Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Έχουν χάρη τα ονόματα.
Όλα τα ονόματα.
Λέξεις ανθρώπινες χαρίζουμε σε όλα αυτά που γύρω μας βλέπουμε, ζωντανά, βουνά και δέντρα κι άστρα. Στις θάλασσες και στα ποτάμια κι σ’ όλα όσα γύρω μας ζουν κι υπάρχουν, όνομα δίνουμε. Μα κι όσα η φαντασία μας εικόνες τα φτιάχνει, με λέξεις όμορφες τα στολίζουμε. Όνομα αποκτούν.
Τα βαφτίζουμε για να τα ξεχωρίζουμε μεταξύ τους να τα λέμε στους άλλους και να μας καταλαβαίνουν.
Ουρανός λες στον άλλο, και κείνος αμέσως κοιτά ψηλά.
Θάλασσα, δέντρο, βουνό, γιασεμί, αγάπη, ζωή, θάνατος. Έχουν ομορφιά οι λέξεις κι ας κάποιες είναι σκληρές.Την δική τους ομορφιά έχουν…. έχουν ιστορίες πίσω τους, μυστικά και αναμνήσεις.
Και τι δεν κρύβουν μέσα τους οι λέξεις.
Ποτάμι λες εσύ, κι ούτε που ξέρεις φίλε μου που τρέχει ο λογισμός μου, που ταξιδεύει.
Κι ούτε εμείς γνωρίζουμε που πάει ο νους τού αλλουνού, όταν μια λέξη ακούει.
Ας πούμε η λέξη δεκαοχτώ.
Ένα απλό αριθμητικό είναι μα
για μένα, όχι. Δεκαετίες πριν σαν ήμουνα παιδί, το δεκαοχτώ ήταν ένας μικρός λόφος γεμάτος μεγάλα βράχια και σήμαινε παιχνίδι. Έτσι στο μυαλό μου τότε εντυπώθηκε.
“Πάμε στα δεκαοχτώ;”
Φύγαμε.
Χριστός;
Η λέξη Χριστός.
Αρχαία ελληνική λέξη, από το ρήμα χρίω.
Είναι αυτός που έχει χρισθεί.
Το θηλυκό τού Χριστός είναι η Χριστίνα. Δηλαδή αυτή που έχει χρισθεί, η χρισμένη.
Χριστίνα.
Έχουν χάρη τα ονόματα και μυστικά πολλά κρύβουν.
Διαφορετικά μυστικά για τον καθένα μας κρύβουν, ξεχωριστά.
Και η λέξη “παρασκευή”, τι σημαίνει;
Παρασκευή.
Παίρνω κάποιες πληροφορίες από το διαδίκτυο.
<<Κατ’ αρχήν λέει, “παρασκευή” είναι, η ενέργεια ή οι ενέργειες που κάνουμε για να δημιουργήσουμε κάτι.
Είναι όμως και η έκτη κατά σειρά ημέρα της εβδομάδας των Εβραίων με πρώτη ημέρα την Κυριακή. (Για τους Χριστιανούς πρώτη μέρα θεωρείται η Δευτέρα)
Η Παρασκευή ακολουθεί την Πέμπτη και προηγείται του Σαββάτου και γι αυτό κατά τους Εβραίους λέγεται και Προσάββατον. Είναι όμως και λέξη Χριστιανική το Προσάββατον, γιατί έτσι την αναφέρει και ο Μάρκος ο Ευαγγελιστής:
“Επεί ήν Παρασκευή, ό εστί Προσάββατον.”
Το όνομα αυτό καθιερώθηκε από τους Εβραίους, επειδή την ημέρα αυτή παρασκεύαζαν ό,τι θα χρησιμοποιούσαν την επομένη.
Το Σάββατο.
(Shabbat, αργία των Εβραίων)
Το όνομα Παρασκευή υιοθετήθηκε και από τους Χριστιανούς, χωρίς να υφίσταται φυσικά ο ίδιος λόγος.>>
Αλλ’ όμως και όνομα ανθρώπινο είναι….γυναικείο και ανδρικό.
Παρασκευάς, Παρασκευή.
Κι από όλες τις Παρασκευές της γης ήταν και μια Παρασκευή που άγιασε.
Η Αγία Παρασκευή. Η αγία τής Ορθόδοξης και Καθολικής εκκλησίας. Προστάτις των ματιών.
Η δικιά μας όμως Αγία Παρασκευή, είναι μια πανέμορφη εκκλησία που είναι χτισμένη κάπου εκεί ψηλά. Γαντζωμένη στα βράχια είναι. Στην λοφώδη πλαγιά μέσα στα πεύκα χτισμένη είναι, πάνω από το δασάκι που βρίσκεται στα δυτικά της συνοικίας του Βύρωνα, στου Κιρτζή όπως τον λέγαν οι παλιότεροι. Εκεί είναι τα Πευκάκια, εκεί και τα δεκαοχτώ προσφυγικά σπίτια.
Συνοικισμοί προσφυγικοί εκείνων των δύσκολων καιρών. Χίλια εννιακόσια είκοσι δύο. Ξεριζωμός και καινούργια ζωή απ’την αρχή.
”Δεκαοχτώ”, “Αγία Παρασκευή”, “Βύρωνας” , “Χίλια”.
Το μετά….και το πριν…..πριν πενήντα και βάλε χρόνια.
Στη δεκαετία του εξήντα γνώρισα το δασάκι εγώ, τα πευκάκια. Εκεί έζησα και ανακάλυψα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, έγινα παιδί και έφηβος. Εκεί τα φανερά, εκεί και τα μυστικά μου.
Στα Πευκάκια.
Πεύκα θεόρατα φορτωμένα με μυστικά πολλά κι αυτά, στο σώμα τους φυλαγμένα, σαν τα δικά μας μυστικά.
Τα δικά μας.
Να είχαν μιλιά να πουν. Και πόσα να πουν. Τόμοι ολόκληροι να γεμίσουν με γράμματα και λέξεις. Ιστορίες γραμμένες με αόρατη γραφή πάνω στους κορμούς τους. Και, κάποια ιδεογράμματα σκαλισμένα με τον σουγιά πάνω στους κορμούς τους, σαν τίτλοι της κρυμμένων ιστοριών.
Πιτσιρικάδα γεμάτα τα πευκάκια κάθε απόγευμα το καλοκαίρι, ήταν. Και στα κρυφά πολλές φορές σκαστοί τα μεσημέρια, εκεί πηγαίναμε. “Δραστηριότητες” ατέλειωτες. Παιχνίδια και κυνηγητό, κρυφτό κι σκαρφάλωμα στα δέντρα, ποιος πιο ψηλά θα ανεβεί. Γεμάτο γρατζουνιές το σώμα μας, αίμα στα γόνατά μας. Αλλά, και για να κάνουμε μια δουλειά όπως μας όριζαν οι μεγάλοι, στα Πευκάκια πηγαίναμε. Ξερόκλαδα μαζεύαμε για να ζεστάνει το νερό η κυρά Βαγγέλενα…..η μάνα μας…..η θειά μας……η ευλογημένη καλόκαρδη…..η παιδομάνα Μαρίκα. Για το μπάνιο μας με γλυκό νερό, μετά απ’ τα θαλάσσια λουτρά – τα μπάνια μας – στην παραλία της Ραψάνης, ζέσταινε το νερό. Να φύγει η αλμύρα. Και για την μπουγάδα της όμως. Να πλύνει τα ρούχα μας και να βράσει τα ασπρόρουχά μας. Και ήταν τότε που τρώγαμε και καμιά δυνατή ξυλιά για το ρετσίνι από τα πεύκα που δεν έβγαινε με τίποτα από τα ρούχα μας.
Ξυλιά κι αγκαλιά.
Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι άρχισαν τα φλερτάκια και τα ραντεβού μέσα στα σκιερά απόκρυφα μέρη του πευκόφυτου δασυλλίου.
Έρωτες κι αγάπες στην εφηβική μας ηλικία που αργότερα άλλοι ευοδώθηκαν, κι άλλοι έμειναν μόνο στη μνήμη. Αλλά και έρωτες πλατωνικοί. Έρωτες του μυαλού μας, που ποτέ δεν έγιναν γνωστοί. Στα αζήτητα έμειναν.
Όμορφα, αλησμόνητα χρόνια.
Το τώρα.
Μάϊος 2018.
Αργά το απόγευμα.
Από την απότομη στροφή του ασφάλτινου δρόμου ανέβηκα τα σκαλιά. Χρόνια είχα να ανέβω ψηλά στην Αγία Παρασκευή. Κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος της εκκλησίας. Από ένα μικρό μπαλκόνι διέκρινα το δασάκι. Βγήκα έξω από τον περίβολο και κάθησα σε ένα μεγάλο βράχο.
Κάτω χαμηλά τα Πευκάκια.
Έφυγε ο νους, ταξίδεψα και χάθηκα. Κάποια στιγμή άκουσα;…. νόμιζα ότι άκουσα; φωνές και γέλια.
Το ίδιο είναι όμως. Μερικές φορές η φαντασία ξεπερνά την πραγματικότητα γιατί είναι στιγμές που η φαντασία είναι πιο αληθινή.
Κάθησα ώρα πολύ αναπολώντας, με πήρε το βράδυ. Νύχτωσε και ένας φόβος με έπιασε, σαν όταν ήμουνα παιδί. Κατέβηκα και πήρα τον δρόμο προς το δασάκι. Χώθηκα μέσα στα δέντρα δίχως φόβο τώρα πια.
Θαρρετά.
Αναμνήσεις.
Πολλές, σκληρές και όμορφες.
Γέλια και φωνές κι αγάπες. Νικάκης, Μένια, Ευτυχία, Γιώργος, Χρήστος.
Ένα γέλιο κακαριστό ακούστηκε……ξεχώρισε.
Ζέστη και ρίγος μαζί τύλιξαν το κορμί μου. Ο Μόσχος….ο παιδικός μας φίλος. Ο φίλος και αργότερα συνάδελφός μου που νωρίς ταξίδεψε για τ’άστρα κι άφησε πίσω του το γέλιο του……το κακαριστό…..
Σηκώνω ψηλά το κεφάλι….
Νάτος, τον διακρίνω ανάμεσα από τα κλαδιά ψηλά στον ουρανό….λάμπει….
Νύχτωσε για τα καλά.
Επιστροφή.
Γεμάτη συμπτώσεις η ζωή μας είναι, κι ανάμεσα σε όλες τις άλλες έτυχε κι αυτή. Εκεί πάνω έτυχε.
Έτυχε;
Εκεί ψηλά, εκεί πάνω από τα πευκάκια, πάνω από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, στην πανέμορφη μικρή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, μια γαλανομάτα όμορφη ξανθιά πιτσιρίκα, θα ξεκινήσει αυτό το Σάββατο, σήμερα, καταμεσήμερο, την καινούργια της επώνυμη ζωή, χρισμένη με τα μύρα της βάπτισης.
Να ζήσει…..να ζήσει….να χαρεί….
Να τρέξει…..να κρυφτεί….. εκεί στα Πευκάκια να κρυφτεί….να γελάσει….να σκοντάψει και να πέσει εκεί που έπεσα και χτύπησα κι εγώ….. εκεί θα είμαι, θα της σκουπίσω το δάκρυ απ’τα μάτια κι από το γόνατο το αίμα…..στα Πευκάκια του Βύρωνα, στου Κιρτζή.
Να πατήσει στα ίδια χώματα, να αναπνεύσει τον ίδιο αέρα που και εγώ ανέπνευσα, να ερωτευτεί και πάνω στον μεγάλο βράχο να δώσει το πρώτο της φιλί.
Του έρωτα και της αγάπης.
19 Μαΐου 2018
