Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Δεν είχε κανείς παρά να ξεφυλλίσει στις 19 Μαΐου το σύνολο των εφημερίδων, για να διαπιστώσει τον βασικό ρόλο που παίζουν στην Γαλλία τα καφέ μπαρ που οι κάτοικοι της χώρας τα αποκαλούν φιλικοτρυφερά μπιστρό. Χαρακτηριστικός ήταν ο επίτιτλος του εβδομαδιαίου Canard Enchaîné: «Η ελπίδα επανέρχεται, η επιδημία υποχωρεί, οι terrasses (εξωτερικοί χώροι) των καφενείων ξανανοίγουν». Η παρισινή περιοχή και η πρωτεύουσά της, το όλο και ολιγότερο, εν συγκρίσει με τα χρόνια εξήντα, παραδοσιακό Παρίσι, ξαναβρήκε με το άνοιγμα των καταστημάτων ετοίμων ενδυμάτων, των καφέ-μπαρ κα των εστιατορίων, σικ και μη, ακριβών και φτηνών, την συνήθη όψη του.
Oι γυναίκες σταματούν μπροστά στις βιτρίνες, τις χαζεύουν, τις περιεργάζονται επί μακρόν, σπρώχνουν αποφασιστικά τις πόρτες των πολυποίκιλων μικρομάγαζων μόδας –χαρακτηρισθέντων διαρκούντος του εγκλεισμού ως μη πρώτης ανάγκης- και εν συνεχεία παρελαύνουν μπροστά στα εκτιθέμενα ανοιξιάτικα μοντέλα για να διαλέξουν εκείνο της αρεσκείας τους, οι δε άνδρες ρίχνουν εξερευνητικές ματιές στα πολύ της μόδας τώρα σπορ αθλητικά και (άκομψα κατ’ εμέ) παπούτσια. Όσον αφορά τους ηλικιωμένους επιμηκύνουν τις πρωινές βόλτες τους για να ξεμουδιάσουν και για να ξαναβρούν το συνοικιακό καφενείο των συνηθειών τους, κοντολογίς η ζωή επανέρχεται μέρα με την μέρα στους κανονικούς ρυθμούς της. Όμως το χρώμα, τον τόνο των αλλαγών που εντυπωσιάζει δίνουν αποκλειστικώς τα ανοικτά από τις 19 του μηνός καφενεία, έστω και εάν δεν βλέπει κανείς πελάτες όρθιους μπροστά στον τσίγκινο πάγκο, τυπική καθημερινή γαλλική εικόνα.
Στην περιοχή που κατοικώ, οι παρατεταγμένες με τάξη καρέκλες και τραπεζάκια κάτω από τα προφυλακτικά υπόστεγα και τέντες δεν ήταν όλα την πρώτη ημέρα λειτουργίας των καφέ, κατειλημμένα. Εν αντιθέσει με τους εξωτερικούς χώρους των καφέ της περιοχής του πολυπολιτιστικού Μοντπαρνάς όπου υπήρχε κόσμος και κοσμάκης, κυρίως νέοι, και οι συζητήσεις συνοδεία του καφέ που τόσο έλειψαν από τους Γάλλους ξανάρχισαν θορυβωδώς. Η εναλλασσόμενη λιακάδα με το ψιλόβροχο και ο ενοχλητικός, εδώ και αρκετό καιρό αέρας, δεν εμπόδισαν τους καφενόβιους ενδεδυμένους με μάλλινα επανωφόρια να κάθονται έξω και να σχολιάζουν την επικαιρότητα. Πηγαίνοντας χθες στην λαϊκή αγορά του προαστίου μου, πλούσια σε οπωρολαχανικά – κηπευτικά και αλιευτικά προϊόντα, είχα την ευκαιρία, καθήμενος παραδίπλα να τους ακούσω. Πρώτο θέμα ανταλλαγής απόψεων ο ιός, οι μεταλλαγές του και πρωτίστως ο εμβολιασμός (1) που έχει τους υπερασπιστές του και τους αρνητές του (εκείνους που στην Πρωινή ο φίλος Λευτέρης Κελβερίδης αποκαλεί με το σύντομο και «ζουμερό» σημείωμά του «Διαδρομές» δίκην πολεμικής ορολογίας , «κινούμενες βόμβες» που φυσικά διατηρώ τις αντιρρήσεις μου για τις δυο τελευταίες λέξεις).
Δεν θα ήμουν υπερβολικός εάν έγραφα ότι ο κλασσικός διαχωρισμός που χρονολογείται από το 1789 ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς αντικατέστησε τουλάχιστον προσωρινώς στην Γαλλία τους υπέρ και τους αρνητές του εμβολιασμού. Εάν τολμήσεις και πεις ότι ακόμη δεν εμβολιάσθηκες οι περισσότεροι σε κοιτάζουν με υποψία και άλλοι, ευτυχώς ελάχιστοι, δεν διστάζουν να σπρώξουν την καρέκλα τους λίγο παραπέρα. Η τηλεοπτική προπαγάνδα έχει ενσταλάξει το φόβο του θανάτου σε πολλούς (τι το πιο ανθρώπινο). Το ίδιο συμβαίνει, σπανιότερα βεβαίως, και στις οικογενειακές οικιακές συγκεντρώσεις.
Για το παλαιστινιακό ο λεγόμενος «μεγάλος» Τύπος αποδεικνύεται τσιγκούνης, δεν γράφει και πολλά, αντιθέτως με τα δίκτυα κοινωνικής πληροφόρησης που βρίθουν σχολίων. Ιδού μια σπάνια περίπτωσηστην οποία υπήρξα,την τελευταία μέρα του εγκλεισμού, αυτόπτης μάρτυς στο χασάπικο της συνοικίας μου: Ένας πελάτης ανοίγοντας διάπλατα την εφημερίδα «Ο Παριζιάνος», υπεδείκνυε στον διπλανό που ασφαλώς γνώριζε, τον τίτλο, το ρεπορτάζ και τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τα αιματηρά γεγονότα της λωρίδος της Γάζας. Ο συνομιλητής που δεν αγνοούσε την απαγόρευση από την αστυνομική διεύθυνση της πρωτεύουσας των συγκεντρώσεων, έμενε σιωπηλός, δεν την σχολίασε. Τότε ο κρατών την εφημερίδα άρχισε κα διαβάζει υψηλοφώνως, με κίνδυνο να ενοχλήσει τους άλλους πελάτες, την περιγραφή της μεγάλης διαδηλώσεως που έγινε σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το Λονδίνο. Αργότερα, το τσιράκι-βοηθός του κρεοπώλη μού εξήγησε ότι τον εν λόγω πελάτη τον γνώριζε από χρόνια, ήταν μέλος της οργανώσεως «Γαλλία –Παλαιστίνη αλληλεγγύη» και δεν έχανε την ευκαιρία να δημοσιοποιεί εμμέσως τις απόψεις του. Τούτων λεχθέντων, σας διευκρινίζω ότι η Γαλλία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό Αράβων μουσουλμάνων και Εβραίων από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Αυτό μπορεί να είναι μια πιθανή εξήγηση της αποχής του μεσαίου Γάλλου και της τηλεοράσεως από κάθε σχόλιο των γεγονότων που διεδραματίσθηκαν τελευταίως στην Έγγύς Ανατολή.
Επανερχόμενος στο άνοιγμα των καφενείων και ειδικότερα της γειτονιάς μου, απεκόμισα από τις συζητήσεις που άκουσα, ότι οι πρωινοί πελάτες ήταν εν γνώσει των λυπητερών γεγονότων που συνέβησαν και συμβαίνουν στα παρισινά προάστια. Νυχτερινά ή και ημερήσια ροντέο μοτοσικλετιστών από νέους που η κοινωνία δεν τους προσφέρει τίποτα το θετικό, κυνηγητό τους από τους αστυνομικούς για κατοχή ναρκωτικών, απόπειρες εναντίον τους και ελάχιστοι θανατηφόροι τραυματισμοί των εντεταλμένων ατόμων για την διατήρηση της τάξεως, αιματηρές με μαχαίρια εξηγήσεις λογαριασμών μεταξύ νέων χωρίς καμιά οικογενειακή επιτήρηση, όλα αυτά, ναι, συμβαίνουν αλλά μεγαλοποιούνται στο έπακρον από το σύνολο των τηλεοπτικών καναλιών. Αποτέλεσμα: Τετάρτη 19 τρέχοντος οι αστυνομικοί διαδήλωναν μπροστά στην Βουλή για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, ιδίως εναντίον του υπουργού Δικαιοσύνης τον οποίο βρίσκουν στην εκτέλεση των καθηκόντων του ανεπαρκή. Στην διαμαρτυρία, των αστυνομικών, γεγονός πρωτάκουστο, συμμετείχε και ο υπουργός Εσωτερικών! και άκουσον, άκουσον… μια αντιπροσωπεία του Κ.Κ.Γ. Όπως καταλαβαίνετε, η κατάσταση δεν είναι από τις πιο ρόδινες σήμερα στην Γαλλία. Φαντάζομαι ότι θα ήταν περιττό να σας αναφέρω ότι ενώ σε ένα μήνα διεξάγονται εδώ περιφερειακές εκλογές , οι ψηφοφόροι αγνοούν ακόμη και την ημερομηνία της διεξαγωγής τους…
- Ο πασίγνωστος ανά το πανελλήνιο γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος εκφράζει στα ΤΑ ΝΕΑ (17-5-2021) επιτυχώς τις υπερβολές των φιλοεμβολιαστών κυβερνητικών παραγόντων: ένας κολυμβητής που κοντεύει να πνιγεί στην ανοιχτή θάλασσα εκβάλλει αγωνιωδώς την κραυγή «βοήθεια, βοήθεια», ενώ οι απολαμβάνοντες τον ήλιο στην ακτή παραμένουν αδιάφοροι , ο δε ναυαγοσώστης μέσα από το παρατηρητήριό του ερωτά τον κινδυνεύοντα από πνιγμό, έχετε κάνει το εμβόλιο;…
