Η Καβαλιώτισσα εργοθεραπεύτρια, Αναστασία Χαϊδαρίδου, εξερευνά τους πιο μακρινούς προορισμούς, ταξιδεύοντας σ’ ολόκληρο τον κόσμο μέσω του (female) solo travelling.
Γνωρίζει από κοντά νέους πολιτισμούς, δένεται με ανθρώπους ξένων κουλτουρών, μαθαίνει διαφορετικούς τρόπους ζωής. Οι αποδράσεις της χαρακτηρίζονται τολμηρές και μερικές φορές… επικίνδυνες. Τονίζει όμως ότι όπου και αν πάει ο ύστατος προορισμός, είναι αυτός της επιστροφής στην πατρίδα.
Η Αναστασία παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στην Πρωινή, αναλύοντας τους λόγους που την ωθούν στο να ταξιδεύει συχνά μόνη της. Ξεχώρισε τους -μέχρι τώρα- αγαπημένους της προορισμούς ενώ παραδέχθηκε πως για την ίδια τα ταξίδια αποτελούν μια «ανάσα» ζωής και τόνωσης της ενέργειας.
Αναλυτικά η συνέντευξη.
Ερ: Ποια ήταν η αφορμή από την οποία εμπνεύστηκες και ξεκίνησες να ταξιδεύεις;
Απ: Είμαι εργοθεραπεύτρια και δουλεύω στην αποκατάσταση των ΑΜΕΑ. Στο πρώτο εξάμηνο της σχολής μου, άπειρη τελείως, μας πήγαιναν επισκέψεις σε ιδρύματα για να γνωρίσουμε τους μελλοντικούς χώρους εργασίας μας.
Πήγαμε στο ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών). Με πλησίασε ένα τυφλό κοριτσάκι και με ρώτησε αν θα μπορούσε να με αγγίξει. Με περιεργάστηκε μέσω της αφής, έπιασε το πρόσωπό μου για να καταλάβει τα χαρακτηριστικά μου.
Αυτό με συγκλόνισε!! Ποτέ πριν δεν σκέφτηκα ότι η όραση και γενικά οι αισθήσεις δεν είναι δεδομένες. Γι’ αυτό από τότε έμαθα να εκτιμώ κάθε πρωί που σηκώνομαι και περπατώ και είμαι ευγνώμων που βλέπω και ακούω. Είμαστε πλούσιοι και δεν το ξέρουμε! Αυτό το κοριτσάκι μετά από 28 χρόνια με συντροφεύει ακόμα στη ζωή μου. Αυτό μου έμαθε να ρουφάω τις εικόνες της ζωής.
Ερ: Πως προέκυψε η ανάγκη να ξεκινήσεις να ταξιδεύεις μόνη;
Απ: Δεν ήταν στα σχέδια μου να ταξιδέψω ποτέ μόνη. Είχα μεγάλη καημό να πάω κάποια στιγμή στην Αμερική και με ένα γνωστό μου, είχαμε διοργανώσει αυτό το ταξίδι, κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια από πριν αλλά κατά τη διάρκεια ο γνωστός «έφυγε» από το σχέδιο. Εγώ επειδή πλήρωσα τα εισιτήρια δεν θα ήθελα να τα χάσω.
Πήγα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, τους είπα τι έγινε και με βάλανε σε ένα γκρουπ που έφευγε την επόμενη μέρα. Αυτό έγινε το 2011 με βασικό προορισμό τη Νέα Υόρκη. Το ταξίδι δεν ήταν καν Ευρωπαϊκό, ήταν υπερατλαντικό.
Ήταν δυο εβδομάδες ταξίδι και μου δώσανε την ευκαιρία με ένα γκρουπ να πάω στην Ουάσιγκτον, στο Τορόντο, στο Νιαγάρα. Με είχαν αφήσει άλλες πέντε μέρες μόνη αφού αυτοί είχαν ολοκληρώσει το ταξίδι, οπότε πήγα σε μουσεία, στο Άγαλμα της Ελευθερίας , επάνω στην Κορόνα.
Για να πας στην Κορόνα, πρέπει να κλείσεις ραντεβού δυο μήνες πριν. Κάπως έτσι… «γλυκάθηκα». Ήταν ένα ημι-solo ταξίδι. Αυτό και για καλό έγινε και για κακό.
Ερ: Δεν σε άγχωσε η πρώτη σου μεγάλη έξοδος;
Απ: Αυτό που με προβληματίζει στο αεροδρόμιο, είναι να έχω όλα τα έγραφα σωστά για να μην έχω το παραμικρό πρόβλημα. Αυτό με αγχώνει σε μεγάλο βαθμό. Μετά είναι η πρώτη μέρα μέχρι να προσαρμοστώ και μετά όλα καλά…
Ερ: Μετά από το ξεκίνημα στην Αμερική, ποια ήταν τα ταξίδια σου;
Απ: Μετά… πήρα φόρα! Πήγα στη Γαλλία το 2012 αλλά και σ’ άλλες χρονιές, πιο πρόσφατες.Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν στη Μασσαλία, το καλοκαίρι το 2023. Έχω πάει στην Κοπεγχάγη, στην Ανδαλουσία (Μάλαγα, Κόρδοβα, Σεβίλλη), Γιβραλτάρ.
Πολλά ταξίδια. Έχω πάει στη Βόρεια Ταϊλάνδη το 2018 ενώ πριν πάλι το 2016 στην Ταϊλάνδη όπου έμαθα το Ταϊλανδέζικο μασάζ. Έπαθα σοκ. Ψαχνόμουν πολύ μ’ αυτό το μασάζ. Το είδα πιο σοβαρά.
Έψαχνα σχολεία και βρήκα στη Βόρεια Ταϊλάνδη. Έκανα μια επαφή μαζί τους, τα βρήκαμε και είχα πάει για 21 μέρες σε μια πόλη της Βόρειας Ταϊλάνδης. Σε σχολείο πήγαινα από τις 9 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Το ήθελα.
Μου έκανε πολύ καλό η Ταϊλάνδη, στην φιλοσοφία, στην ηρεμία, στην πνευματικότητα. Ακόμη και στη δουλειά μου με βοήθησε. Βέβαια, δε θα πήγαινα για μόνιμη εγκατάσταση στην Ταϊλάνδη. Εγώ θέλω να γυρίζω στην Ελλάδα.
Τόσα χρόνια έχω αυτή την αίσθηση. Γυρνάω πίσω. Οργανώνω τώρα ταξίδι να πάω μόνη μου, στις Φιλιππίνες. Είναι 7.120 νησιά, που σημαίνει ότι θέλει εσωτερικές πτήσεις.
Ερ: Με την πανδημία έπαψες να ταξιδεύεις;
Απ: Όχι βέβαια. Αφού μας απαγόρευαν να βγούμε εκτός χώρας, έψαξα να βρω το πιο μακρινό μέρος στην Ελλάδα και τελικά πήγα στο Καστελόριζο. Δεν με επηρέασαν κάποια επεισόδια με τους Τούρκους.
Ερ: Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του solo travelling;
Απ: Τα θετικά είναι ότι έχεις την ησυχία σου, κάποιον άλλον να ακολουθείς τους ρυθμούς του και τα γούστα του. Ξυπνάς και κινείσαι όπως θέλεις. Γνωρίζεις κόσμο. Μου έχουν τύχει πολλοί καλοί άνθρωποι που με βοήθησαν.
Ακόμη και στη Γαλλία. Ίσως να παίζει ρόλο που είμαι γυναίκα. Τα αρνητικά είναι ότι έχει εξολοκλήρου όλη την ευθύνη πάνω σου. Χρειάζεται να έχεις τα μάτια δεκατέσσερα. Εγώ δεν έχω νιώσει μοναξιά.
Μου τρώει πάρα πολύ χρόνο να πηγαίνω από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, στα μουσεία κλπ. Κουράζομαι, πηγαίνω τρώω μετά κάπου και στη συνέχεια να ξεκουραστώ. Ο καθένας έχει τα χαρακτηριστικά του.
Είναι ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Πρέπει να «τσεκάρεις» αν ταιριάζεις με κάποιον να πας ταξίδι αλλιώς δεν πρέπει να πας, δε θα περάσεις καλά. Για τα αρνητικά αν θέλω να πω κάτι, είναι ότι μου στερείται η βραδινή ζωή.
Δεν την έχω. Μου αρέσει αλλά στα ταξίδια μου, το βράδυ μπορείς να συναντήσεις και «άλλους» ανθρώπους. Πρέπει να προσέχεις λίγο περισσότερο…
Ερ: Έχεις κινδυνέψει στα ταξίδια που έχεις κάνει μόνη σου;
Απ: Μόνο μια φορά. Ήταν στο Λος Άντζελες όπου ένιωσα ότι κάποιος με παρακολουθούσε σε κάθε βήμα μου. Δεν έφευγε από δίπλα μου. Παντού σε κάθε βήμα μου. Σε κάποια στιγμή όταν κοιτούσε το κινητό του, έφυγα…«σφεντόνα».
Εξαφανίστηκα. Μια φορά στις 4 Ιουλίου ήμουν στο Λος Άντζελες και θα πήγαινα στο νησί Καταλίνα. Εκεί έγινε ένας σεισμός. Είχα μια αναστάτωση αλλά δεν ήταν κάτι που με προκάλεσε μεγάλο φόβο…
Ερ: Οργανώνεις το ταξίδι μόνη σου;
Απ: Οργανώνω το ταξίδι τελείως μόνη μου. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία. Μου τρώει πάρα πολύ χρόνο. Το ταξίδι Λος Άντζελες, Σαν Φραντσίσκο, Λας Βέγκας μου «στοίχισε» 6 μήνες προετοιμασίας.
Ερ: Είναι υπερβολή αυτός ο εθισμός, το να ταξιδεύεις συνέχεια;
Απ: Είναι «ανάσα» για μένα. Είναι αναπνοή. Λόγω του επαγγέλματος μου που είναι δύσκολο, γεμίζω τις μπαταρίες μου για να αντέξω. Κερδίζω από ένα ταξίδι, εικόνες, ανάσες, ζωή. Είναι ζωή για μένα αυτό το πράγμα.
Ερ: Ποιος λαός σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Απ: Οι Ταϊλανδοί. Την Ταϊλάνδη τη λέω πνευματική πατρίδα μου.
Ερ: Ακούγεται κάπως παράξενο αυτό…
Απ: Είναι καλοί άνθρωποι, είναι ταπεινοί, είναι ευγενικοί. Ακολουθούν την κουλτούρα τους. Εμείς δυστυχώς είμαστε αγενείς. Στεναχωριέμαι για αυτό το ύφος και το τουπέ που έχουμε. Στην Ευρώπη μου άρεσε πάρα πολύ η Ισλανδία. Είναι ένας τόπος που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο.
Είναι μια υπέροχη χώρα όπου εναλλάσσονται τα τοπία. Είναι η πιο όμορφη χώρα που έχω ταξιδέψει. Η Νότια Ισλανδία έχει εκπληκτικά μέρη. Εγώ πάντως δε θα μπορούσα να ζήσω συνέχεια στην Ισλανδία. Δεν θα μπορούσα να ζήσω γενικά εκτός Ελλάδας. Πάντα θέλω να γυρνάω πίσω στη χώρα μου. Θα με πιάσει κατάθλιψη αν μείνω κάπου αλλού.
Ερ: Ποια χώρα είναι στο μυαλό σου για το επόμενο ταξίδι;
Απ: Είναι πολλές. Αν μπορούσα θα ήθελα να πάω σε μέρη στην Αμερική που δεν έχω πάει. Δεν την έχω «τελειώσει» την Αμερική. Στην Ελλάδα ήθελα να πάω στην Κάρπαθο. Να ζήσω το έθιμο τους, τον Αύγουστο.
Επί 4 χρόνια δεν έβρισκα κανέναν. Οπότε αποφάσισα να πάω μόνη μου. Πέρασα υπέροχα, στην Κάρπαθο και στην Κάσο. Στην καραντίνα πήγα στο Καστελόριζο και στη Σύμη. Πήγα μόνη. Έχω πάει και στην πανέμορφη Αστυπάλαια. Συνολικά έχω κάνει μόνη μου, 11 ταξίδια. Τα έχω οργανώσει μόνη μου.
Ερ: Προσκαλείς ανθρώπους να έρθουν στην Ελλάδα;
Απ: Κρατάω με κάποιους επαφή. Με τον ξενοδόχο μου στην Ταϊλάνδη. Τους θεωρώ οικογένεια μου. Δεν το κάνω με όλους. Ήταν η μοναδική φορά που έφυγα από έναν τόπο και έκλαιγα. Είχα δεθεί μαζί τους. Έκλαιγα στην αγκαλιά της γυναίκας του ξενοδόχου.
Ερ: Μετάνιωσες για κάποιο ταξίδι σου;
Απ: Για κανένα! Όπου και να με πας και στο πιο μικρό χωριό της Ελλάδας, εγώ κάτι θα βρω που θα μου αρέσει. Είναι η εικόνα , έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Κάποια στιγμή ίσως να το βαρεθώ. Ποτέ μη λες ποτέ. Αυτήν τη στιγμή όμως δε βαριέμαι για τίποτα. Συνεχίζω…
Ερ: Ποιες είναι οι στιγμές που δε θα ξεχάσεις ποτέ από τα ταξίδια σου;
Απ: Όταν ανέβηκα στην κορυφή του Αγάλματος της Ελευθερίας, καθώς ήταν μεγάλο μου όνειρο από παιδί. Όταν περπάτησα όλη την Golden Gate Bridge στο Σαν Φρανσίσκο, όταν έφτασα κοντά στην πινακίδα του Hollywood.
Όταν μπήκα σε μία από τις καμπίνες της ιστορικής ρόδας της Santa Barbara (σ.σ. στο Λος Άντζελες), για ασφάλεια και ισορροπία έπρεπε να μπει άλλο ένα άτομο. Μπήκε μια κυρία. Όταν ξεκίνησε και φτάσαμε ψηλά άρχισε να κλαίει!
Βρέθηκα να την παρηγορώ, καθώς μόλις είχε βάλει τον αδερφό της σε κέντρο απεξάρτησης από το αλκοόλ και ταυτόχρονα ο άντρας της της ζήτησε διαζύγιο. Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι μοιραίο με τέτοιο ύψος πάνω στην ρόδα με τέτοια απογοήτευση! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά που μου έδωσε όταν κατεβήκαμε και την αποχαιρέτησα.
Η επαφή μου με τους ελέφαντες ,η διαδικασία μπάνιου τους μέσα στο ποτάμι στην Chiang Mai στην Ταϊλάνδη. Η εκπαίδευση μου στο ταϊλανδέζικο μασαζ, σπουδαία εμπειρία. Μια μέρα διαλογισμού στο ναό Wat Suan Dok, στην Ταϊλάνδη. Το πανηγύρι στην Όλυμπο Καρπάθου τον Δεκαπενταύγουστο. Ευλογημένη στιγμή…
Ερ: Τι κερδίζεις -τελικά- από τα ταξίδια σου;
Απ: Μαθαίνεις να τα πηγαίνεις πολύ καλά με τον εαυτό σου και να έχεις βρει τις ισορροπίες σου, καθώς περνάς πολύ χρόνο μαζί του. Μαθαίνεις να τολμάς, μαθαίνεις να προσέχεις, περισσότερο τον εαυτό σου.
Μαθαίνεις να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις φοβίες σου. Εγώ είμαι κλειστοφοβική και μαθαίνω να κοντρολάρω το φόβο μου μέσα στο αεροπλάνο. Βελτιώνεις την αυτοπεποίθηση σου και συνειδητοποιείς πόσο δυνατός είσαι. Βελτιώνεις τις οργανωτικές σου δεξιότητες. Βελτιώνεις τις δεξιότητες αποταμίευσης σου. Γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Ερ: Πολλοί θα αναρωτηθούν -και εύλογα- για το οικονομικό…
Απ: Να σημειωθεί ότι μένω μόνη μου και δεν έχω υποχρεώσεις. Έχω όμως τα έξοδα που έχουμε όλοι μας, ενοίκιο, βενζίνες, λογαριασμούς… Δεχόμαστε ότι δε γίνονται όλα σ’ αυτήν τη ζωή, οπότε ανάλογα με το στόχο του καθενός κάνεις και ανάλογες θυσίες.
Χρειάζεται να αποταμιεύεις κάθε μήνα, να στερείσαι από τις εξόδους σου, τους καφέδες σου αλλά όλα αυτά είναι προσωπικές επιλογές. Αν σε κάνουν χαρούμενο ακολούθησε τες. Και φυσικά όλο αυτό είναι για το παρόν χρονικό διάστημα.
Οι επιλογές και οι στόχοι αλλάζουν. Είμαι στη φάση που θα ήθελα να κάνω πιο αραιά μεγάλα ταξίδια αλλά και πάλι δεν μου έχω πολλή εμπιστοσύνη, γιατί η αγάπη μου για το ταξίδι υπερνικά τα πάντα.
Ερ: Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις;
Συναντάω πολλά άτομα (άνδρες και γυναίκες) που μου λένε ότι ενώ θέλουν να πάνε ένα ταξίδι -επειδή δεν έχουν παρέα- δεν τολμούν να το κάνουν μόνοι τους. Ένα τέτοιο ταξίδι ήταν αυτό της Καρπάθου.
Ενώ είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο εξωτερικό, δίσταζα να ταξιδέψω μόνη στο εσωτερικό. Ήθελα να πάω τόσο πολύ στην Κάρπαθο, να δω από κοντά το έθιμο στην Όλυμπο, όμως καμιά μου παρέα δεν βόλευε να πάμε. Πέρασαν 4 χρόνια και εγώ ακόμη τίποτα, μέχρι που μια μέρα πήρα την απόφαση να το τολμήσω! Συμπέρασμα; Όλα ήταν στο μυαλό: οι φόβοι μου, τα άγχη μου, έχασα χρόνο χωρίς λόγο…
Η ζωή είναι μικρή. Όταν θέλεις κάτι κυνήγησέ το! Τόλμησέ το! Μπορείς! Όλα τα μπορείς! Πήγαινε να «ρουφήξεις» εικόνες! Αν ποτέ σου δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψεις μόνος, άρπαξέ την! Είναι σπουδαία εμπειρία!
«Άρπαξε» τον εαυτό σου και μοιράσου μαζί του όμορφες, συναρπαστικές εικόνες, αξιοθέατα, φάε τοπικά φαγητά, συναναστρέψου με ανθρώπους. Να σε αγαπάς, να σε φροντίζεις και να σε νοιάζεσαι!
