του Τάσου Βιζικίδη
Τον τελευταίο καιρό αρκετοί στη γειτονιά βρίσκαμε στα γραμματοκιβώτιά μας σημειώματα με την περίεργη προειδοποίηση «Έχε το νου σου θα περάσω…» Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία, φάρσα αργόσχολου σκεφτήκαμε…
Όμως οι παραλήπτες και τα σημειώματα πλήθυναν. Ακόμα και αυτοί που δεν είχαν κουτί αλληλογραφίας έβρισκαν το σημείωμα κάτω απ’ την πόρτα τους. Άρχισε να γίνεται ενοχλητικό.
Η κατά κανόνα ήρεμη γειτονιά μας άρχισε να βγαίνει «εκτός εαυτού». Οι παραλήπτες ξεσπούσαν: άλλος στη μέση του δρόμου χειρονομούσε, μονολογούσε κι έβριζε τον άγνωστο αποστολέα, άλλος στο μπαλκόνι του ξημερώματα εξαπέλυε απειλές και φοβέρες, κι αρκετοί δεν κοιμούνταν τα βράδια, παραφυλώντας να τσακώσουν το φαρσέρ…
Ακόμα και τα παιδιά επηρεάστηκαν, ήταν φορές που σταματούσαν το παιχνίδι και εξοργισμένα απειλούσαν τον αέρα: «Παρατράβηξε το αστείο…», «Τι νομίζεις θα σε φοβηθούμε;…», «Αν πέσεις στα χέρια μας…»
Ήταν μέρες που η γειτονιά έμοιαζε φρενοκομείο… Μερικοί, λίγοι, το πήραν στο χαβαλέ: «Φίλε, να δεις, η Τύχη είναι που ετοιμάζεται να μας επισκεφτεί…» έλεγαν, για τους «αποστομώσουν» οι απαισιόδοξοι μ’ ένα: «Αισιόδοξο σε βρίσκω γείτονα, τα χρέη μας είναι…»
Έτσι όμως ή αλλιώς, όλους μας απασχολούσε η προειδοποίηση, ώσπου, θες γιατί ο καθένας μας είχε πάρει το ραβασάκι του, θες γιατί οι λογιών λογιών απειλές έπιασαν κάποιον τόπο που δεν ξέραμε, τα σημειώματα σταμάτησαν και όλοι πιστέψαμε πως τελείωσε η ιστορία.
Η χθεσινή όμως διακοπή ρεύματος έφερε τα πάνω-κάτω. Κάποιος ή κάτι, κλείστηκε στο ασανσέρ της απέναντι πολυκατοικίας. Δεν ακούστηκε κάλεσμα σε βοήθεια, μόνο περίεργοι, ανατριχιαστικοί, ήχοι, έρχονταν απ’ το φρεάτιο του ασανσέρ.
Δεν είχαν τίποτα το φανερά απειλητικό, κι όμως οι περισσότεροι -όπως φάνηκε στις κουβέντες μετά- ένιωσαν το ίδιο βάρος, το ίδιο σφίξιμο, την ίδια «καπακάδα» όπως είπε η κυρα Παναήλα, η κοτσονάτη ενενηντάρα που «εκτελούσε χρέη» θείας για όλη τη γειτονιά.
Ωστόσο, κάποια ή κάποιος πιο ψύχραιμος βρήκε το κουράγιο να καλέσει την Πυροσβεστική, που εμφανίστηκε εντυπωσιακά γρήγορα. Κρατώντας την ανάσα της όλη η πολυκατοικία στήθηκε να παρακολουθήσει την επιχείρηση του απεγκλωβισμού, με τους φακούς των πυροσβεστών να λούζουν την πόρτα του ασανσέρ πίσω απ’ την οποία εξακολουθούσαν να έρχονται, αν και πιο αδύναμοι, οι ίδιοι ήχοι.
Μην παίρνοντας απάντηση στην προειδοποίηση προς το άγνωστο άτομο να τραβηχτεί πιο μέσα, ο πυροσβέστης που το ανέλαβε τράβηξε την πόρτα προσεκτικά… Όσο μαλακά το έκανε, τόσο βίαια η πόρτα ξεκόλλησε απ’ τους μεντεσέδες της και τινάχτηκε παίρνοντας σβάρνα φακούς και πυροσβέστες…
Ένα κύμα ψυχρού αέρα, βαριάς μυρωδιάς κλεισούρας, υγρασίας και σωματικών εκκρίσεων κατέκλυσε τον όροφο κι όλοι είδαν μια αλλόκοτη σκιά να χάνεται στο βάθος του διαδρόμου.
Ταυτόχρονα έσβησαν ακόμα και τα μικρά κόκκινα φωτεινά σήματα που με δικό τους αυτόνομο κύκλωμα δείχνουν τις σκάλες σε περίπτωση κινδύνου… Κανείς δεν ήξερε τι να υποθέσει, κάποιοι με φανερή αγωνία ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν «Το είδατε, το είδατε;…».
Μερικοί προσπάθησαν να φύγουν όπως όπως, να δραπετεύσουν από αυτό το αλλόκοτο μαύρο σύννεφο που κατέλαβε το χώρο… Κραυγές, γδούποι και πονεμένα επιφωνήματα έδειξαν ότι είχαν χειρότερη τύχη από αυτούς που απλώς έμειναν «κόκκαλο» εκεί που βρίσκονταν…
Το φως, που ευτυχώς επανήλθε πριν αυτός ο πανικός μετατραπεί σε φόβο, αποκάλυψε ένα περίεργο θέαμα: κατήφεια, συννεφιασμένα πρόσωπα και παντού, στις σκάλες, στο ασανσέρ, στο διάδρομο, διπλωμένα σημειώματα με ένα νέο μήνυμα πάνω τους: «Κράτησα το λόγο μου…»
Από χθες το βράδυ μια περίεργη ησυχία επικρατεί στην απέναντι πολυκατοικία και σ’ όλη τη γειτονιά, ενώ αυτή η περίεργη υγρή μυρωδιά έχει κολλήσει παντού… Κλείνω το παράθυρο και κρατάω όσο μπορώ την ανάσα μου, προσπαθώ να εισπνεύσω λιγότερο. Μάταιο. Κανείς ποτέ δεν γλίτωσε απ’ την κατάθλιψη…
