Τη Κύπρο αυτή τη δεύτερη Ελλάδα, αν και πολλές φορές στο παρελθόν σε δύσκολους καιρούς, οι μεγάλες δυνάμεις μας την υποσχόντουσαν, αργότερα ποτέ δεν τηρούσανε τις υποσχέσεις τους.
Το πρόβλημα τους ήτανε ότι η Ελλάδα ενωμένη με τη Κύπρο, στο χώρο συνάντησης τριών ηπείρων και δύο θαλασσών, δίπλα στη Μέση Ανατολή θα ήτανε εφιάλτης για τα συμφέροντα τους. Κάνανε τα πάντα 1955, 1959, 1963, 1974, με τη βοήθεια πολιτικών από την Ελλάδα και Τουρκία, ώστε η διχόνοια μεταξύ των κατοίκων της να γιγαντωθεί και να πολωθεί.
Έτσι λοιπόν σήμερα 47 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974, έχει παγιωθεί μια συγκεκριμμένη κατάσταση, που αναγκαστικά πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν όταν αναζητούνται λύσεις στα δημιουργηθέντα αδιέξοδα. Οι λύσεις που «ακούγονται» είναι τρεις.
Η πρώτη , η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, όπως την προτείνει η δική μας πλευρά είναι το μεγάλο όνειρο, που θα επιτρέψει να ζήσουνε αρμονικά, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι με αναλογική εκπροσώπηση, χωρίς εγγυήτριες χώρες, ξένα στρατεύματα στη βάση μιας βιώσιμης, δίκαιης και λειτουργικής λύσης του Κυπριακού.
Μπορεί όμως σήμερα με αυτά που έχουνε δημιουργηθεί από τη Τουρκία στα κατεχόμενα, βάσεις ναυτικές, αεροπορικές, ραντάρ κλπ, να το πετύχουμε αυτό; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι, και το όχι δεν είναι μόνο από τη Τουρκία!
Τη δεύτερη την επαναλαμβάνουν επίμονα οι Τούρκοι: δυο ξεχωριστά κράτη, που είναι στην ουσία επικύρωση της διχοτόμησης. Τη πρόταση αυτή καταγγέλουνε οι υπεύθυνες της τουρκοκατοχής ΗΠΑ, ακόμη και η τουρκόφιλη Γερμανία, γεγονός που από μόνο του πρέπει να μας υποψιάσει!!!.
Η διχοτόμηση θα δημιουργήσει σύνορα στην Κύπρο. Και σ’ αυτά θα μπορούν να αναπτυχθούν νόμιμα διάφορες στρατιωτικές δυνάμεις, ακόμη και από χώρες εκτός NATO. Κάτι που το φοβάται και ποτέ δεν το ήθελε η Τουρκία, και είναι αντίθετο στη μέχρι τώρα πολιτική «μηδενισμού των κινδύνων στα σύνορα της».
Έτσι λοιπόν η τουρκική πρόταση δύο ξεχωριστών κρατών, και γνωρίζοντας η Τουρκία ότι δεν πρόκειται αυτή να γίνει αποδεκτή, δείχνει μια πρόταση «μπλόφα», προκειμένου να την αποσύρουνε «υποχωρώντας μεγαλόψυχα» κερδίζοντας τη «μέση λύση» της χαλαρής συνομοσπονδίας δύο ανεξάρτητων-κυρίαρχων ισοδύναμων κρατών. Η λύση της συνομοσπονδίας, και μαζί και μόνοι, είναι ο στόχος της Τουρκίας.
Είναι μια λύση διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και επανασύσταση της στη βάση ενός συνεταιρισμού δύο κρατιδίων, Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού, μελών της Ε.Ε. λόγω του ενιαίου της συνομοσπονδίας, με τη Τουρκία να ελέγχει μέσω του Τουρκοκυπριακού το σύνολο του Κράτους πολιτικά και πλουτοπαραγωγικά.
Είναι ένα άγνωστο πολιτειακό μόρφωμα του οποίου η λειτουργία θα προαποφασισθεί με «διάλογο» μεταξύ του θύτη και του θύματος, μέσα από τον οποίο η Τουρκία, με ή χωρίς τον Ερντογάν, θέλει να κατοχυρώνει τα συμφέροντα της και τους στόχους της, που είναι η αναβάθμιση της σε περιφερειακή δύναμη.
Σκοπός της είναι ο πλήρης έλεγχος όλης της Κύπρου, και με όμηρο τους Ελληνοκυπρίους να καταστήσει την Ελλάδα εσαεί δορυφόρο της. Όσο ο χρόνος περνά, οι διεθνείς ανακατατάξεις επιταχύνονται και το Κυπριακό δεν λύνεται, το παρελθόν και οι σχέσεις μεταξύ των δύο εθνοτήτων υποδεικνύουνε ότι η πλέον λειτουργικά και η μοναδική βιώσιμη λύση είναι η μη εξάρτηση και δυνατότητα παρέμβασης του ενός έθνους στο άλλο.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
