04/09/2024
Ψάχνοντας τα κιτάπια μου βρήκα κι αυτό, από το 2017, εξαιρετικό
Η παρακάτω προκήρυξη αφορά τη ληστεία Μια διαφορετική ληστεία τράπεζας (νέα ενημέρωση)… , την οποία πολλά ΜΜΕ «έπνιξαν» γιατί δεν ήταν του επικοινωνιακού τους γούστου και παραδόθηκε σε εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό. Οι Αυτόνομοι (και αυτοδιαλυόμενοι) Πυρήνες για την Συνεργασία και την Αλληλεγγύη, εμφανίζονται πρώτη φορά.
Το προφανές
Ξεκινάμε με το προφανές: Είναι απαράδεκτο κάποιοι να ζουν μέσα στην αφθονία και κάποιοι άλλοι να μην έχουν να φάνε και που να κοιμηθούν. Η κοινωνία είναι συλλογικά υπεύθυνη για τέτοιες αδικίες και πρέπει όλοι μας να κάνουμε ότι μπορούμε για να διορθωθούν.
Θα πει κανείς ότι μια ληστεία τράπεζας είναι κάτι το παράνομο και κάτι το ανήθικο. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, κατά τη γνώμη μας, ιδίως όταν γίνεται με τον τρόπο το δικό μας, χωρίς απειλές και χωρίς αίμα. Στη συνέχεια δικαιολογούμε τη στάση μας.
Η θεμελιώδης και άπειρη κοινωνική αυθαιρεσία
Οι κοινωνίες έχουν κάθε συμφέρον να γεννιούνται νέοι άνθρωποι, ώστε να μπορούν να αναπαράγονται, και γι’ αυτό επιτρέπουν τις γεννήσεις και μάλιστα στον Δυτικό κόσμο δίνουν και κίνητρα γι’ αυτές.
Σε κάποιες περιπτώσεις, όπου το κράτος θεωρεί ότι δεν είναι συμφέρουσες οι επιπλέον γεννήσεις, αυτές ποινικοποιούνται. Για παράδειγμα, στην Κίνα με την κρατική «πολιτική του ενός παιδιού».
Επομένως και στο βαθμό που οι κοινωνίες στηρίζουν και ευνοούν τις γεννήσεις αναλαμβάνουν μεγάλη ηθική ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους που γεννιούνται. Απέναντι δηλαδή σε αυτούς που έρχονται στη ζωή χωρίς να ρωτηθούν προς το συμφέρον της κοινωνίας.
Και που η μοίρα τους είναι σημαδεμένη εξαρχής με τον πιο σκληρό τρόπο: Τελική αναπόφευκτη μοίρα ο θάνατος. Και αυτοί που μιλάνε για το αρχικό “δώρο” της ζωής, ας σκεφθούν και το τελικό δώρο του θανάτου και το πόσο χρονικό διάστημα απολαμβάνει κανείς το ένα δώρο και πόσο χρονικό διάστημα το άλλο δώρο.
Στην συσκευασία του δώρου του θανάτου πάντως γράφει “αιωνιότητα”. Ενδιάμεσα (ανάμεσα δηλαδή στα δύο “δώρα”) είναι πιθανά διάφορα δεινά, ανάμεσα στα οποία ο θάνατος αγαπημένων προσώπων και τα γηρατειά (αν φτάσει κανείς σε αυτά) είναι επίσης αναπόφευκτα. Τελικό συμπέρασμα: Οι κοινωνίες δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στη θεμελιώδη ανθρώπινη μοίρα την οποία οι ίδιες προκαλούν.
Ο άνθρωπος απέναντι στην θεμελιώδη και άπειρη κοινωνική αυθαιρεσία – η περίπτωση του εγκληματία
Κανείς άνθρωπος που έρχεται στη ζωή δεν είναι υποχρεωμένος να σέβεται τους τυπικούς κοινωνικούς νόμους και τα οποιαδήποτε κοινωνικά ήθη και έθιμα, στο βαθμό που έρχεται στη ζωή χωρίς να ρωτηθεί για τίποτα απ’ όλα αυτά και κυρίως χωρίς να έχει συμφωνήσει για όλα αυτά από πριν.
Αντιμετωπίζει δηλαδή εντελώς αυθαίρετα μια τεράστια πραγματικότητα την οποία σε καμιά περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί, από τη σκοπιά της αυτόνομης σκέψης και συνείδησης του.
Από αυτή την άποψη δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ακόμη και τον χειρότερο και στυγνότερο εγκληματία, αφού δεν έχει υπογράψει, προ της αυθαίρετης (με ευθύνη της κοινωνίας) γεννήσεως του, κανένα πρωτόκολλο κοινωνικής συμβίωσης και κανένα κοινωνικό συμβόλαιο με τα οποία, λόγω της υπογραφής του, να δεσμεύεται.
Κάθε εγκληματίας είναι από αυτή την άποψη και ένας εξεγερμένος απέναντι τόσο στην κοινωνική αυθαιρεσία της γέννησης του όσο και απέναντι στην τελική σκληρή κατάληξη αυτής της αυθαιρεσίας, δηλαδή τον θάνατο. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα ερμηνεύουμε τις ακόλουθες δύο ρήσεις του Νίτσε:
– «Ο εγκληματίας συχνά δεν βρίσκεται στο ύψος της πράξης του : την μειώνει και την συκοφαντεί» και
– «Οι δικηγόροι ενός εγκληματία είναι σπάνια αρκετά καλλιτέχνες ώστε να μεταστρέψουν υπέρ του δράστη την όμορφη φρίκη της πράξης του»
Η ελάχιστη κοινωνική ευθύνη
Το ελάχιστο που οφείλει λοιπόν να κάνει μια κοινωνία, απέναντι στην πρωταρχική τεράστια ευθύνη που αναλαμβάνει με την αποδοχή της γέννησης ενός ανθρώπου, χωρίς σε καμία περίπτωση οποιαδήποτε ανταποδοτική ενέργεια να είναι αρκετή, είναι το να κάνει το διάστημα μεταξύ των δύο θεμελιακών “δώρων” (της ζωής και του θανάτου) όσο το δυνατό περισσότερο καλοβίωτο. Όταν όμως η κοινωνία παραβιάζει ακόμη και αυτή τη στοιχειώδη υποχρέωση, όπως στις μέρες μας, τότε ανοίγονται, κατά τη γνώμη μας, οι εξής δρόμοι:
Οι δρόμοι που ανοίγονται (κατά τη γνώμη μας) μπροστά στον κάθε άνθρωπο
– Η αποδοχή από τον άνθρωπο της απύθμενης και ασύλληπτης από την ανθρώπινη διάνοια κοινωνικής αναλγησίας. Η υπακοή δηλαδή του ανθρώπου σαν ενός δούλου – τεράστιου θύματος
– Η εγκληματική εξέγερση. Οτιδήποτε μπορεί να γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό και το οποίο θα τεθεί στην υπηρεσία ενός σκληρού και αδυσώπητου εγωισμού, αντίστοιχου μεγέθους με την τεράστια αυθαιρεσία και αναλγησία της κοινωνίας, δεν θεωρούμε ότι είναι ανήθικο. Η ίδια η κοινωνία έχει καταλύσει με την θεμελιώδη αυθαιρεσία της και επιπλέον, μετά, με την αναλγησία της οποιοδήποτε έδαφος συνεννόησης, διακανονισμού και συμβολαίου. Επομένως πρέπει να είναι έτοιμη για τα χειρότερα. Σε αυτή τη περίπτωση τα όρια της εγκληματικής εξέγερσης περιορίζονται μόνο από τους υπολογισμούς του εγωιστικού συμφέροντος του ατόμου. Ότι δηλαδή το εξεγερμένο άτομο πρέπει να περιμένει εκδικητικές απαντήσεις από την κοινωνία. Εκτός αν μιλάμε για τυφλή εξέγερση.
Ο δρόμος της συνεργασίας και της αλληλεγγύης
– Η εξέγερση μέσα σε συνεργασία και αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη προκύπτει από το εξής: Όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Τα δύο ίδια και απαράλλακτα “δώρα”: Τη ζωή και το θάνατο. Αφού λοιπόν βρεθήκαμε με αυτά τα καταλυτικά δώρα, χωρίς να ερωτηθούμε, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον βίο μας τουλάχιστον όσο το δυνατό περισσότερο ανεκτό και ευχάριστο. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει καταρχήν να εξετάσουμε τα πράγματα από την αρχή, χωρίς κανένα προαπαιτούμενο από αυτά που μας φλομώνει το κοινωνικό συμφέρον. Οι παραπάνω σκέψεις νομίζουμε ότι είναι ένα τέτοιο είδος αυτόνομης εξέτασης των πραγμάτων. Στη συνέχεια αν δεν διαλέξουμε το δρόμο της (λιγότερο ή περισσότερο) εγκληματικής εξέγερσης, διαπιστώνουμε (τουλάχιστον εμείς) ότι υπάρχει ένας δρόμος αυτός της συνεργασίας και της αλληλεγγύης που μπορεί να βοηθήσει σε έναν καλό βίο. Στο βαθμό όμως που η κοινωνία εκτός από αδιανόητα αυθαίρετη καθίσταται και ανάλγητη, η συνεργασία και η αλληλεγγύη είναι δυνατό να πάρουν και μορφές μη τυπικά νόμιμες. Αυτό γιατί ήδη η κοινωνία καταπατά η ίδια τις οποιεσδήποτε θεμελιώδεις ηθικές νομιμότητες, όπως έχει ήδη καταδειχθεί. Το όριο τώρα στις μη τυπικά νόμιμες ενέργειες μας, που γυρεύουν ωστόσο να επιστρέψουν κομμάτι τουλάχιστον της ουσιαστικής και θεμελιώδους κοινωνικής νομιμότητας, είναι η επικέντρωση στις αξίες της συνεργασίας και της αλληλεγγύης που ζητάμε μέσω αυτών τον καλό βίο.
Όχι σε δογματισμούς και φονταμενταλισμούς
Εδώ θέλουμε να κάνουμε μια μικρή διευκρίνιση, πριν ακολουθήσουν δύο μεγαλύτερες: Οι αξίες της συνεργασίας και της αλληλεγγύης δεν αποκλείουν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “ευγενικό συναγωνισμό” (και όχι ανταγωνισμό) ή “ευγενή συναγωνιστική άμιλλα”. Κάνουμε αυτή τη διευκρίνιση γιατί δεν μας αρέσουν καθόλου όλες οι μονόπατες εκδοχές και επιλογές και δεν σκοπεύουμε να προτείνουμε πολιτικές καταπίεσης στοιχείων της ανθρώπινης φύσης, όπως αυτή έχει παραχθεί στη πορεία χιλιετιών, προς όφελος κάποιων άλλων, που εμείς θεωρούμε ιδανικά.
Γιατί δεν είμαστε υπέρ των ένοπλων ληστειών
Μια ληστεία τράπεζας, για το σκοπό που την επιδιώξαμε και την οργανώσαμε εμείς, δηλαδή να δώσουμε ένα έμπρακτο παράδειγμα μη τυπικά νόμιμης, αλλά ουσιαστικά και θεμελιακά νόμιμης ενέργειας αλληλεγγύης σε ανθρώπους που κάτω από την επικεφαλίδα «Δικαιούχοι προνοιακών επιδομάτων», δυστυχούν, δεν μπορεί να παραβιάζει την ίδια την αξία της αλληλεγγύης. Γιατί παραβίαση της αξίας της αλληλεγγύης θα ήταν να μπουκάρουμε σε μια τράπεζα με όπλα και να απειλήσουμε όχι τους μεγαλομέτοχους, όχι την ίδια τη τράπεζα, αλλά τον κάθε άνθρωπο στον οποίο ακριβώς θέλουμε να προτείνουμε σαν αξία την συνεργασία και την αλληλεγγύη.
Για τις πολιτικές ιδεολογίες
Θα μπορούσε κανείς να μας αντιτείνει ότι τον δρόμο της συνεργασίας και της αλληλεγγύης τον έχουν προτείνει ήδη, με τον δικό τους τρόπο, οι πολιτικές ιδεολογίες και ιδίως αυτές που έχουν αντικαπιταλιστικές προθέσεις. Νομίζουμε όμως ότι οι πολιτικές ιδεολογίες, ακόμη και οι πιο επαναστατικές, ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους, τον κορδωμένο στα ρετιρέ της ιστορίας, και για την επικράτηση τους και πολύ λιγότερο ενδιαφέρονται για τον κάθε συγκεκριμένο και μοναδικό άνθρωπο. Εμείς ακολουθούμε την εντελώς αντίθετη σκέψη και πραχτική. Κάθε συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, που έχει ριχτεί χωρίς τη θέληση του στη ζωή, πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστός, ακριβώς γιατί περνάει την ίδια θεμελιώδη περιπέτεια με μας και γιατί ακόμη αν δεν τον σεβαστούμε τότε θα προσθέσουμε έναν ακόμη πόνο σε αυτούς που περνάει ο κάθε άνθρωπος από την μοίρα του και την κοινωνική αυθαιρεσία. Και δεν επιθυμούμε στην κοινωνική αυθαιρεσία να προσθέσουμε και τη δική μας αυθαιρεσία.
Στην παραπάνω σκέψη υπάρχουν ενδεχομένως και κάποιες εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, αν μας δινόταν η ευκαιρία μάλλον δεν θα δείχναμε καθόλου σεβασμό στον Χίτλερ και τη ζωή του. Μάλλον όμως θα δείχναμε σεβασμό απέναντι στη ζωή ενός αιχμάλωτου Χίτλερ.
Η συνεργασία και η αλληλεγγύη
Ο κάθε άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να δείξει και με πολλούς τρόπους, σε άλλους ανθρώπους τη διάθεση του για συνεργασία και αλληλεγγύη. Πολλοί όμως θεωρούν ότι σε μια κοινωνία που οι περισσότεροι νοιάζονται με τον πιο εγωιστικό τρόπο μόνο για τον εαυτό τους, μια τέτοια στρατηγική ζωής θα ήταν μια στρατηγική μειονεκτήματος. Η γνώμη μας είναι ότι αυτή η σκέψη είναι λανθασμένη για δύο λόγους:
– Στους ανθρώπους, στη μακρά εμπειρία της κοινωνικής συμβίωσης τους με άλλους ανθρώπους, έχουν αναπτυχθεί εσωτερικές ανταμοιβές σε σχέση με τις “καλές” – θετικές πράξεις τους με κοινωνικό αντίκτυπο. Η εσωτερική ευτυχία που τόσοι αναζητούν απεγνωσμένα, πράγματι, δεν κατακτάται με τα χρήματα, την φήμη και τις άλλες πλευρές της ματαιοδοξίας. Αν και είναι αλήθεια ότι η δύναμη, που σημαίνουν τα χρήματα, η φήμη, κλπ., μεθάει. Όμως ποιος θα έλεγε ότι ακόμη και το καλύτερο μεθύσι είναι η ευτυχία; Όλα αυτά άλλωστε είναι εξαιρετικά ευάλωτα στα γυρίσματα της τύχης, ώστε να μπορούν να ανακηρυχθούν ευτυχία που είναι κάτι πιο βαθύ και λιγότερο ευάλωτο. Αντίθετα η ηθικότητα, αυτήν που έχει κατακτήσει ο καθένας σαν δική του και μοναδική του ηθικότητα και όχι αυτήν που του έχουν βάλει έτοιμη στο κεφάλι, εξαρτάται μόνο από τον ίδιο και τις πράξεις του (και όχι από τα γυρίσματα της τύχης) και προσφέρει στον άνθρωπο μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση. Οι αρχές της συνεργασίας και της αλληλεγγύης είναι ακριβώς ηθικές αρχές και ηθική στάση, που γι’ αυτούς που την έχουν δοκιμάσει γνωρίζουν την εσωτερική ικανοποίηση που προκαλεί. Και πολλές φορές, μάλιστα, τόσο πιο μεγάλη είναι αυτή η ικανοποίηση, όσο πιο δύσκολη γίνεται, από κοινωνική άποψη, η ηθική αυτή στάση.
– Ακόμη και οι πιο μεμονωμένες και απομονωμένες πράξεις συνεργασίας και αλληλεγγύης, ποτέ δεν πηγαίνουν χαμένες. Μπορεί να μην αναδεικνύονται και επιδεικνύονται από την κοινωνία με τον φασαριόζικο και λαμπρό τρόπο που πολλές φορές γίνεται αυτό με τις πράξεις χρήματος και ματαιοδοξίας, αλλά όμως “δουλεύουν” μέσα στην κοινωνία με τον σιωπηλό και βαθύτερο τρόπο του αληθινά πολύτιμου. Και οι πολύτιμες αυτές πράξεις ψάχνουν να βρουν τις όμοιες τους. Και τότε δημιουργούν αφανή πλέγματα. Πλέξεις μιας άλλης κοινωνικής υφαντικής. Και τα πλέγματα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν ευρύτερα κοινωνικά δίκτυα. Και έτσι τελικά αλλάζουν οι κοινωνίες.
Τελική πρόταση
Δεν θέλουμε να πούμε κάτι για τις επιχειρησιακές μας ενέργειες. Για το πως για παράδειγμα απενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός του συναγερμού της συγκεκριμένης τράπεζας ή για το πώς “κλέψαμε” ηλεκτρονικά αρχεία του Υπουργείου. Αυτά δεν είναι που έχουν, κατά τη γνώμη μας, σημασία.
Αντίθετα, σημασία έχει η πρόταση για ηθική στάση (και ειδικότερα η πρόταση της συνεργασίας και αλληλεγγύης), που η αυτόνομη σκέψη του καθενός μπορεί να οργανώσει μέσα του και που πάντα παραμένει κάτι το “ανοικτό” εφόσον και η αυτόνομη σκέψη είναι πάντα “ανοικτή”. Σημασία έχει στη συνέχεια η κοινωνική υφαντική και τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτές είναι οι επιχειρησιακές στρατηγικές που προτείνουμε. Που είναι ταυτόχρονα, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, και στρατηγικές εαυτού και ευτυχίας. Όλα τα άλλα είναι πολύ μικρότερης σημασίας και δεν αξίζουν, κατά τη γνώμη μας, αναφοράς.
ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ (και αυτοδιαλυόμενοι) ΠΥΡΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Υ.Γ. Γιατί «αυτοδιαλυόμενοι»; Γιατί πιστεύουμε ότι όταν μια ομάδα αποκτά τη μορφή κάποιας “οργάνωσης”, καταλήγει να σκέπτεται τον κόσμο κάτω από το δικό της πρίσμα, το οποίο παγιώνει, και κάτω από τα δικά της “συμφέροντα”. Τότε ο κόσμος και η κοινωνία καταλήγουν να υπάρχουν προς το συμφέρον της και όχι το αντίστροφο. Επομένως καλή συντροφιά κάναμε, ας φτιάξουμε άλλες συντροφιές και με εντελώς άλλες βλέψεις. Πάντα, σε ότι αφορά εμάς, και για όσο δεν αλλάζουμε άποψη, μέσα στα πλαίσια της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Σύντομος δικός μας σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-fKd
Άραγε πως θα είναι ένα μνημείο των Ρομπέν των Τραπεζών;
Στις «άδοξες» στήλες (βλέπετε, εδώ δεν υπήρχαν καλάσνικοφ) χθεσινών εφημερίδων δημοσιεύτηκε η ακόλουθη είδηση: «Πριν είκοσι περίπου μέρες, είχε γίνει ληστεία με τη μέθοδο του ριφιφί σε υποκατάστημα μεγάλης τράπεζας, σε περιοχή των Δυτικών συνοικιών της Αθήνας.
Οι κλέφτες είχαν εισχωρήσει στο χώρο της τράπεζας μέσω διπλανής μονοκατοικίας, που παρέμενε προς ενοικίαση. Η αστυνομία δεν είχε ανακοινώσει το γεγονός, προσπαθώντας να συλλέξει στοιχεία.
Τις επόμενες μέρες συνέβη το εξής:
Δύο γέροντες της περιοχής των Δυτικών συνοικιών, προσήλθαν σε αντίστοιχα αστυνομικά τμήματα προσκομίζοντας πανομοιότυπους φακέλους μέσα στους οποίους υπήρχαν από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με τις καταθέσεις τους στα αστυνομικά όργανα οι φάκελοι τους είχαν αποσταλεί στη διεύθυνση τους και στο όνομα τους από άγνωστο αποστολέα.
Η αστυνομία συνδυάζει τα δύο γεγονότα, διότι άγνωστοι χάκερς είχαν «κλέψει» την ηλεκτρονική κατάσταση του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών με τους δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων λόγω φτώχειας, της περιοχής των Δυτικών συνοικιών. Οι γέροντες που προσήλθαν αυτοβούλως στην αστυνομία ανήκαν σε αυτήν ακριβώς τη λίστα.
Η αστυνομία προτίθεται να ερευνήσει αν και άλλοι δικαιούχοι έχουν λάβει παρόμοιους φακέλους. Το συνολικό ποσό που έχει κλαπεί είναι 147.000 ευρώ. Επομένως είναι πιθανό να έχουν αποσταλεί συνολικά 145 τέτοιοι φάκελοι ακόμη. Υπάρχει ωστόσο το ερώτημα αν, σε αυτή τη περίπτωση, οι υπόλοιποι δέκτες των χρημάτων θα δείξουν την ίδια διάθεση συνεργασίας με τους δύο γέροντες»
Σήμερα, ανώνυμη υψηλόβαθμη πηγή της αστυνομίας δήλωσε:
«Είναι ακριβώς το είδος της παρανομίας που φοβόμαστε και μας δυσκολεύει περισσότερο. Μια ένοπλη ληστεία είναι εύκολο να αντιμετωπισθεί επικοινωνιακά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, αφού ο καθένας μπορεί να βάλει τον εαυτό του ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να βρίσκεται κάτω από την απειλή του όπλου των ληστών.
Εδώ έχουμε όμως περίπτωση καθαρή από απειλές. Τέτοιες περιπτώσεις συναντούν ευνοικότερη κοινωνική αποδοχή και ακόμη περισσότερο όταν υπάρχει και σχετικό κοινωνικό κλίμα εναντίον των τραπεζών. Είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλουμε»
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
