25/12/2024
Αναδημοσιεύουμε την έκκληση των ιταλών μαχητών Ypg που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες για την κατάσταση στη Συρία: “Η συνομοσπονδιακή επανάσταση δέχεται επίθεση. Οι σκοταδιστικές δυνάμεις κατέλαβαν και λεηλάτησαν τη Σίμπα και τη Μάνμπιτζ, Sheeba e Manbij, διαπράττοντας εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η οικολογική και συνεργατική δουλειά, η απελευθέρωση των γυναικών, η συνύπαρξη τρόπων ζωής και η κριτική της αποικιοκρατικής νοοτροπίας έχουν διασχίσει αυτά τα εδάφη ετούτα τα δώδεκα χρόνια. Τι διακυβεύεται αν συνεχιστεί η εισβολή στην Αυτόνομη Διοίκηση, εάν δεχθεί επίθεση το Κομπάνι;
Η υπεράσπιση όσων έχουν δηλώσει και υπερασπιστεί η Ivana Hoffmann, η Anna Campbell και ο Lorenzo Orsetti. Αυτά που έχουν επιβεβαιώσει και υπερασπιστεί δεκάδες χιλιάδες άλλοι μάρτυρες, ακρωτηριασμένοι άνθρωποι και φυλακισμένοι.
Η αντίσταση των Μονάδων προστασίας γυναικών στο Tishrin, του στρατιωτικού Συμβουλίου στο Manbij τις προηγούμενες εβδομάδες θα παραμείνουν για πάντα υπέροχα παραδείγματα αφοσίωσης και θάρρους.
Και εμείς; Πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την κληρονομιά;
Τουρκικές και ισραηλινές δυνάμεις προσπαθούν να σπάσουν το ενδεχόμενο δημοκρατικής αλλαγής στη Συρία. Και οι δύο φοβούνται την επανάσταση, κουρδική ή αραβική, την δυνατότητα του φαντάσματος που ενώνει διαφορετικές ανάγκες για αποαποικιακή απελευθέρωση και νέες μορφές διεθνισμού.
Η λαϊκή επανάσταση και η επανάσταση των γυναικών υφίστανται αυτήν την επίθεση. Η Ιταλία και η Ευρώπη είναι συνένοχοι στο ξεπούλημα της συριακής κοινωνίας όπως ακριβώς είναι συνένοχοι στον πόλεμο εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Ο αγώνας για το Κομπάνι και ο αγώνας για την Παλαιστίνη πρέπει να γίνουν ένα και το αυτό. Δεν υπάρχει ελεύθερη Παλαιστίνη χωρίς ελευθερία στη Συρία και το Κουρδιστάν. Δεν υπάρχει ελεύθερη Συρία χωρίς ελευθερία στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει ελευθερία στη Μέση Ανατολή χωρίς ελευθερία στο Κουρδιστάν.
Ενώ το Kobane δυναμώνει, θωρακίζεται, η κοινωνία του θεάματος προσπαθεί να θυμηθεί το όνομά του. Δεν υπάρχει τρόπος να ζούμε με αξιοπρέπεια και να ξεχνάμε την παρτιζάνικη ιστορία των δικών μας και των άλλων λαών.
Η παρτιζάνικη μνήμη πεθαίνει αν γυρίσουμε την πλάτη στο Κομπάνι. Οι ιστορίες μας καθίστανται ντροπή αν ξεχάσουμε το Κομπάνι. Η μάχη για τα δικαιώματα στην εργασία και τα δικαιώματα των φύλων, ενάντια στους ολοκληρωτικούς θεσμούς, τις φυλακές, τον πόλεμο οι αγώνες για την ελευθερία να μεγαλώνουμε και να απορρίπτουμε τον φασισμό, να μελετάμε και να διαβάζουμε αυτό που προτιμά ο καθένας – όλα πεθαίνουν αν ξεχάσουμε το Κομπάνι.
Κάθε απεργία, κατάληψη εργοστασίου ή πανεπιστημίου, ημέρα μοναχικής αντίστασης ή στράτευσης, κάθε ξυλοδαρμός που υπέστημεν από την αστυνομία, ημέρα κράτησης ή ειδικής επιτήρησης: όλα χάνουν το νόημα αν δεν υψώσουμε τη φωνή μας για το Κομπάνι.
Η Ιταλία βρίσκεται κάτω από τον μανδύα του φασισμού και της άγνοιας. Το Kobane ενώνεται και θυμάται ότι οι νίκες είναι πάντα δυνατές, ότι οι σταγόνες μπορούν να γίνουν καταιγίδες. Δεν είναι μια δημοσιογραφική καρτ ποστάλ. Δεν είναι ένα παραμύθι συσκευασμένο από την φιλελεύθερη αφήγηση.
Δεν είναι ένα φόντο που μπορεί να χειραγωγηθεί από την ισλαμοφοβία. Το Κομπάνι είναι μεσοποταμιακό, εργατικό, θηλυκό, διεθνιστικό και μουσουλμάνο. Το Κομπάνι είναι ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, γραμμένος όχι στα βιβλία αλλά στο αίμα των μαρτύρων, γυναικών και ανδρών. Είναι ακόμα μια μη τέλεια επανάσταση που πρέπει να υπερασπιστεί και να αγαπηθεί όπως όλες οι προηγούμενες, που παρουσιάστηκε την εποχή κατά την οποία δεν είχε προσκληθεί.
Η υπεράσπιση της συνομοσπονδιακής επανάστασης είναι ένα καθήκον.
ιταλοί Μαχόμενοι Ypg”
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος infoaut.org
