του Τάσου Βιζικίδη
Στο ρετιρέ της απέναντι πολυκατοικίας έμενε ο ηθοποιός Ζήσης Γεράσης. Τον είχαμε σε μεγάλη υπόληψη στη γειτονιά. Μπορεί να μην ήταν το πρώτο όνομα στην καλλιτεχνική πιάτσα όμως στα δικά μας μάτια φάνταζε αστέρας του Χόλιγουντ.
Αυτός μας μύησε στα μυστικά του θεάτρου και του κινηματογράφου. Αυτός μας εκπαίδευσε στο πώς πρέπει να παρακολουθούμε μια παράσταση, μια ταινία. Όποτε έπαιρνε καινούρια δουλειά όλη η γειτονιά ζούσε την προσπάθειά του να μπει στο «πετσί του ρόλου».
Όπως εκείνη τη φορά που θα υποδυόταν έναν κακοποιητικό σύζυγο. Για βδομάδες ακούγαμε τα κλάματα και τις φωνές της γυναίκας του όμως δεν δίναμε σημασία ξέραμε πως δεν την κακοποιούσε αυτός αλλά ο ρόλος του…
Ή τότε που θα συμπρωταγωνιστούσε σε «σκληρή» ταινία και τον αφήναμε να «πουλάει τσαμπουκά» στα μαγαζιά της γειτονιάς τάχα για να προσφέρει προστασία. Ήταν τόσο πειστικό το παίξιμό του που κάποιοι δεν του ζήτησαν πίσω τα χρήματα…
Είπαμε τότε «Αυτός πάει για Όσκαρ…», «Να δούμε αν θα μας αναφέρει τότε», αν και οι περισσότεροι θα προτιμούσαμε μια σέλφι ανάμεσα στους όποιους πρωταγωνιστές. Ε, ναι, κάναμε τη γειτονιά θεατρικό σανίδι και σκηνικό για να μπορέσει ο Ζήσης Γεράσης να φτάσει ψηλά, να πραγματοποιήσει τη φιλοδοξία του για ένα διεθνές βραβείο..
Δεν έλειπαν βέβαια και κάποιοι που δεν τον συμπαθούσαν, δευτεράντζα τον ανέβαζαν, καμποτίνο τον κατέβαζαν… Εδώ που τα λέμε ο ηθοποιός είχε ξεσαλώσει. Έμπαινε στα μαγαζιά έπαιρνε κι έφευγε χωρίς να πληρώσει.
Η δικαιολογία πρόχειρη στο στόμα του και πάντα η ίδια: «Είναι ο νέος μου ρόλος τέτοιος και το «παίξιμό» σας είναι χάλια, παρόλο που παίζετε τους εαυτούς σας…» Άρχιζαν τότε τις ερωτήσεις οι «κομπάρσοι» της γειτονιάς, «Τι έκανα λάθος;…», «Μήπως ήμουν υπερβολικά φοβισμένη», «Καλύτερα να μου πεις τι να λέω»…
Ζήσαμε για χρόνια στους ρυθμούς του ηθοποιού και είναι βέβαιο ότι κάποιες και κάποιοι στη γειτονιά κουβαλούσαν την ελπίδα πως ο Ζήσης θα αναγνωρίσει το ταλέντο τους, θα πει έναν καλό λόγο στο σκηνοθέτη για αυτούς, θα κανονίσει μια μικρή αμοιβή.
Μερικοί που ήταν πιο κοντά στον ηθοποιό είχαν κάνει και fun club, αυτοί είχαν το προνόμιο να παρακολουθούν παραστάσεις από τα παρασκήνια, να μπαίνουν στα καμαρίνια των πρωταγωνιστών.
Τους βλέπαμε μετά στη γειτονιά να μιλούν για την εμπειρία τους σαν μαγεμένοι… Μάλιστα η Νίτσα, η κομμώτρια, τα παράτησε όλα γράφτηκε σε σχολή θεάτρου, για να «κυνηγήσει το όνειρο» όπως είπε σε φίλη της.
Στην πρεμιέρα της τελευταίας ταινίας του ήμασταν καλεσμένοι όλοι οι «κομπάρσοι» της γειτονιάς. Ο καθένας μας αναγνώριζε τον εαυτό του στις ατάκες και στο παίξιμο του ηθοποιού…
Η ταινία έκανε πάταγο, προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου, έκανε διεθνή καριέρα. Ο Ζήσης Γεράσης μετακόμισε, χάθηκε από τη γειτονιά και μόνο σε κάποιες συνεντεύξεις τον βλέπαμε πια…
Τον περιμέναμε όμως, όπως περιμέναμε και να τον ακούσουμε να μιλάει για τη βοήθειά μας στο να μπει στο «πετσί του ρόλου». Κάποια από τις φορές που στηθήκαμε για να τον ακούσουμε να το λέει, μας πληροφόρησε πως θέλει να μπει στην πολιτική, να ασχοληθεί με τα προβλήματα της κοινωνίας, καθώς, έχοντας ζήσει αρκετό καιρό σε φτωχογειτονιά ̶ για τις ανάγκες αρκετών από τους ρόλους του φυσικά ̶ , τα ξέρει από πρώτο χέρι…
Είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρει. Τον εκπαιδεύσαμε καλά τον Ζήση, εμείς το «σκηνικό» του.
Κλείνω το παράθυρο.
