Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Στη ζούγκλα και στα δάση ζουν όλα τα είδη των ζώων. Μικρά και μεγάλα, σαρκοφάγα και φυτοφάγα, άγρια και ήμερα, νυκτόβια, υδρόβια, πτηνά, ερπετά, όλα όσα κατάφερε να συγκεντρώσει ο Νώε στην Κιβωτό του και να τα διασώσει από τον μεγάλο κατακλυσμό.
Στο βασίλειο των ζώων ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Δεν υπάρχει δημοκρατία. Οι αντιλόπες και οι λαγοί δεν έχουν λόγο, δεν έχουν δύναμη. Αν δεν προφυλαχτούν, δεν κρυφτούν, δε υποχωρήσουν τότε το λιοντάρι και ο λύκος θα τα κάνουν μια χαψιά. Είναι ο νόμος της ζούγκλας. Αυτός ισχύει στο βασίλειο των ζώων.
Στις κοινωνίες των ανθρώπων ισχύει ακριβώς το ίδιο απλώς το λέμε δημοκρατία. Φυσικά πρόκειται για μια επίφαση δημοκρατίας. Κι εδώ κυριαρχεί ο ισχυρός και μάλιστα με τρόπους και διαδικασίες αγριότερες απ’ αυτές της ζούγκλας και του βασιλείου των ζώων.
Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες, στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκει και η Ελλάς, οι χώρες κυβερνώνται από κυβερνήσεις που εκλέγονται με κάποια εκλογικά συστήματα λιγότερο ή περισσότερο πλειοψηφικά.
Σε πολλές από αυτές τις χώρες ωστόσο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται με εκλογικά συστήματα απλής ή ενισχυμένης αναλογικής. Και οι δήμοι λειτουργούν άψογα, οι πόλεις είναι όμορφες, λειτουργικές χωρίς πολλά και οξυμένα προβλήματα, πόλεις όπου είσαι ευτυχισμένος να ζεις.
Ακόμη και στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λεμεσό, ο δήμαρχος προέρχεται από το ΑΚΕΛ ενώ η πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο από την παράταξη του προέδρου Αναστασιάδη. Εντούτοις η πόλη της Λεμεσού θυμίζει έντονα μια δυτικοευρωπαϊκή πόλη, όμορφη, λειτουργική, με κατοίκους που σέβονται τους νόμους και το περιβάλλον και γενικά σου δίνει την εντύπωση και την αίσθηση ενός δήμου που λειτουργεί άψογα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Στο διάβα του χρόνου οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποκτήσει μια κουλτούρα πολιτικής ωριμότητας, συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων και συγκερασμού ιδεών που αποκλίνουν ιδεολογικοπολιτικά. Βρήκαν τη χρυσή τομή γιατί κάποτε αποφάσισαν ότι έπρεπε να παραμερίσουν τους πολιτικούς και προσωπικούς τους εγωισμούς και να εργαστούν από κοινού για το καλό και την πρόοδο της κοινότητας μέσα στην οποία ζουν και δραστηριοποιούνται είτε αυτή λέγεται χώρα είτε περιφέρεια είτε πόλη είτε χωριό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές στο Βέλγιο, η δυτικοευρωπαϊκή αυτή χώρα έμεινε επί δεκατέσσερις μήνες (!!!) χωρίς κυβέρνηση μέχρι «να τα βρουν» τα κόμματα και να σχηματίσουν ένα κυβερνητικό σχήμα. Κι όμως κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, το κράτος λειτουργούσε κανονικά και σήμερα η χώρα κυβερνάται από μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου ο διχασμός και το πολιτικό μίσος εξακολουθούν να κυριαρχούν, έγιναν τα τελευταία χρόνια συνεργασίες που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί μέχρι πρόσφατα. Τα παραδείγματα (με τα όποια ιδιαίτερα προβλήματά τους), είναι τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όσο και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ενώ λοιπόν θα έπρεπε να είναι ένας στόχος ζωής, ένα όραμα, μια διαρκής επιδίωξη των σύγχρονων πολιτικών η επίτευξη μια ευρύτερης συναίνεσης μέσα από ένα σύγχρονο εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, οι περισσότεροι απ’ αυτούς και πρώτη απ’ όλους η ΚΕΔΕ, προφασιζόμενοι τάχα λόγους ακυβερνησίας, απορρίπτουν το νομοσχέδιο που έφερε προς διαβούλευση η κυβέρνηση για την αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού και το οποίο μεταξύ των άλλων προβλέπει και την απλή αναλογική για την εκλογή των νέων αυτοδιοικητικών οργάνων.
Στη έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας που έγινε την Παρασκευή το μεσημέρι για να ενισχυθεί και με την «καβαλιώτικη» ψήφο ένα σχετικό ψήφισμα της ΚΕΔΕ που προηγήθηκε, οι κραυγές κατά του νομοσχεδίου και ιδιαίτερα κατά της απλής αναλογικής κυριάρχησαν.
Και καλά, το ψήφισμα της ΚΕΔΕ απορρίπτει ένα νομοσχέδιο το οποίο υποτίθεται ότι για να το απορρίπτει το έχει μελετήσει. Η πλειοψηφία όμως του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας υιοθέτησε, υπερψήφισε και συντάχθηκε τελικά με το ψήφισμα της ΚΕΔΕ (έστω και κατά πλειοψηφία) χωρίς κανένας εκ των δημοτικών συμβούλων που το υπερψήφισε (εκτός Σιμιτσή και Φιλόσογλου), να το έχει διαβάσει.
Η νοοτροπία που υπάρχει στην πλειοψηφία των ανθρώπων της αυτοδιοίκησης περιγράφεται γλαφυρά με τα όσα είπε σε μια αποστροφή της εισήγησής του ο αντιδήμαρχος Γιώργος Φιλόσογλου:
«Θα δημιουργηθούν τραγελαφικές καταστάσεις. Σκεφτείτε ότι και για τις δικές μας τελευταίες δημοτικές εκλογές του 2014 και με τα ποσοστά που πήραν οι παρατάξεις, αν ίσχυε το σύστημα που εισηγείται ο «Κλεισθένης 1», θα έπρεπε να συμπράξουν τρεις δημοτικές παρατάξεις για να υπάρξει η απόλυτη πλειοψηφία των 22 ψήφων».
Μα αν εξ αρχής κ. Φιλόσογλου δεν αγωνιστείς εσύ και οι συνάδελφοί σου στην αυτοδιοίκηση γι’ αυτόν ακριβώς τον στόχο να πετύχεις δηλαδή ευρείες συναινέσεις και να εμπνεύσεις με προσπάθεια και αγώνα αλλά και με την προσωπική σου στάση, σε όλους τους δημότες και τους πολίτες αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία της ευρύτερης δημοκρατίας, μια κουλτούρα συναινέσεων δηλαδή, πως θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Όταν ένας αιρετός δέχεται το ανέφικτο της αλλαγής μιας διαχρονικά καταστροφικής για την ελληνική κοινωνία νοοτροπίας, πώς θα προχωρήσουμε και σε άλλες αλλαγές που χρειάζεται επειγόντως το πολιτικό σύστημα.
Εσείς οι αυτοδιοικητικοί και γενικότερα οι αιρετοί θα έπρεπε όχι απλώς να υπερψηφίσετε την απλή αναλογική αλλά να γίνετε και οι εγγυητές και οι πρώτοι διδάξαντες της εύρυθμης εφαρμογής της.
Ο Κωστής Σιμιτσής αφού ενέσπειρε και τον τρόμο της εθνικής καταστροφής αποσπώντας τα εύσημα από τον Γιώργο Γραμμένο, το «τερμάτισε» λέγοντας:
«Η άδολη απλή αναλογική που επαγγέλλεται το νοσμοσχέδιο δεν είναι καθόλου άδολη. Είναι δολερή και δόλια (…) Διαλύονται οι δήμοι. Αναπτύσσονται χωριστικά κινήματα. Τρέμω στην ιδέα που μετά το 2019 ο κάθε δήμαρχος θα υπόκειται στους εκβιασμούς του κάθε τοπικού φύλαρχου».
Κρίμα άνθρωποι με το εύρος της καλλιέργειας αλλά και του αισθήματος της δημοκρατίας του Κωστή Σιμιτσή να μιλούν με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο για την απλή αναλογική.
Για κάθε νουνεχή δημοκράτη θα έπρεπε να είναι στόχος και διαρκής αγώνας η δημιουργία κουλτούρας συναινέσεων στην ελληνική κοινωνία.
Θα λέγαμε μάλιστα ότι η κυβέρνηση είναι άτολμη. Όπως το ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου δεν καθιέρωσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ τον πολιτικό γάμο και πιεζόμενη από την εκκλησία και άλλους συντηρητικούς κύκλους, τον έκανε απλώς ισοδύναμο με τον θρησκευτικό, έτσι και η σημερινή κυβέρνηση έπρεπε να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να καθιερώσει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για τους υποψηφίους δημάρχους και ένα επίσης ενιαίο για όλους τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης.
Αυτή θα ήταν η πλέρια, άδολη και απλή αναλογική.
Ο νόμος Σκουρλέτη πιθανόν να έχει ένα σωρό αδυναμίες, αβλεψίες, προχειρότητες. Μπορεί η κυβέρνηση να άργησε να τον φέρει σε διαβούλευση και μπορεί ο χρόνος που προσδιόρισε γι’ αυτό το σκοπό να είναι ελάχιστος. Μπορεί να μην έλαβε καθόλου υπ’ όψιν της τις υποδείξεις και της προτάσεις της ΚΕΔΕ και των δήμων. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. Μπορεί, τελικά, να είναι για πέταμα.
Μπορεί να πρέπει να αποσυρθεί και να έρθει ένας καινούριος.
Όμως το θέμα της απλής αναλογικής –και όχι μόνο στην τοπική αυτοδιοίκηση- είναι ένα θέμα κεφαλαιώδες και η αντιμετώπιση που είχε από την συντριπτική πλειοψηφία των αυτοδιοικητικών παραγόντων αποδεικνύει περίτρανα πόσο άτολμη, συντηρητική και υποκριτική εξακολουθεί να είναι η πολιτική εξουσία και η οι φορείς της στη χώρα μας.
Αν ο νόμος πρέπει να αλλάξει μία φορά εκείνοι πρέπει να αλλάξουν χίλιες.
