Στο ανοικτό μου παράθυρο και πάλι να χαζεύω τον κόσμο. Γαλάζιος καπνός το σκάει απ΄ τα ρουθούνια μου. Μερικές τζούρες ακόμα για να φτάσω στη γόπα. Ήρεμο βράδυ, ανιαρό. Βιαστικά βήματα στο δρόμο, ποιος να ‘ναι. Σκύβω να δω, «ο σκοτεινός». Σπάνιο γεγονός να καταφέρεις να τον δεις.
Αχάραγα φεύγει, βράδυ, αργά, επιστρέφει.
Κανείς δεν ξέρει με τι ασχολείται. Στη γειτονιά όλοι συζητάνε για τον τύπο στο σπίτι με τα κλειστά παράθυρα. Με τους σοβάδες που πέφτουν απ΄ το μπαλκόνι του. Σαν καταφύγιο αστέγων μοιάζει. Η μόνη κουβέντα που ακούσαμε απ΄ αυτόν ήταν στην μετακόμιση, «το αυτοκίνητο ενοχλεί…». Ξέρουμε πότε είναι μέσα απ΄ το φως που δραπετεύει απ΄ το σπασμένο στόρι. Ακούστηκε πως είναι μπλεγμένος σε περίεργες υποθέσεις. Δεν έχει ποτέ επισκέψεις, μόνο μια μαύρη γάτα τολμάει και τρυπώνει στο σπίτι. Κάποιοι τον φοβούνται, βλέπουν και το ελεύθερο που ‘χει η γάτα… Ούτε το όνομα του ξέρουμε καλά καλά, Τάκης, Άκης…
Κάποιοι πιο μέσα στα πράγματα, λένε πως είναι πράκτορας. Οι φήμες οργιάζουν. Η γειτόνισσα η κυρία Ολυμπία, που ξέρει τα πάντα, μου είπε την ιστορία του. Το όνομα του Μάκης, σε τροχαίο έχασε την οικογένεια του, αυτός οδηγούσε…
Τραβιέμαι μέσα, κλείνω το παράθυρο. Αρκετά βλέμματα έχει καρφωμένα πάνω του…
Απ΄ το παράθυρο μου: Ο σκοτεινός. Κείμενο του Τάσου Βιζικίδη
