Αντίσταση και Αγώνας

Γράφει ο Γιώργος Καλεάδης

Ήταν μέσα Δεκέμβρη του 2010, εκείνο το πολύ κρύο βράδυ στην είσοδο του Λευκού Πύργου, όταν συναντηθήκαμε τα πρώτα, περίπου δέκα, άτομα, τα οποία άμεσα και μέσω διαδικτύου, ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα για αντίσταση του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, ενάντια στο Α’ τότε Μνημόνιο, με συνθήματα την Εθνική Ανεξαρτησία, Λαική Κυριαρχία, Πατριωτική Αναγέννηση.

Ο Μιχάλης, ο Στάθης, η Ευδοξία, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Χρυσάνθη, η Μένια, ο Δημήτρης, ο υπογράφων και άλλοι δύο. Σ’ ένα καφέ δίπλα στο Ντορέ, εκείνο το βράδυ έγινε η πρώτη γνωριμία.

Έως τη Παρασκευή 27-2-2011, ήδη είχαν αποκαλυφθεί, οι πρώτες «περίεργες» ομάδες και είχαν απομακρυνθεί.

Η επιλογή του Βελλίδειου για την πρώτη μεγάλη εκδήλωση, με τον Μίκη παρόντα, απεδείχθει η καλύτερη μας επιλογή-αν και δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο-αν και κάποιους, το μέγεθος του χώρου, τους είχε φοβίσει.

Η επιτυχία ήταν μοναδική. Ο κόσμος από τις πέντε το απόγευμα-ενώ η εκδήλωση ήταν στις έξι-μαζικά κατέφθανε.

Την επιτυχία αυτή την χρεωθήκαμε, όπως χρεωθήκαμε και την μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους πάλι με παρόντα τον Μίκη την 9-6-2011 στις επτά. Τέτοια μαζική συγκέντρωση είχε πολλά χρόνια να γίνει. Ο κόσμος έφτανε έως και την Β. Ηρακλείου. Ενδιαμέσως το Κίνημα είχε ξεπεράσει και άλλα εμπόδια και είχε μεσολαβήσει, μετά από πρόσκληση του Μίκη, η πρώτη μου συνάντηση μαζί του στο σπίτι του στην οδό Γαριβάλδη στην Ακρόπολη. Ακολούθησαν έκτοτε πολλές και πάντα έφευγα από εκεί με το αγωνιστικό φρόνημα στα ύψη. Μίκη σε ευχαριστούμε. Έχεις πάντα την αγάπη και τα σέβη μας.

Μέσα περίπου από αυτές και άλλες διαδικασίες, οδηγηθήκαμε στο πρώτο και τελευταίο Συνέδριο που έγινε και αυτό με επιτυχία στην Καβάλα. Αυτή ήταν η πρότασή μου προς τον Μίκη και αυτός μας τίμησε με την αποδοχή της.

Το Σάββατο 4-2-2012 από την τότε Σπίθα  «Πυρίκαυστο», κυρίως, διοργανώθηκε στην ΕΔΟΘ, η μεγάλη εκδήλωση με θέμα «Δημιουργία Αντιμνημονιακού Μετώπου» με δέκα ομιλητές, τότε όλοι ακραιφνώς αντιμνημονιακοί. Μίλησαν  μεταξύ άλλων ο Γιώργος Κασιμάτης, ο Νότης Μαριάς, η Μαρία Νεγρεπόντη -Δελιβάνη, ο Περικλής  Νεάρχου και ο υπογράφων. Δημιουργήθηκε και εκεί ένα πλήθος χιλίων και πλέον πολιτών, που οι δύο αίθουσες, χωρητικότητος περίπου πεντακοσίων θέσεων, δεν μας χώρεσαν.

Από τότε έως σήμερα, κύλησε τόσο πολύ νερό στο αυλάκι, που αυτό πλέον δημιούργησε χειμάρρους, που άλλοι χύθηκαν στην θάλασσα της εξουσιολαγνείας και έπαψαν πλέον να ρέουν, χάθηκαν, αφανίστηκαν και δεν έμεινε τίποτα να τους θυμίζει.

Ακόμη δεν είναι η ώρα να γίνει η πολιτική αποτίμηση εκείνου του εγχειρήματος, το οποίο ξεκίνησε εκείνο το παγωμένο βράδυ του Δεκέμβρη, στην Σαλονίκη, το 2010. Δεν είναι η ώρα, διότι υπάρχουν ακόμη ροές, που κινούνται εντός της αρχικής πορείας που από τότε χαράχθηκε και αυτές παρ’ όλα τα εμπόδια, εξακολουθούν να κυλούν σε κατεύθυνση καθαρά αντιμνημονιακή και φιλολαική, έχοντας πάντα ακράδαντη την πίστη, όπως διδάχθηκε από τον μεγάλο Μίκη, ότι αυτή η πολιτική των Μνημονίων, μόνο με αγώνα θα ανατραπεί.

Όσο και εάν πανηγυρίζουν, για την «επιτυχή» αξιολόγηση του Γ’ Μνημονίου, στον κυβερνητικό θίασο, ο οποίος αναγκάζεται να το συνοδεύσει με ένα Δ’ Μνημόνιο-«κόφτη» -που είναι δεδομένο ότι θα εφαρμοστεί, η αλήθεια δεν καλύπτεται.

Ό,τι και να γίνει, η αφαίμαξη, έως και της τελευταίας σταγόνας του Ελληνικού Λαού, συντελείται και θα συντελείται, με αποκλειστικά υπεύθυνες τις κυβερνήσεις που εφάρμοσαν το Α’, Β’, Γ’ Μνημόνιο και αυτή που θα εφαρμόσει το επερχόμενο Δ’.

Η απώλεια όλων των, με αίμα και αγώνες, κατακτήσεων του εργατικού, λαικού, κοινωνικού κινήματος, με όποια «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους δεν αποκαθίσταται.

Οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας θα παραμείνουν, η αυξημένη ανεργία παραμένει παρούσα, οι άστεγοι, τα συσσίτια, οι σκουπιδοφάγοι, οι αυτοκτονίες που είναι πολιτικές δολοφονίες, οι νεοενδεείς, τα λουκέτα, η μαύρη εργασία, τα χαράτσια, οι αυξημένοι άμεσοι και έμμεσοι φόροι, όλα είναι εδώ και βοούν εκκωφαντικά, αναζητώντας ακροατές.

Η απογοήτευση του Ελληνικού Λαού, που εκφράσθηκε με πάνω από 50% αποχή, λευκό, άκυρο και με αντιμνημονιακή  ψήφο, πρέπει να αντικατασταθεί από μία αληθινή ελπίδα. Αυτή την ελπίδα οφείλει να του την δώσει και είναι το μόνο το οποίο μπορεί να την προσφέρει, η δημιουργία ενός μεγάλου αντιμνημονιακού μετώπου, το οποίο και πολιτικά πρέπει να πείσει και να γοητεύσει αυτόν τον απογοητευμένο και προδομένο Ελληνικό Λαό.

Εμείς συνεχίζουμε, όπως διδαχθήκαμε από τον μεγάλο Μίκη και την ιστορία, να εκφράζουμε την πίστη μας στην σοφία του Ελληνικού Λαού.

” Διαφορισμοί με φθινόπωρο

Άλλο το θηλυκό μυαλό κι άλλο

η γυναικεία νόηση.

Άλλος ο Κλέων κι άλλος ο Κλαίων.

Άλλο Φαιστός κι άλλο ο Ήφαιστος.

Άλλο οι Τριάκοντα κι άλλο οι Εβδομήκοντα”

[ Νίκος Καρούζος «Ερυθρογράφος» 1988. Τα ποιήματα Β’ (1979-1991) Β’ Έκδοση Εκδόσεις «Ίκαρος» 2001. σελ. 469]

Ο Αγώνας συνεχίζεται έως την τελική νίκη.