Φίλοι και γνωστοί με παρακινούν τελευταία να γράψω κάτι για την περιπέτειά μου με τον καρκίνο.
Μου λένε: «Θα μάθει όλος ο ευρύτερος κύκλος σου από πρώτο χέρι τα πραγματικά περιστατικά κι όχι από τα διάφορα «ράδιο αρβύλα» που κυκλοφορούν, αλλά θα σε βοηθήσει και σένα ψυχολογικά να ξεδώσεις περιγράφοντας όλη αυτή την προσωπική δύσκολη διαδρομή σου.
Πιστέψτε με δεν νιώθω καμιά απολύτως ανάγκη να γράψω κάτι γι’ αυτό. Με τα ψυχολογικά μου τα έχω βρει και επίσης επικοινωνώ καθημερινά με δεκάδες φίλους που πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πρέπει να ξέρουν τα ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια.
Ασε που θυμάμαι και εκείνη την συγγραφέα που έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για τον αγώνα που έδωσε με τον καρκίνο και το οποίο, όπως μας έλεγε η ίδια στην παρουσίασή του στην Καβάλα αρκετούς μήνες μετά την έκδοσή του, πήγε άπατο διότι ο κόσμος δεν θέλει να διαβάζει θλιβερά πράγματα. Άρα λοιπόν δεν έχω να πω και να γράψω τίποτα για το θέμα αυτό.
Αν μόνο κάτι θέλω να μαρτυρήσω είναι το εξής: Αν σου τύχει (το απεύχομαι) μη τολμήσεις, κακομοίρη μου, να πεις ποτέ «γιατί σε μένα». Είναι ύβρις. Είναι το πιο ποταπό ένστικτο, η πιο απεχθής αλαζονεία, ο πιο άκρατος φιλοτομαρισμός. Είναι, αν θέλετε, το μεγαλύτερο και βαρύτερο αμάρτημα.
Γιατί όχι σε σένα κύριε; Ποιός είσαι εσύ; Γιατί όχι σε σένα αλλά ναι στο Βασίλη, τη Φλώρα, το Λευτέρη; Γιατί στη Ρεγγίνα που δεν πάτησε ακόμη τα σαράντα, γιατί στον δεκάχρονο Γιαννόπουλο που έφυγε από τον κόσμο πριν προλάβει να τον γνωρίσει. Μη τολμήσεις να το πεις, κακομοίρη μου. Ένα να λες μόνο: Ακόμα κι αν πεθάνω, θα τον έχω νικήσει τον καρκίνο.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
