Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Τι πα να πει αυτό το: “ξανάφτιαξα τη ζωή μου”.
Τι είναι η ζωή να τη ξαναφτιάξεις.
Παιδικό παιχνίδι που χάλασε είναι, ή μήπως ο πέτρινος περίβολος της όμορφης αυλής σου είναι που τον γκρέμισαν τα χρόνια τα πολλά κι οι καταιγίδες.
Μια φορά η φύση μάς χαρίζει τη ζωή.
Άπαξ.
Και μια μόνο φορά κυλά αυτή μέσα στους τόπους και στους χρόνους.
Δίχως γυρισμό.
Σαν το ποτάμι κυλά.
Ρυάκι μικρό στην αρχή, ήρεμο, κελαριστά το δρόμο το δικό του παίρνει.
Κι ύστερα σιγά σιγά τρανό ποτάμι γίνεται.
Άλλοτε εύκολα σε χαραγμένη διαδρομή κυλά κι άλλες φορές με πάλη σκληρή δρόμο ανοίγει.
Σκίζει τη γη.
Πέτρες μικρές και βράχια μεγάλα κι εμπόδια άλλα, στο πέρασμά του συναντά.
Παλεύει, τα νικά.
Με κόπο πολύ.
Θολώνουν τα νερά.
Άλλα ρυάκια και ποτάμια μεγάλα και μικρά στην διαδρομή στον χώρο και στον χρόνο απαντά.
Και σμίγουν.
Ποτάμι βουερό γίνεται.
Γκρέμια και καταρράκτες με δύναμη περνά, κι άλλοτε σε λίμνες ακύμαντες ήσυχα στέκει, κι απαλά τις κοίτες του τότε χαϊδεύει.
Τα βάθη του ηρεμούν, και στέκει εκεί γαληνεμένο με καθαρά νερά.
Ανάπαυση, ξεκούραση.
Κι ύστερα πάλι ξεκινά.
Ίδια διαδρομή, μία διαδρομή. Πίσω δεν έχει.
Έτσι και η ζωή κυλά, σαν το ποτάμι.
Δίχως επιστροφή.
Τη θάλασσά του ψάχνει το νερό, τη “θάλασσά” της η ζωή.
Κι εκείνη απέραντη στέκει εκεί και περιμένει.
Θα σμίξουν, ένα θα γενούν, στα βάθη των ωκεανών, στων αστεριών τα ύψη….
Στην απεραντοσύνη…
Δεν ξαναφτιάχνεται η ζωή, κι άλλη ζωή δεν έχει.
