Πλέον μπορούμε να συζητάμε σε μια άλλη βάση. Σύμφωνα με όσα είδαμε στον ντοκιμαντέρ και όχι σύμφωνα με όσα φανταζόμαστε, επηρεασμένοι ίσως από την αφίσα του.
Η οποία μπορεί και να ξεγελούσε. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φίλων και Τεχνών Διαμαντής Σταγγίδης μίλησε στην Πρωινή αφού είδε το περιβόητο ντοκιμαντέρ στην προβολή της προηγούμενης εβδομάδας.
Η συνέντευξη
Ερ: Περισσότερο ήταν εμπειρία αυτό που έγινε την Πέμπτη (17/10) με τα «Αδέσποτα Κορμιά». Παρά προβολή ντοκιμαντέρ. ‘Η μήπως ήταν και τα δύο;
Απ: Ήταν μια εμπειρία. Ρώτησα τους υπαλλήλους του ΔΕΠΕΘΕ αν είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και μου απάντησαν ότι ποτέ δεν είχε γίνει κάτι παρόμοιο. Διαπιστώσαμε και το που βρίσκεται η Καβάλα το 2024 από πλευράς ανεκτικότητας. Όσοι είδαν το ντοκιμαντέρ κατάλαβαν ότι ήταν απολύτως αντικειμενικό. Παρουσίαζε και τις δυο πλευρές σε θέματα άμβλωσης, εξωσωματικής, ευθανασίας κλπ. Παρουσίαζε και τις δυο πλευρές χωρίς να γελοιοποιεί καμία. Σε άφηνε να διαλέξεις εσύ ότι νομίζεις σωστό και τελικά να αποφασίζεις ο ίδιος αν το σώμα είναι δικό σου ή όχι. Δεν έπαιρνε θέση. Τώρα όλα αυτά που κυκλοφόρησαν με βάση την αφίσα η οποία εγώ θεωρώ ότι δεν ήταν βλάστημη, δεν μπορώ να τα καταλάβω. Εγώ πιστεύω ότι ήταν δίκαιη και για τις δυο απόψεις η δουλειά της κας Ελίνα Ψύκου. Παρουσίασε και τις δυο πλευρές. Άκουγες και τη πλευρά την από εδώ και την από εκεί. Δεν σου έλεγε ότι αυτό είναι καλύτερο ή το άλλο είναι καλύτερο αλλά προβληματίσου. Έβαζε ερωτήματα.
Ερ: Τι κόσμος είδε το ντοκιμαντέρ;
Απ: Ήταν αρκετός κόσμος. Πιστεύω ότι γέμισε η αίθουσα. Είχε και νεαρό κόσμο και μεγαλύτερο. Είναι ο κόσμος που έρχεται στις εκδηλώσεις μας. Ήταν διάφορος. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχαν ούτε ο Χριστός, ούτε η Παναγία στην ταινία όσο και να φωνάζανε οι απέξω. Υπήρχαν κάποιες σκηνές που έδειχνε μια Ιταλική φάτνη από την περίοδο των Χριστουγέννων αλλά χωρίς να την διακωμωδεί. Η ταινία το πιο μεγάλο κομμάτι, ήταν γυρισμένη στην Ιταλία αλλά και στη Μάλτα. Οπότε πέρασαν σκηνές από εκκλησίες που δεν ήταν Ελληνικές. Ήταν εντελώς ανυπόστατα τα όσα φανταζόταν όλοι αυτοί που ήταν έξω από την αίθουσα. Γενικά ο προβληματισμός που έβαζε η ταινία ήταν στο κατά πόσο ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το σώμα του και κυρίως οι γυναίκες. Αν έχει δικαίωμα να αποφασίσει από μόνος του, αν πεθάνει ή δεν θα πεθάνει. Αυτά αφορούν ουσιαστικά την κοινωνία, αφορούν την πολιτεία με τη νομοθέτηση που θα κάνει. Δεν είναι θέματα θρησκείας αυτά.
