Όσοι πιστεύουν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την αναστολή κάνουν λάθος.
1/ Μια νίκη μαζί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν μπορεί να είναι πραγματική νίκη. Είναι ακόμη και εγγύηση για μελλοντικές προδοσίες. Ελπίζω ο Mélenchon να έχει πλάτες από ατσάλι, γιατί τα μαχαίρια ήδη ξεκινούν, ακονίζονται.
2/ Η ακροδεξιά φαινομενικά ηττήθηκε διότι βελτιώνει την κοινοβουλευτική της βάση. Επιπλέον, η περιφερειακή της βάση αυξάνεται συνεχώς, καθιστώντας τη ένα πραγματικά λαϊκό κόμμα (10 εκατομμύρια ψηφοφόροι). Το να κάνουμε δύο βήματα προς τα εμπρός και ένα βήμα πίσω ονομάζεται κίνηση προς τα εμπρός, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το μόνο που πρέπει να πούμε είναι ότι η παλίρροια δεν έχει ανέβει αρκετά ψηλά.
3/ Το κόμμα του Μακρόν κρατάει, ανεπαρκώς, συρρικνώνεται. Είναι ο πραγματικός χαμένος αυτών των εκλογών, αλλά αυτό δεν θα εξαφανίσει τη δύναμή του να προκαλεί προβλήματα.
4/ Τέλος, η κρίση που διέρχεται η Γαλλία είναι δομική: είναι κρίση του καπιταλισμού, των θεσμών της 5ης Δημοκρατίας και κρίση ηθικής. Η Γαλλία βρίσκεται σε παρακμή και ο φασισμός θα παραμένει πάντα μια επιλογή για την επίλυση της κρίσης. Και δεν μιλάω για την κατάσταση του κόσμου και την απειλή ενός παγκόσμιου πολέμου(ων).
Εν ολίγοις, η ριζοσπαστική αριστερά, δηλαδή η FI (χάρη στην έγχρωμη Γαλλία, μεταξύ άλλων), είναι η μόνη πραγματική υποστήριξη που έχουμε, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμείνει έτσι.
Αλλά πάνω απ’ όλα, τους επόμενους μήνες, πρέπει να κερδίσει τις εργατικές τάξεις, που αποτελούν μια τεράστια εφεδρεία, αλλά που συνεχίζουν να απέχουν μαζικά. Το να προσπαθείς να κυβερνήσεις σε αυτές τις συνθήκες μου φαίνεται επικίνδυνο.
Είναι καλύτερα να αφήσουμε τον Μακρόν να διαχειριστεί τα σκατά του, και να χτίσει, να μαζικοποιήσει τη γραμμή της απόσχισης, της φυγής. Με αυτό το σκεπτικό, το κοινωνικό κίνημα σε όλες του τις διαστάσεις πρέπει να βγει στους δρόμους και να παίξει τον δικό του ρόλο ώθησης και πίεσης εκτός κοινοβουλευτικής ατζέντας.
Εν ολίγοις, έχουμε το δικαίωμα να ανακουφιστούμε, να νιώθουμε ακόμη και χαρούμενοι, αλλά να μην τρέφουμε αυταπάτες και χάσουμε τη διαύγεια μας.
Alana Lentin, Hatem Bazian, Ibrahim Bechrouri, Arzu Merali, Victor Hugo Pacheco, Andrea Meza Torres, Gavan Titley, Paola Bacchetta, Caoimhe Butterly, Claire Liénart, Shifana Niyas, David Theo Goldberg, Richard Seymour
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
1/ A victory with the Socialist Party cannot be a real victory. It’s even a guarantee of future betrayals. I hope Mélenchon has a back of steel, because the knives are already coming in.
2/ The far right is apparently defeated because it is improving its parliamentary base. What’s more, its regional base is growing all the time, making it a truly popular party (10 million voters). Taking two steps forward and one step back is called moving forward, whether we like it or not. The only thing to say is that the tide has not risen high enough.
3/ Macron’s party is holding on, but by default. It is the real loser of this election, but that won’t make its power to cause trouble disappear.
4/ Finally, the crisis that France is going through is structural: it is a crisis of capitalism, of the institutions of the 5th Republic and a moral crisis. France is in decline and fascism will always remain an option for resolving the crisis. And I’m not talking about the state of the world and the threat of world war(s).
In short, the radical left, i.e. the FI (thanks to France of color, among others), is the only real support we have, provided it remains so. But above all, in the coming months, it must win over the working classes, who constitute an enormous reserve but who continue to abstain massively. To try to govern in these conditions seems to me perilous. It’s better to let Macron manage his shit, and build and massify the breakaway line.
With this in mind, the social movement in all its dimensions must take to the streets and play its own role of spur and pressure outside the parliamentary agenda. In short, we have the right to be relieved, even happy, but not to delude ourselves and lose our lucidity.
