Κείμενο της Αθανασίας Γαϊτανίδου
Τα τελευταία χρόνια, ένας μικρός χώρος στο κέντρο της παλιάς πόλης της Ελευθερούπολης, του Δήμου Παγγαίου, έχει χωρέσει η σχολική ιστορία ενός αιώνα χάρη σε έναν δάσκαλο που έβαλε στόχο και σκοπό της ζωής του να διατηρήσει ζωντανές σχολικές μνήμες και εικόνες που συνοδεύουν τις αναμνήσεις χιλιάδων μαθητών.
Ο Βασίλης Βεργόπουλος, χάρη στην επιμονή, την υπομονή αλλά κυρίως χάρη στο μεράκι και την αγάπη που τον διακρίνει, κατάφερε να μεταμορφώσει, κυριολεκτικά, τον ισόγειο χώρο της κατοικίας του σ’ ένα ιδιότυπο μουσείο.
Ένα μικρό μουσείο, που φιλοξενεί μια μεγάλη συλλογή σχολικών αντικειμένων, την οποία συγκέντρωσε ο ίδιος με κόπο και προσπάθεια τα τελευταία είκοσι πέντε και πλέον χρόνια, είτε αγοράζοντάς τα, είτε μέσα από δωρεές, είτε μέσα από τα… σκουπίδια, όταν δημοτικά σχολεία έκλειναν γιατί δεν είχαν άλλους μαθητές.
Πρόκειται για μια εντυπωσιακή συλλογή με περισσότερα από 8.000 εκθέματα, αποτελούμενα από κάθε τι μικρό ή μεγάλο, που συνέθετε τη σχολική ζωή του μαθητή και της μαθήτριας τα τελευταία εκατό χρόνια.
Σχολικές τσάντες, τετράδια και πλάκες, ένας πολύ μεγάλος αριθμός σχολικών βιβλίων με ορισμένα να χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα, μελανοδοχεία, κονδυλοφόροι, χάρτες, ξύλινα θρανία, φωτογραφίες, απολυτήρια, πτυχία, διορισμοί δασκάλων, εγκυκλίους του υπουργείου Παιδείας, όργανα φυσικής, χημείας και μαθηματικών, χειροποίητες εικονογραφημένες πινακίδες για την καλύτερη κατανόηση των μαθημάτων, σχολικές ποδιές, εγκυκλοπαίδειες, πολύγραφοι, καζάνια για την παρασκευή του συσσιτίου την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου, ακόμα και λαγοπόδαρα που τα παλιά χρόνια οι μαθητές χρησιμοποιούσαν για να σβήνουν τις πλάκες, όταν δεν υπήρχαν τετράδια.
Είναι μεγάλος ο θαυμασμός των σημερινών μαθητών που διαβαίνουν την είσοδο του χώρου και διαπιστώνουν τις δύσκολες συνθήκες και τα λιγοστά εκπαιδευτικά μέσα που χρησιμοποιούνταν πριν από αρκετά χρόνια για να μάθουν κάποιοι άλλοι μαθητές να γράφουν και να διαβάζουν.
Με την επίσκεψή τους οι μαθητές μεταφέρονται σ’ έναν ξεχασμένο σχολικό κόσμο και μια ξεπερασμένη εκπαιδευτική διαδικασία. Όλα όσα περιλαμβάνονται στη συλλογή σημάδευσαν τη σχολική ζωή εκατοντάδων μαθητών που κάποτε φορούσαν ακόμα ποδιές, μετέφεραν ξύλα για να ζεστάνουν τις τάξεις τους, προσπαθούσαν να κρατούν καθαρούς τους κονδυλοφόρους και να μη λερώνονται από το μελανοδοχείο, που έκαναν μάθημα καλλιγραφίας και διδάσκονταν ιστορία από χειροποίητους εικονογραφημένους χάρτες.
«Όλα όσα είναι συγκεντρωμένα σ’ αυτόν τον χώρο αποτελούν πλέον αντικείμενο επιστημονικής μελέτης καθώς παρουσιάζουν την εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα δημοτικά σχολεία. Επίσης, τάξεις μαθητών μαζί με τους δασκάλους τους επισκέπτονται τη συλλογή και υλοποιούν διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα δίνοντας στα παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά πώς εξελίχθηκε το σχολείο στο πέρασμα των ετών».
Είναι χαρά μας να έχουμε στην εκπαιδευτική μας κοινότητα εκπαιδευτικούς με τέτοια δημιουργική διάθεση!!! Ένα μεγάλο ΜΠΡΆΒΟ και πολλές ευχαριστίες για την προσφορά σου στην εκπαίδευση της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας!!!
*Η Αθανασία Γαϊτανίδου είναι διευθύντρια Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας.
