Δε μαθαίνουμε ιστορία για χάρη των προηγουμένων. Όντως αυτοί έφυγαν και δεν έχει πια καμία σημασία για αυτούς.
Μαθαίνουμε ιστορία για εμάς, για να μάθουμε από τα λάθη των προηγουμένων, να δούμε τι λειτούργησε καλύτερα για εκείνους και τι όχι. Μαθαίνουμε ιστορία για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και να σκεφτούμε πού θέλουμε να πάμε. […]
Από το θέμα των Πανελληνίων Εξετάσεων, με τίτλο “Γιατί μαθαίνουμε Ιστορία”
Η γενιά του 2004 ενηλικιώνεται. Τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη την χρονιά, καλούνται να γράψουν για τη χρησιμότητα της Ιστορίας. Εάν δεν ήταν τόσο σωστό, θα μπορούσες να το ονοματίσεις και ως τραγική ειρωνεία.
Σκεφτείτε το λίγο…
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σε μία Ελλάδα, η οποία βρισκόταν στο ζενίθ της. Η οικονομία της σημείωνε άνοδο, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είχε κατακτήσει το κύπελο Ευρώπης και διοργανώσαμε άρτια τους πιο όμορφους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το μέλλον ήταν μπροστά μας, διότι είχαμε αποδείξει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Και μετά ήρθε η καταστροφή: μεθύσαμε από το κρασί της επιτυχίας και καθίσαμε να απολαμβάνουμε τις δάφνες μας. Αντί οι επιτυχίες μας να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για περισσότερη και πιο οργανωμένη εργασία, έτσι ώστε να συνεχισθεί η πρόοδος της χώρας μας μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, αφήσαμε να κυλήσει ο χρόνος άσκοπα. Μεταθέτοντας την ευθύνη για την επόμενη ημέρα…
Με αυτόν τον τρόπο διαχείρισης, αφήσαμε τα ολυμπιακά έργα να ρημάξουν. Για την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου τι να πεις; Μετά από 10 χρόνια, έφτασε να χάνει δύο φορές από τις νήσους Φερόε (συνολικός πληθυσμός αυτού του κράτους 55.000 κάτοικοι). Μοιράζαμε αφειδώς συντάξεις σε “υπέργηρους” των 42 ετών, ξοδέψαμε χρόνο και χρήμα χωρίς σχεδιασμό και με αυτά και με άλλα φθάσαμε στο 2010 και τη Χρεοκοπία της χώρας.
Από το ζενίθ στο ναδίρ μέσα σε 6 μόλις χρόνια.
Ήταν η χρονιά που αυτά τα παιδιά πήγαν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού…
Ήταν τότε που η οικονομία των ΗΠΑ “συναχώθηκε” και αρρώστησε η παγκόσμια οικονομία.
Ήταν τότε που όλοι μιλούσαν για κρίση χρέους.
Ήταν τότε που μας ήρθε ο λογαριασμός.
Και τότε ξυπνήσαμε από το Hangover και βρεθήκαμε στη μέση του πουθενά, σε ένα δωμάτιο με μία τίγρη να μας κοιτάει, εμείς να έχουμε το ύφος του Ζακ Γαλιφιανάκη και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε συμβεί.
Εν τω μεταξύ, μαζί με εμάς και κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Αφού σκέφθηκαν διάφορες εναλλακτικές, σήκωσαν τα μανίκια και εργάσθηκαν χωρίς να χρονοτριβούν. Το ίδιο έπραξαν και οι αδελφοί Κύπριοι.
Εμείς όμως νοιώθαμε σαν το μικρό γαλατικό χωριό ότι μπορούμε μόνοι μας να τα καταφέρουμε και ψάχναμε τον Δρυΐδη να φτιάξει το μαγικό φίλτρο και άλλες λύσεις παραμυθένιες. Στο τέλος υπογράψαμε όχι ένα, αλλά τρία Μνημόνια Συνεργασίας. (Φυσικά ως “σοφός” λαός που είμαστε, κρατήσαμε μόνο την πρώτη λέξη για να την εξοβελίσουμε στο πυρ το εξώτερο. Διότι η δεύτερη λέξη δεν μας βόλευε. Συν εργασία. Ούτε ως σύνθετη, ούτε ως δύο λέξεις).
Έτσι φθάσαμε στο 2015 και η γενιά αυτή άρχισε τα μαθήματα στην πρώτη Γυμνασίου….
Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν εύκολα με τους δανειστές. Αλλά πότε ήταν; Δεν είχαμε δει την καρικατούρα του ανθρώπου που δανείζει και την άσχημη συμπεριφορά του, στις ασπρόμαυρες ταινίες του αθάνατου Ελληνικού Κινηματογράφου, για γνωρίζουμε τι μας περιμένει; Δεν είχαμε ακούσει – διαβάσει τον Εθνικό μας ποιητή που μας το είπε ξεκάθαρα, πριν από 200 χρόνια, ότι “δεν είναι εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί”. Ούτε μελετήσαμε το βιβλίο που έγραψε πριν από 100 χρόνια η Π. Δέλτα. “Το Παραμύθι χωρίς Όνομα”, που μόνο παραμύθι δεν ήταν. Και όταν μας έστειλαν το κεφάλι του γαϊδάρου, αντί να το βάλουμε στο τζάκι να το βλέπουμε και να μας θυμίζει τι πρέπει να πράξουμε, το κρύψαμε και αντιδράσαμε με γνώμονα το θυμικό μας και όχι την λογική μας.
Με αυτόν τον τρόπο πέρασαν 10 έτη, να προσπαθούμε σαν τον Σίσυφο μάταια να ορθοποδήσουμε. Ενώ την ίδια στιγμή, όλα αυτά τα χρόνια, στην υπόλοιπη Ευρώπη υπήρχε ανάπτυξη και μία ΕΚΤ που μοίραζε αφειδώς χρήματα μέσω του QE (Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης, επί το ελληνικότερο).
Πέρασε μία δεκαετία, μέσα στην οποία μετανάστευσαν στο εξωτερικό μισό εκατομμύριο νέες και νέοι, σε αναζήτηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής. Επίσης συνεχίσθηκε η εσωτερική μετανάστευση προς την Περιφέρεια Αττικής επιτείνοντας την ανισόρροπη οικονομική κατάσταση που υπάρχει στην Ελλάδα, καθώς ο μισός πληθυσμός της χώρας έχει εισρεύσει εκεί. Μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, όπου ο μισός πληθυσμός μιας χώρας έχει μαζευτεί σε μία “πόλη”. Εμείς και η Ουρουγουάη με το Μοντεβιδέο.
Τώρα, που τα σύννεφα μαυρίζουν και μαζεύονται απειλητικά στον διεθνή ορίζοντα, δεν γνωρίζουμε με τι αντοχές θα αντιμετωπίσει η χώρα μας τις νέες προκλήσεις.
Εάν έχει ισχύ η ρήση που λέμε συχνά για το Περιβάλλον, ότι “δεν κατέχουμε τίποτα, αλλά το έχουμε δανεισθεί από τις επόμενες γενιές”, τότε θα πρέπει να αναλογισθούμε τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος και να ζητήσουμε μία ειλικρινή συγγνώμη από την γενιά του 2004.
Υ.Γ. Τελικά, η Ιστορία είναι εκεί και διδάσκει σε όποιον την διαβάσει με ανοικτό μυαλό και καθαρό πνεύμα. Ας το κάνει αυτό η νέα γενιά και μακάρι να γυρίσουν προς εμάς και να μας δηλώσουν δυνατά: “Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι).
Ο πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας Μπάμπης Δράκος παραβρέθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης στη συγκέντρωση που οργάνωσε ο Ντίνος Κλειτσιώτης. Για το περιεχόμενο αυτής της εκδήλωσης μίλησε στο ραδιόφωνο της Πρωινής. Επιμένοντας στο ότι υπάρχει περιθώριο συνεννόησης και ενότητας. Έτσι ώστε η Νέα Δημοκρατία στο Δήμο Καβάλας να έχει στις προσεχείς δημοτικές εκλογές έναν υποψήφιο δήμαρχο. Αυτό φαίνεται είναι το πρώτιστο που ενδιαφέρει τον επικεφαλής της Νομαρχιακής Επιτροπής. Ο οποίος είναι ως ένα βαθμό αισιόδοξος ότι όλοι όσοι ενδιαφερθούν προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία, θα καταφέρουν τελικά να συνεννοηθούν. Να συνεργαστούν και να ενωθούν. Για να υπάρχει ένας υποψήφιος δήμαρχος που θα εκπροσωπεί το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ο Μπάμπης Δράκος σχολιάζοντας τα γεγονότα της Τετάρτης και όσα φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν, μεταξύ άλλων, είπε στην Πρωινή: «Για την εποχή που διανύουμε η συγκέντρωση του Ντίνου Κλειτσιώτη ήταν μία καλή συγκέντρωση. Ως Πρόεδρος της ΝΟΔΕ θα πάω όπου κι αν προσκληθώ. Με την εκδήλωση του Ντίνου Κλειτσιώτη άρχισε και επίσημα ένας πολιτικός διάλογος για το Δήμο Καβάλας. Θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει συνεννόηση. Κάτι που θα γίνει και υπό την πίεση του κόσμου. Θεωρώ ότι οι υποψήφιοι δήμαρχοι που θα προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία θα συνομιλήσουν περαιτέρω μεταξύ τους. Αν θα καταφέρουν να συνεννοηθούν και να ενωθούν σε έναν συνδυασμό, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Στην ομιλία του την Τετάρτη ο Ντίνος Κλειτσιώτης δεν είπε για τη διοίκηση και την πενταετία της Δήμητρας Τσανάκα ούτε καλή αλλά ούτε κακή κουβέντα. Ως μέλος της διοίκησης τότε είμαι περήφανος για αυτά που έκανε η διοίκηση της κ. Δήμητρας Τσανάκα. Θέλω να πιστεύω ότι οι προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία υποψήφιοι δήμαρχοι μπορούν να συνθέσουν, μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Αρκεί να δουν αυτά που τους ενώνουν». Ο κ. Δράκος περιέγραψε την Αναστασία Ιωσηφίδου ως έτοιμη να ανακοινώσει τη δική της υποψηφιότητα. Είναι κάτι που θα γίνει σύντομα, πρόσθεσε για την κ. Ιωσηφίδου ο Μπάμπης Δράκος.
