Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Δέκα χρόνια τώρα η ίδια επίπονη, επίμονη, καρτερική και τόσο λεπτή και σε βάθος εργασία. Η καλλιτεχνική δημιουργία στο μεδούλι της πραγματικής της διάστασης.
Ένας ανθρακωρύχος της τέχνης, ένας σκαπανέας του πολιτισμού που μέσα στα σκοτάδια των υπόγειων στοών της άτεχνης και απαίδευτης εποχής μας, σκάβει με την ευρηματική του σκαπάνη, προσεκτικά, υπομονετικά, αδιάκοπα και φέρνει στο φως αμύθητης αξίας θησαυρούς. Απρόβλεπτους μα τόσο ταιριαστούς σε κάθε περίσταση χώρους, παραστάσεις – χρυσάφια, ρόλους – διαμάντια, κείμενα – πλατίνες.
Αυτό κάνει ο Θοδωρής Γκόνης στην Καβάλα από το 2009 που ο Κωστής Σιμιτσής του εμπιστεύθηκε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Φιλίππων και στη συνέχεια και αυτή του καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Και η Δήμητρα Τσανάκα, προς τιμήν της, ακόμη δύο φορές στη συνέχεια, στήριξε την επιλογή του. Γιατί η επιλογή αυτή όπως συνεχώς αποδεικνύεται, είναι τελικά η άριστη για την πόλη. Όχι μόνο γιατί προσφέρει τέχνη υψηλής αισθητικής και ποιότητας στους Καβαλιώτες αλλά και γιατί κάνει ευρύτερα γνωστή την πόλη και την καλλιτεχνική της δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα μέσω της πλατειάς προβολής που απολαμβάνει στα μεγάλα και πανελλήνιας εμβέλειας ΜΜΕ.
Αυτή τη φορά, ο Γκόνης μάς εξέπληξε με το καρνάγιο. Τα καλαφατιά όπως τα αποκαλούν ακόμη και σήμερα οι παλιότεροι Καβαλιώτες.
Όλοι ήμασταν εξ αρχής επιφυλακτικοί. Τι στην ευχή σκέφτηκε αυτός ο αθεόφοβος να στήσει μέσα σ’ αυτόν τον τόσο «ακατάλληλο» (νομίζαμε) χώρο. Μέσα στα κομμάτια ξύλου, τα σκουριασμένα καρφιά και τα παλιοσίδερα, τις πέτρες και τις παλιολαμαρίνες, μέσα στα βερνίκια, στις μπογιές και στα φαρμάκια. Μέσα σε ένα εργασιακό χώρο παρηκμασμένο πια, που κάποτε ωστόσο έσφυζε από ζωή και δημιουργικότητα.
Και μας αποστόμωσε όλους ο Γκόνης αφού έδωσε ξανά ζωή στο καρνάγιο. Ανακάλυψε τον πιο κατάλληλο χώρο για να παρουσιάσει τις περιπέτειες και τα βάσανα του Οδυσσέα. Μια τοποθεσία που μάγεψε στην κυριολεξία τους διακόσιους περίπου θεατές της Δευτεριάτικης πρεμιέρας και τους βύθισε σε μια μέθεξη που ήταν στην ουσία όλη αυτή η παράσταση, από το πρώτο της λεπτό μέχρι το τελευταίο της.
Ο Οδυσσέας – Άρης Λεμπεσόπουλος όργωσε το φυσικό σκηνικό – καρνάγιο. Πάλεψε με το κύμα, σύρθηκε στις πέτρες, ανέβηκε στα βράχια, καβάλησε ένα παλιό σκαρί, του όρμηξαν τα σκυλιά, αναμετρήθηκε στα ίσια και νίκησε τον ανθρωποφάγο Κύκλωπα, τη δολερή Κίρκη, τους πονηρούς Λωτοφάγους, τις τερατώδεις Σκύλλα και Χάρυβδη, τις γητεύτρες Σειρήνες, κατέβηκε στον Άδη αλλά κατάφερε τελικά, έστω και ταλαιπωρημένος, πληγωμένος, γερασμένος, ένα ψυχικό και σωματικό ράκος, να φτάσει στην Ιθάκη του, στον μεγαλειώδη θρίαμβο της υποκριτικής του τέχνης, και να απολαύσει την πλατιά αγκαλιά της καρτερικής Πηνελόπης – κοινού που του χάρισε απλόχερα την αγάπη του, την λατρεία του και τον θαυμασμό του με ένα θερμό, παρατεταμένο και εκ βάθους καρδίας χειροκρότημα αλλά και με δεκάδες «μπράβο» να σχίζουν τον αέρα.
Αν ο Άρης Λεμπεσόπουλος φτιάξει ένα κατάλογο με τους δυο τρεις «ρόλους της ζωής του» αυτός του Οδυσσέα στο Καρνάγιο της Καβάλας θα είναι σίγουρα μέσα σ’ αυτούς.
Η Κατερίνα Συμεωνίδου δούλεψε πάνω στην Οδύσσεια και η συμβολή της στη δημιουργία αυτού του συμπυκνωμένου αλλά τόσο γλαφυρού κειμένου ήταν καθοριστική.
Ευρηματική η ιδέα της παρουσίας μέρους της χορωδίας «Προ-νόμιον» υπό τη διεύθυνση του Κώστα Κατιώνη και σολίστα την Ελένη Γαλανοπούλου που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα σημεία που συμμετείχαν με αποκορύφωμα το φινάλε της παράστασης με την παραδοσιακή νησιώτικη «Μπρατσέρα».
Ο Τάσος Παλαιορούτας, μόνιμος και έμπιστος συνεργάτης του Γκόνη συνέβαλα τα μέγιστα με τους φωτισμούς του στην ατμόσφαιρα που απαιτούσε το έργο και η σκηνοθετική άποψη.
Ο Δημήτρης Σωτηρίου είχε την ευθύνη της κίνησης.
Συμμετείχαν οι Θεοδώρα Κυριακίδη και Εύα Οικονόμου Βαμβακά.
Δυστυχώς για σήμερα Τρίτη 20 Αυγούστου η παράσταση είναι sold out. Σπεύστε τουλάχιστον να εξασφαλίσετε εισιτήριο για αύριο Τετάρτη.
