του Τάσου Βιζικίδη
Το ανοιχτό μου παράθυρο επαφή με τον κόσμο. Ο αέρας φέρνει στ’ αυτιά μου φασαρία. Σκύβω να δω, όσο με αφήνει το αμαξίδιο. Ο δρόμος αρένα. Δυο τύποι στα χέρια, φωνές, βρισιές. Πέφτουν σε αυτοκίνητα, συναγερμοί στριγγλίζουν. Παιδί κλαίει δίπλα τους. Ξεχαρβαλωμένη πινακίδα «no parking» χτυπάει σε κάγκελα.
Οι γείτονες στα μπαλκόνια φωνάζουν. Ο αέρας σκορπάει τις λέξεις. Όμως, ακούω ξεκάθαρα, «σταματήστε…», «παιδί…»… Ο ένας σωριάζεται στο δρόμο. Ο άλλος απομακρύνεται ατάραχος. Αδειάζουν μπαλκόνια και βεράντες.
Τα αναφιλητά του παιδιού και τα βογγητά του δαρμένου ακούγονται μόνο. Προσπαθεί να σταθεί, τον βλέπει το παιδί του. Κοιτάω απέναντι, κάποια είσοδος θα φωτιστεί… Σκοτάδι. Περαστικός κοντοστέκεται, κουνάει το κεφάλι, ταιριάζει το κασκόλ. Γυρνάει την πλάτη.
Σε ένα μπαλκόνι, ξεχασμένη φιγούρα σκυμμένη στο δρόμο παρακολουθεί. Ο άντρας την αντιλαμβάνεται. Χειρονομεί προς το μέρος της. Ξαφνιάζεται. Τραβιέται στις σκιές. Στέκεται λίγο, νομίζει αόρατη, και, ίδια χέλι, γλιστράει μέσα αθόρυβα …
Στο δευτερόλεπτο, αντιφέγγισμα στο τζάμι, η ώρα των ειδήσεων. Σειρήνες σκεπάζουν τα αναφιλητά του παιδιού κάτω στο δρόμο, γαλάζιοι φάροι κάνουν την εμφάνισή τους, κάμερες, μικρόφωνα ακολουθούν… Πατέρας και γιος μετακινούνται. Δημοσιογράφοι αναζητούν μαρτυρίες.
Είσοδοι κατοικιών φωτίζονται. Ένας μετά τον άλλον, οι γείτονες στο δρόμο. Κάποιοι στρώνουν βιαστικά το μαλλί, σιάζουν τα ρούχα τους. Παίρνουν θέση μπροστά στον φακό. Ανάμεσα τους και ο απέναντι. Τον ακούω, «αυτόπτης μάρτυρας»…
Κλείνω το παράθυρο…
