Γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης
Ξεκινάμε με τις ευχάριστες ειδήσεις. Πριν από λίγο καιρό με αφορμή την Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού, μπασκετμπολίστες από τoν Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό πήγαν σε ένα δημοτικό σχολείο της Αττικής. Μύησαν πιτσιρικάδες 9-10 χρονών στα μυστικά του αθλήματος. Έπαιξαν παρέα, έβαλαν μαζί τη μπάλα στο καλάθι. Έδωσαν μπόλικα αυτόγραφα. Έβγαλαν χαμογελαστές φωτογραφίες. Έδειξαν την τρυφερή πλευρά των πραγμάτων. Πήραν τα εύσημα όλων.
Τώρα, ας με συγχωρέσει η ωραία ομάδα που έφτιαξε το ταπεινό μου χωριό φέτος. Ίσως φταίει ότι η στήλη μεγάλωσε ηλικιακά. Και έγινε πιο συντηρητική. Πρόσφατα τράκαρε αργοπορημένα πάνω στην σκοτεινή (πάλι) μεριά. Κάποιος είχε την οξυδέρκεια να δημιουργήσει για την Ευρωλίγκα του μπάσκετ ένα τηλεοπτικό τρέιλερ. Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων, δύο από τους καλύτερους εν ενεργεία αθλητές της χώρας, ο Βασίλης Σπανούλη και ο Γιάννης Μπουρούσης. Είναι μια χολιγουντιανή παραγωγή από τεχνικής πλευράς και γι΄αυτό ίσως λίγο πιο επικίνδυνη η ιδέα. Γιατί κάνει πιο δύσκολο για τα παιδιά να ξεχωρίσουν τι τρέχει.
Αφού αφήσουμε στην άκρη την όποια χιουμοριστική προσέγγιση, οι δύο μπασκετμπολίστες κάνουν τη μεγάλη ληστεία του τροπαίου της διοργάνωσης, με εμφάνιση των κακών παιδιών με τα μαύρα, σε στυλ Σον Κόνερι, Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς στη «Διπλή Παγίδα». Πηγαίνουν στο καζίνο. Παίζουν ρουλέτα. Αποτυγχάνουν. Τελικά οι δύο Έλληνες παίκτες καταλήγουν στο ριφιφί, χορεύοντας συρτάκι!
Στο φινάλε της διαφήμισης δεσπόζει με γιγαντιαία γράμματα ο μεγάλος χορηγός, ονόματι turkish airlines. Το αίσθημα απόλαυσης ολοκληρώνεται στην οθόνη μας με τον παρουσιαστή της κρατικής τηλεόρασης που παρουσίασε το σποτ να… γελάει.
Η αθλητική άμυλα ότι μία αδύναμη τυχόν ομάδα το άρπαξε από τα χέρια του ισχυρού δυνάστη, πάει και έρχεται. Εδώ, όμως, η νίκη μπορεί να ειδοθεί ως ένα αποτέλεσμα σκηνοθεσίας κλοπής σε αγώνες τζόγου. Ο αθλητισμός ως μία άλλου τύπου πρόταση ληστείας; Παλαιότερα υπήρχαν εγκλήματα επιβίωσης ή τιμής. Δεν στεκόταν μύγα στο σπαθί. Με τέτοια υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου και διαστρέβλωση των εννοιών, σε όλα τα επίπεδα, ποιος μπορεί να πατάει καλά στα πόδια του ακόμα κι όταν βλέπει μπάσκετ; «Νοσταλγούμε το φως», που έλεγε μία άλλη ταινία, λιγότερο λαμπερή, αλλά περισσότερο ανθρώπινη…
