστε επίσης αντιμέτωποι με ένα ζοφερό πολιτικό έδαφος, που χαρακτηρίζεται από την κλιμάκωση και τη βαρβαρότητα του κύκλου βίας που ονομάζεται «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Ο ιμπεριαλισμός αρχικά υποστήριξε άμεσα ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες, στη συνέχεια πραγματοποίησε εγκληματικές ένοπλες επεμβάσεις που μετέτρεψαν πολλά έθνη σε κράτη στο χείλος του γκρεμού: με αυτόν τον τρόπο, δημιούργησε ανεπιθύμητους εχθρούς που στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για την οικοδόμηση μια δημόσιας υποστήριξης στην εντατικοποίηση της κατάστασης πολέμου/ασφάλειας, που είναι η κύρια αιτία αυτών των προβλημάτων. Αυτή η κατάσταση έχει δυσκολέψει πολύ την ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος ενάντια στον πόλεμο και τις ένοπλες επεμβάσεις, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό να πετύχει, να πετύχουμε.
Ελπίζω πως η Αγάπη και αγώνας μπορεί να είναι ένα νήμα που θα βοηθήσει στην ένωση διαφορετικών γενεών αγωνιστών, και στην ενοποίηση αυτών εντός και εκτός των τειχών μιας φυλακής. Αλλά πάνω από όλα ελπίζω ότι όλοι μαζί να καταφέρουμε να πλέξουμε τα πολλά μας νήματα για να δημιουργήσουμε μια μεγάλη, στιβαρή, πολύχρωμη ταπετσαρία. Να μαχόμαστε από τη μια γενιά στην άλλη δεν είναι μόνο ένα συναρπαστικό σύνθημα αλλά και ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για να καταφέρουμε την επίτευξη ενός βιώσιμου και ανθρώπινου κόσμου.
David Gilbert, 29/06/16
Μιχάλης ‘μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
