Μακάριοι όσοι το βράδυ της Δευτέρας προσήλθαν εγκαίρως στην αίθουσα της Μεγάλης Λέσχης και εξασφάλισαν ένα κάθισμα προκειμένου να απολαύσουν το ξεχωριστό δρώμενο, μια συνομιλία με τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, που πρόσφεραν οι βραβευμένοι θεατρικοί συγγραφείς Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, υπό τη διοργάνωση της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Κυριών Καβάλας.
Μακάριοι ακόμα κι εκείνοι που βρήκαν μια ελεύθερη σπιθαμή και στάθηκαν, έστω και όρθιοι, στην αίθουσα, έχοντας το προνόμιο να χειροκροτήσουν τους συντελεστές. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που απομείναμε όρθιοι στο διάδρομο, προσπαθώντας να κρυφοκοιτάξουμε και να ακούσουμε τον ταλαντούχου ηθοποιό Δημήτρη Μανδρινό, μείναμε με την όρεξη.
Πάλι καλά, να λέμε, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που αποκαρδιωμένοι από τον ασφυκτικά γεμάτο χώρο, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Είναι σίγουρο ότι εάν το συγκεκριμένο δρώμενο επαναληφθεί, τότε ο χώρος θα γεμίσει και πάλι ασφυκτικά και μία… και δύο… και τρεις φορές.
Εξάλλου, κάθε φορά που οι αδελφοί Κούφαλη δημιουργούν κάτι για τη γενέτειρά τους, η τοπική κοινωνία που τους σέβεται και τους αγαπά ιδιαιτέρως, σπεύδει να τους τιμήσει. Όπως τους τίμησε με την αθόρυβη παρουσία του και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Στέφανος, ο οποίος προσήλθε με ελαφριά χρονική καθυστέρηση κι όταν αντιλήφθηκε το αδιαχώρητο, προτίμησε να παρακολουθήσει όρθιος μέχρι το τέλος και χωρίς να ενοχλήσει.
Ίσως και να φάνηκε παράξενη η ασφυκτική «πολιορκία» της Μεγάλης Λέσχης. Μάλλον όμως εξηγείται εύκολα με τη λογική. Η Φιλόπτωχος Αδελφότητα, έχει τον δικό της κύκλο που είναι μεγάλος. Ακόμη μεγαλύτερο κύκλο, γνωστών – φίλων – θαυμαστών, διαθέτουν ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης.
Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι μπήκαμε στην τελική ευθεία των εθνικών εκλογών, άρα οι υποψήφιοι βουλευτές (ανεξαρτήτως κόμματος), τρέχουν παντού προκειμένου να προβληθούν, δεν είναι διόλου παράξενο το ότι στον χώρο δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Αρκετοί σχολίασαν, χαμηλόφωνα, ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχε καταγραφεί τόσο μαζική προσέλευση στη Μεγάλη Λέσχη.
Επιτυχημένη σύμπραξη
Όπως έγραψε και η Ειρήνη Ορφανίδου στην huffingtonpost: Εξέλιξη της εκπαιδευτικής ομιλίας του Αντώνη Κούφαλη στην Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης πριν από ένα μήνα (μπροστά σε ένα ενθουσιώδες εφηβικό κοινό), η performance, μια επεξεργασμένη συνομιλία με τον δημιουργό, το κορυφαίο έργο του και την ανάγκη «να μη τελειώσει η μεγαλύτερη ιστορία του κόσμου», έχει στο επίκεντρο τον συνταρακτικό πίνακα του Χανς Χολμπάιν «Ο νεκρός Χριστός στον τάφο».
Ο Ντοστογιέφσκι αντικρίζει το έργο στο Μουσείο της Βασιλείας κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του και συγκλονίζεται. Είναι η περίοδος που γράφει το τρίτο μεγάλο μυθιστόρημα του, τον «Ηλίθιο».
Ο Αντώνης Κούφαλης ανατρέχει στη ζωή του συγγραφέα, ο Κωνσταντίνος Κούφαλης αφηγείται με αναφορά στον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, την περιπέτεια της μετάφρασης και διασκευής για το θέατρο του κειμένου-μεγαθηρίου (η παράσταση ανέβηκε το 2018 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με μεγάλη επιτυχία), ο ταλαντούχος Δημήτρης Μανδρινός (Ρωμαίος στην παράσταση της Έλενας Μαυρίδου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Straight outta Verona») γίνεται ο ήρωας του έργου, πρίγκιπας Μίσκιν, η Κύρα Λαζάρου (μαθηματικός) αποκαλύπτει σπάνιες ξυλογραφίες από τον «Ηλίθιο», ενώ τους φωτισμούς υπογράφει ο Βασίλης Αναστασιάδης. Όλοι όσοι ενώνουν δυνάμεις στο εγχείρημα συνδέονται με την Καβάλα, την πόλη στην οποία γεννήθηκαν ή κατοικούν ή επιστρέφουν συχνά από την Αθήνα όπου δημιουργούν.
Ο μαγικός Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
«Ο ηλίθιος», ο πρίγκιπας Μίσκιν, πάσχων από επιληψία, επιστρέφει στη Ρωσία ύστερα από πολυετή απουσία. Στην Αγία Πετρούπολη περιφρονούν και χλευάζουν την αθωότητά του. Εκείνος, όμως, ανταποδίδει καλοσύνη. Όταν έξαφνα κληρονομεί μια μεγάλη περιουσία, βρίσκεται στο επίκεντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Για όλους η αγαθή φύση του πρίγκιπα είναι ακατανόητη και προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα. Ο ιερός «Ηλίθιος» όταν βρίσκεται στη δίνη των ανθρώπινων παθών, της απαξίωσης, της απληστίας, του έρωτα και της ζήλιας, απαντά με αυταπάρνηση, αγάπη και αυτοθυσία.
Όμως, ποιος είναι καλός; Αυτός που δεν πράττει το κακό; Πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλός; Στην εποχή μας, και σε κάθε εποχή, έχουν μερίδιο οι καλοί άνθρωποι; Και πάνω απ’ όλα, υπάρχει περίπτωση ο καλός να μη «σταυρωθεί»;
Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, γράφεται εξ ολοκλήρου στην Ευρώπη, μακριά από τη Ρωσία, σε μια εποχή απελπισίας, δριμύτατης φτώχειας και νοσταλγίας του Φιοντόρ για την πατρίδα. Με τις επιληπτικές κρίσεις να τον βασανίζουν και τις προσωπικές υπαρξιακές αγωνίες να τον ταλανίζουν, γεννιέται «Ο ηλίθιος», ένα μυθιστόρημα, που, όπως σημείωνε ο ίδιος ο συγγραφέας, «σχετίζεται με την απόδοση της εικόνας ενός πραγματικά καλού και θετικού ανθρώπου».
*Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από αναρτήσεις συμπολιτών στο fb.
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
