Εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου γεμάτος φως.
Στην αρχή το πολύ φως δεν το άντεξα. Σήκωσα το χέρι για να προφυλαχτώ. Τον γνώρισα, ήταν ο Κώστας ο παλιός μου φίλος, συμμαθητής, συμφοιτητής, συναγωνιστής και συγκάτοικος για ένα χρονικό διάστημα.
Αυτός όταν ερχόταν άλλοτε, έμενε τα τελευταία χρόνια σε γειτονική πόλη, ή θα με τηλεφωνούσε ότι έρχεται στο σπίτι μου και να του ετοιμάσω τον καφέ του γιατί δεν έχει πολύ χρόνο. Είτε πάλι θα με έπαιρνε τηλέφωνο να κατέβω να συναντηθούμε στη γνωστή μας γωνία κάτω στο Λιμάνι.
Πάντα βιάζονταν και η επιτακτική επωδός πάντα του τηλεφωνήματος του, «Εγώ πάντως παρήγγειλα τους καφέδες αν θέλεις να τον προλάβεις ζεστό πρέπει να βιαστείς». Πάντα δεν είχε πολύ χρόνο και καθόμασταν ώρες και αποτραβιόμασταν τίνος γνώμη θα κερδίσει.
Βιαζόμουν να τον συναντήσω όχι τόσο για τον ζεστό καφέ αλλά να κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί του. Στην κουβέντα μας δεν χάναμε πολύ χρόνο με τα κοινά, τα καθημερινά, τα τετριμμένα αλλά πιανόμασταν με θέματα της φύσης και της Φυσικής και τελευταία με Υπερφυσικές αναζητήσεις.
Τα νέα δεδομένα στις επιστήμες αυτές και κάτω από το φως των νέων ανακαλύψεων ανέτρεπαν παλιές δοξασίες αιώνων. Συνήθως δεν συμφωνούσαμε. Εγώ ήμουν προσγειωμένος, ακολουθούσα την πεπατημένη, ο Κώστας έκανε άλματα που εγώ δεν μπορούσα να τα κάνω.
Με έπιανε ίλιγγος όταν ακολουθούσα τις δικές του σκέψεις. Γυρνούσα στα παλιά τα γνωστά βήματα της παράδοσης. Αυτές βέβαια ήταν αλήθειες κάποιων άλλων. Εμένα με βόλευαν τον Κώστα όχι. Η τελευταία μας μεγάλη σύγκρουση ήταν για το αν υπάρχει μετά από τον θάνατο ζωή.
Με κορόιδευε που ήμουν του δόγματος «Προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος». Αυτός ακολουθούσε «Το Ουδέν εξ ουδενός» του αρχαίου Φιλόσοφου Παρμενίδη. Ο Κώστας πίστευε ότι τίποτε δεν μπορεί να γεννηθεί από το μηδέν και τίποτε δεν μπορεί να γίνει μηδέν.
Αυτό πάει να πει ότι κανείς δεν είναι ο δημιουργός αυτού του κόσμου. Εναντιωνόμουν σ αυτή του την παραδοχή λέγοντας του ότι όλη αυτή η τελειότητα και η ομορφιά γύρω μας δεν μπορεί να έγινε τυχαία, κάποιος τα σχεδίασε και τα εκτέλεσε με τέτοια τελειότητα που μας εκπλήσσει.
Μου έφερνε παραδείγματα που με κλόνιζαν όπως τα γεωλογικά φαινόμενα, τις νέες ανακαλύψεις της αστρονομίας, τα καινούργια ραδιοτηλεσκόπια που μας πάνε όλο και πιο κοντά στο σημείο μηδέν της δημιουργίας του κόσμου.
Έχανα την πίστη μου είναι αλήθεια. Σαν σωσίβιο είχα ότι και ο Παρμενίδης αλλά και Λαβουαζιέ αργότερα μιλούσαν για την ύλη και όχι για την ψυχή, για το πνεύμα. Εδώ τον δυσκόλευα και προσπαθούσε να το ξεπεράσει με σοφίσματα.
Σήμερα που ήρθε απρόσκλητα ήταν χαρούμενος και το πρώτο που μου είπε ήταν ότι «Τώρα πια ξέρω το βίωσα, δεν χάνεται τίποτε. Ταξιδεύω στα παράλληλα σύμπαντα. Η ψυχή μου φώλιασε σε μια μήτρα Παλαιστίνιας, σήμερα έφυγα από το σώμα που έζησα ένα ολόκληρο χρόνο, το άφησα κατακρεουργημένο.
Ταξιδεύω στα παράλληλα σύμπαντα, με κάλεσες ήρθα να σου λύσω τις απορίες σου, σού το είχα πει, αν φύγω πρώτος εγώ θα γυρίσω και θα σου τα πω». Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Έβλεπα όνειρο, ήμουν μέσα σε όραμα, ήταν ο καλός μου φίλος ο Κώστας που έχει πάνω από χρόνο που έχει φύγει και μου λείπει.
Φαίνεται ότι το υποσυνείδητο μου έφερε τον Κώστα για να εκτονώσει όλον αυτόν τον φόρτο με τις εικόνες και τις σκέψεις που το βομβαρδίζουν με όλα τα μέσα. Έκανε την καλύτερη επιλογή γιατί μόνο ο Κώστας ήξερε.
Παναγιώτης Φώτου
