Κάθε απώλεια για τα ανθρώπινα είναι επώδυνη.
Αφόρητα επώδυνη ωστόσο γίνεται η απώλεια, όταν αυτή αφορά δικούς μας ανθρώπους.
Η είδηση του θανάτου της Τιτίκας Λαζαρίδου πάγωσε το αίμα όλων, όσοι είχαμε την τύχη να την γνωρίζουμε. Ύπαρξη προικισμένη με πνευματικά χαρίσματα και προπαντός με ψυχικό πλούτο. Η Τιτίκα με προίκα την ουσιαστική παιδεία της, καθοδηγημένη από το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, ένιωσε από πολύ νωρίς το χρέος να καταθέσει την ικμάδα της αφειδώλευτα στο κοινωνικό ταμείο της πόλης μας.
Την στέρεα επιστημοσύνη της και το φίλεργο του χαρακτήρα της τα πρόσφερε για δεκαετίες σ’έναν κομβικό για τα τοπικά ζητούμενα οργανισμό, τον ΟΛΚ. Η συναίσθηση του χρέους προς την πόλη -που τόσο λάτρεψε- την οδήγησε στην απόφασή της με την πλούσια εμπειρία της στα δημόσια να λειτουργήσει ως άμισθη επιστημονική συνεργάτιδα της επιστήθιας φίλης της, της Δημάρχου Δήμητρας Τσανάκα.
Ο πράος χαρακτήρας της και το πρακτικό πνεύμα της έγιναν τα θεμέλια για να στηθεί ένα ζηλευτό για όλους μας σπιτικό. Η για πολλές δεκαετίες ανέφελη συνοδοιπορεία με τον λατρεμένο της, το Γιάννη Βύζικα, ήταν για όλους μας παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης και συλλειτουργίας.
Η στήριξή της σ’όλες τις πολύπλευρες και πολύτιμες δράσεις του συντρόφου της παροιμιώδης. Καρποί αυτής της ανέφελης διαδρομής τα δυό τους καμάρια, όχι μόνο για τους γονείς αλλά και για την κοινωνία. Η μοίρα, κατά το Ηροδότειο «φθονερόν το θείον», όρισε μια μέρα του Γενάρη να κόψει πρόωρα κι αδόκητα το νήμα της ζωής της. Η είδηση του χαμού της έφερε στα χείλη όσων την γνωρίζαμε ένα επώδυνο και αναπάντητο «Γιατί;»
Η Τιτίκα έφυγε νωρίς από κοντά μας αφήνοντας μεσοπέλαγα τους λατρεμένους της. Παρηγοριά και βάλσαμο για τους αγαπημένους της οι ατέλειωτες γλυκές θύμησες που τόσο απλόχερα τους πρόσφερε. Καλό ταξίδι στην αιώνια γαλήνη, Τιτίκα.
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
