«Άνοιξέ το και θα δεις…», « Σε κορόιδεψαν, άδειο είναι…»,« Άχρηστο μπακίρι, πέταξέ το…». Οι φωνές που τόσα χρόνια μου τριβελίζουν το μυαλό σπρώχνοντάς με να πατήσω την υπόσχεσή μου και να ανοίξω το μικρό μπακιρένιο φυλαχτό, το « Διαβασμένο από ηγούμενο και ραντισμένο με αγιασμό….» όπως μου ψιθύρισε ο πατέρας μου καθώς το περνούσε στο λαιμό μου, τώρα τελευταία έχουν δυναμώσει, είναι πιο πεισματάρες, πιο επίμονες, πιο πειστικές, ειδικά από τότε που αλλάξανε τα πράγματα.
Από τότε που τα μαθημένα δάχτυλά μου έψαξαν το φυλαχτό και δεν αισθάνθηκαν το γνώριμο κάψιμο, δεν τα διαπέρασε αυτό το κάτι σαν ηλεκτρισμός που έφτανε βαθιά μέσα μου, μέχρι εκεί που κρύβονταν τα όνειρά μου, ίσιωνε το κορμί μου και πορευόμουν…
Τώρα τίποτα. Όσο κι αν αγγίζω το φυλαχτό, όσο κι αν περιμένω κρατώντας το σφιχτά δεν αισθάνομαι κάψιμο, παρά μόνο κρύο σκληρό μέταλλο. Φαίνεται πώς έχουν δίκιο οι φωνές. Είναι άδειο το φυλαχτό ή ό,τι κι αν είχε μέσα του δηλητηριάστηκε απ’ το μπακίρι.
Σκούρα τα πράγματα κι εγώ χρειάζομαι άμεσα απαντήσεις. Ίδιος τυφλοπόντικας χώνομαι στο ανήλιαγο πίσω δωμάτιο, εκείνο το δίχως παράθυρο. Πιάνω ν’ ανοίξω το φυλαχτό, αδύνατον. Σκέβρωσε, έπιασε πατίνα, στράβωσε και το κούμπωμα…
Σπάω τα νύχια μου σε κάθε προσπάθεια. Λες και μέσα του υπάρχει κάτι που δεν θέλει να αποκαλυφθεί. « Δεν ανοίγει…» ψιθυρίζω στις φωνές, « Mην είσαι κότα» μου γυρίζουν. Ξαναπροσπαθώ, ματώνω, τα καταφέρνω… Άδειο, μόνο κάτι γράμματα χωρίς νόημα «αδίπλε»…
Πόσο βλάκας είμαι, πόσο ευκολόπιστος; Τόσα χρόνια κρεμασμένο στο λαιμό μου ένα άδειο μπακίρι. «Και το κάψιμο…» λέει μια νέα φωνή; Τι να πω; Μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ. Αχ, πατέρα, τι την ήθελα την αλήθεια;
«Μόνο ο καθρέφτης λέει πάντα την αλήθεια…», ακούω τη φωνή σου να έρχεται από το μενταγιόν που χάσκει πεταμένο στο τραπέζι σαν ψόφιο όστρακο. Το αρπάζω στα χέρια μου. Με καίει. Τρεκλίζοντας σχεδόν πηγαίνω στον καθρέφτη… Κοιτάζω. Η «ελπίδα» με κοιτάζει κι εκείνη από το φυλαχτό. «Η ελπίδα σε κάνει αδύναμο, η ελπίδα σε κάνει δυνατό…» έλεγες πάντα. Ναι, πατέρα… Ανοίγω το παράθυρο.
