Γράφει ο Κώστας Κουγιουμτζόγλου.
Έγινε κιόλας 54 χρονών. Μεσήλικας; Δεν θα το έλεγα. Έφηβος; Ηταν κάποτε.
Τότε που σημάδεψε τα δικά μας εφηβικά χρόνια. Τις προσδοκίες μια ολόκληρης πόλης. Τι είναι σήμερα; Είναι παλληκάρι που μέσα από πολλές δυσκολίες στέκεται όρθιος μέσα στα γήπεδα. Φίλοι αναγνώστες λέμε για τον ΑΟΚ. Που καθώς η ζωή φεύγει γοργά μέσα από τα χέρια μας οι αναμνήσεις από την πορεία του παράγουν έντονες, νοσταλγικές, συγκινησιακές.
Αρχές του χρόνου οι Παλαίμαχοι του ΑΟΚ γιορτάσανε τα 54 χρόνια ζωής της ομάδας που διαχρονικά λάτρεψαν χιλιάδες Καβαλιώτες. Είναι η γνωστή η δημιουργία του ΑΟΚ. Τον έφερε η ανάγκη εκείνων των καιρών. Στο 1965 η ανάγκη των ποδοσφαιρικών ενώσεων έγινε επιτακτική. Λίγο πριν αλλά και λίγο αργότερα είχαμε τον Πανσερραϊκό, τη Βέροια, τη Παναχαϊκή, τον Πιερικό κτλ. Η Καβάλα έγινε από την ένωση του Ηρακλή, των Φιλίππων και της ΑΕΚ με ένα εξαιρετικό έμψυχο δυναμικό και οι δυο προπονητές που στάθηκαν άξια στο ρόλο τους. Τον Γιάννη Βόσκα και τον συνεργάτη του Μήτσο Τσάκαλο, Καβαλιώτες αμφότεροι. Τα πρώτα παιχνίδια στη Β` Εθνική ο ΑΟΚ τα έδωσε στο ναό του Καβαλιώτικου ποδοσφαίρου και όχι μόνο, το Δημοτικό Στάδιο. Να πούμε ότι το γήπεδο διέθετε προβολείς από το 1961. Ηταν το δεύτερο μετά το «Καυτατζόγλειο» που είχε αυτό το προνόμιο εκείνη την εποχή. Στο πρώτο ξεκίνημα το ΑΟΚ(1965-1966) στη Β` Εθνική τα πράγματα δεν ήταν όσο τα περιμέναμε. Η ομάδα τερμάτισε στην 8η θέση. Όμως έκανε μια εξαιρετική πορεία στο Κύπελλο, Απέκλεισε τον Αρη με 1-0, τον Πανσερραϊκό εκτός με 2-0, την Προοδευτική με 4-1. Η προκήρυξη έγραφε ότι η ΑΕΚ που προκρίθηκε έπρεπε να παίξει εδώ. Όμως η Ενωση θυμήθηκε ένα παλιό νόμο που έλεγε ότι όταν οι ομάδες που έφταναν στους δυο ημιτελικούς ο ένας από αυτούς θα γινότανε στη Θεσσαλονίκη. Η προκήρυξη όμως μετράει πάνω από κάθε «περίεργη» διάταξη. Ο ΑΟΚ δεν πήγε να παίξει. Ο Ολυμπιακός νικητής του άλλου ημιτελικού δεν αγωνίστηκε στον τελικό διαμαρτυρόμενος για την αδικία της ΕΠΟ σε βάρος του ΑΟΚ και η ΑΕΚ πήρε το Κύπελλο το κάλπικο με 2-0 α.α. Δυο φορές μάλιστα. Ο ΑΟΚ ξεκίνησε τις πρώτες του εμφανίσεις του στη Β` Εθνική με δυο ήττες με 0-1 από τη Βέροια εδώ και με 1-3 από τη Δόξα στη Δράμα. Το μοναδικό και πρώτο γκολ της ομάδας στην ιστορία της το πέτυχε ο Γιάννης Γκαρανάτσιος. Νικήσαμε στο Δημοτικό Στάδιο την 3η αγωνιστική με 2-1 τον Μακεδονικό. Η μαγική ημερομηνία του ΑΟΚ ήτανε στις 26 του Μάη 1969. Τότε με δυο εκτός έδρας νίκες(Λαμία 1-2 και Νίκη Βόλου 1-2) με προπονητή τον Στέφανο Πετρίτση, πήραμε το πρώτο εισιτήριο για την Α` Εθνική. Τι να θυμηθούμε από την σπουδαία πορεία του ΑΟΚ εκείνη την χρονιά;
Τους παίκτες μεγάλους πρωταγωνιστές στους αγωνιστικούς χώρους; Τον υπέροχο φίλαθλο κόσμο που γέμιζε με πάθος μέσα και έξω από το Εθνικό πλέον Στάδιο την ομάδα; Μοναδικές στιγμές. Αξέχαστες. Πρόεδρος του ΑΟΚ μέχρι το την περίοδο 1965- 1967 ήταν ο αείμνηστος Σωτήρης Αλιμήσης. Από εκείνη τη διοίκηση ζει σήμερα μόνος ένας παράγοντας , ο Νίκος Καϊρέτης. Τη βασική σύνθεση του ΑΟΚ στα τελευταία αποφασιστικά παιχνίδια απαρτίζανε οι: Μασμανίδης, Μπλέκος, Ανέστης, Τάτσης, Καραμπετάκης, Αβραμίδης, Πάτσας, Γκαρανάτσιος, Χαραλαμπίδης, Μαχαιρίδης, Μπαρμπαλέξης, Μοδούρας, Μ. Παπαδόπουλος, Τοπούζης, Ιωαννίδης. Στο τιμόνι του ΑΟΚ ήταν ο πλέον στιβαρός Χρήστος Μπάτσης. Μεγάλη η προσφορά του στον ΑΟΚ. Ουσιαστική και η συμβολή του Δημάρχου Βαγγέλη Ευαγγελίου. Πρωταγωνιστές όμως ήταν οι παίκτες και οι φίλαθλοι.
Η περίοδος 1969-1970 βρίσκει την πόλη μας σαν μια μεθυσμένη πολιτεία. Το όνειρο είναι μια πραγματικότητα. Προπονητής της ομάδας είναι ο πλέον ικανός και μεθοδικός Γιουγκοσλάβος Μπέλα Πάλφι. Στο πρώτο παιχνίδι της Α` Εθνικής στο στολίδι που λέγεται Εθνικό Στάδιο ο ΑΟΚ βάζει φωτιά στο στους 15.000 φιλάθλους κερδίζοντας τον ΟΦΗ με 1-0. Το πρώτο γκολ στην κατηγορία ο Γιώργος Τάτσης με κεφαλιά στο 89`. Με τον ΑΟΚ αγωνίστηκαν τότε οι: Τοπούζης, Ανέστης, Μπλέκος, Τάτσης, Καραμπετάκης, Πάτσας, Μοδούρας, Γκαρανάτσιος, Αβραμίδης, Χαραλαμπίδης, Μαχαιρίδης και Μ. Παπαδόπουλος, Μπαρμπαλέξης, Από εκεί και πέρα η πορεία του ΑΟΚ με ανηφόρες και κατηφόρες, ήταν πάντα στην Καβαλιώτικη επικαιρότητα. Ηταν μόνιμα στις καρδιές μας. Σπάνια η αγάπη μας όχι μόνο στα χαμόγελα των επιτυχιών αλλά και στις πίκρες. Αυτά άλλωστε είναι το μεγαλείο του ποδοσφαίρου.
