Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, το μεγαλύτερο μέρος της γενιάς μου διαδήλωνε για το Βιετνάμ – επομένως ενάντια στον νεο-ιμπεριαλισμό των Ηπα και των συμμάχους τους – στις διαδηλώσεις φωνάζαμε: «Το Βιετνάμ κερδίζει γιατί πυροβολεί».
Δεν ήταν ο βιετναμέζικος πληθυσμός που βρισκόταν στο επίκεντρο των διαδηλώσεών μας, αλλά ήταν η λειτουργία και ο ρόλος των «βιετκόνγκ» και η ικανότητά τους να πολεμούν αντιστεκόμενοι στην υπερβολική ισχύ των Ηπα και στους ασταμάτητους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούσε η βορειοαμερικανική πολεμική αεροπορία σε πόλεις και χωριά στο Βιετνάμ του Βορρά, γράφει ο Antonio Deplano.
Όλα αυτά (διαδηλώσεις, πορείες και καθιστικές διαδηλώσεις) συνοδεύονταν από μια ευρεία και διαδεδομένη πολιτική και ιδεολογική παρότρυνση διότι αυτό το κίνημα -αντιμιλιταριστικό και αντιιμπεριαλιστικό- μονοπωλούνταν από κομμουνιστικές, πολύ αριστερές και σε μεγάλο βαθμό δημοκρατικές πρακτικές και πολιτικές μορφές.
Εκείνα τα χρόνια η ΕΣΣΔ υπήρχε ακόμα -με όλο το στρατηγικό και γεωπολιτικό της βάρος- και μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα ήταν τότε παρόντα στις κύριες χώρες και τόπους όπου διοργανώνονταν τέτοιες πρωτοβουλίες και πορείες.
Σήμερα πολλοί άνθρωποι διαδηλώνουν υπέρ της Παλαιστίνης, θέτοντας τον πληθυσμό της στο επίκεντρο, έναν πληθυσμό που πέφτει ολοένα και περισσότερο θύμα μιας πραγματικής γενοκτονίας, που κυριαρχείται από τη στρατιωτική υπερίσχυση του μυστικιστικού και μεσσιανικού, υπέρ της λευκής υπεροχής και ρατσιστικού ισραηλινού στρατού των ζηλωτών.
Πιστεύω ότι σε αυτό έγκειται η διαφορετικότητα και η διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα (ένας σφαγιασμένος άμαχος πληθυσμός, που παρουσιάζεται απευθείας σε όλο τον πλανήτη στην τηλεόραση και στα δημοσιογραφικά του ρεπορτάζ).
Αυτή η διαφορά οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους ή υποκείμενα σε όλο τον κόσμο να συνειδητοποιήσουν την «αλήθεια» που υπάρχει στη συγκεκριμένη πραγματικότητα αντί αυτού που αντιθέτως λέγεται, γυρίζεται ή μεταδίδεται στην τηλεόραση από ένα σύστημα επικοινωνιακό που συχνά είναι διεφθαρμένο, χρηματοδοτούμενο και εκβιασμένο από ισχυρά ισραηλινά λόμπι, από οικονομικούς-εκδοτικούς ομίλους και από μια δημοσιογραφική κάστα ανίκανη να σεβαστεί την ηθική απέναντι στην οποία θα έπρεπε να δεσμευτούν με κριτική αίσθηση της πραγματικότητας στην οποία λειτουργούν και εργάζονται.
Η θέση που υποστηρίζεται όλο και περισσότερο είναι πως η λειτουργία της παλαιστινιακής αντίστασης είναι τρομοκρατική, αντισημιτική και παράνομη, επειδή είναι ισλαμιστική, η οποία εκμεταλλεύεται τους παλαιστίνιους πολίτες με δικτατορικές λειτουργίες για δική της ευκολία.
Επομένως, ο ρόλος και η κυβερνητική λειτουργία της Χαμάς (που θυμόμαστε ότι κέρδισε νόμιμες και δημοκρατικές εκλογές) δεν αναγνωρίζεται από τη Δύση και ως εκ τούτου ορίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση. Δεν είναι ότι ο «Βιετκόνγκ» ήταν λιγότερο κακός και λιγότερο βίαιος από τον αντίπαλό του. όπως ακριβώς η παλαιστινιακή αντίσταση (είτε της Χαμάς είτε των άλλων σχηματισμών της παλαιστινιακής αντίστασης που συμμετείχαν όλοι στη δράση της 7ης οκτωβρίου) δεν είναι λιγότερο άγρια ή βίαιη από τον ισραηλινό σιωνιστικό στρατό.
Έχοντας κάνει λοιπόν τις απαραίτητες ηθικές, κοινωνικές, χρηστές και πολιτικές διακρίσεις – γιατί να μην θεωρήσουμε ότι η παλαιστινιακή αντίσταση είναι ένοπλος αγώνας ενάντια στην εισβολή και την τυραννία ενός απαλλοτριωτή των εδαφών άλλων (Ισραήλ) και όχι ένας τρομοκρατικός και αντισημιτικός πόλεμος;
Πιστεύω ότι η διαφορά και η διαφορετικότητα που υπάρχει σήμερα έγκειται ακριβώς σε αυτήν την εκτίμηση. Χθες οι Βιετκόνγκ κέρδιζαν επειδή πυροβολούσαν. γιατί στο καλό να χάσει σήμερα ο παλαιστίνιος αντιστεκόμενος παρουσιαζόμενος ως… αντισημίτης και τρομοκράτης!
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε σοβαροί και να μην κάνουμε αφηρημένους ή σκοτεινούς «σοφισμούς», εξωπραγματικούς. Μια παλιά και σοφή παροιμία έλεγε: «αυτός που σπέρνει άνεμο δεν μπορεί παρά μόνο: να θερίσει… καταιγίδα!»
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
