Ιανουάριος 2022. Πρώτη δράση για τη νέα χρονιά.
Eυχές και προσδοκίες, για μια χρονιά διαφορετική, καλύτερη από την προηγούμενη, ενόσω ο χρόνος περνά αδυσώπητος.
Στο Βρανόκαστρο ξανά, μετά από χρόνια. Πολλά άλλαξαν, κάποιοι είναι ακόμη εδώ, ορισμένους τους ξεχάσαμε, κάποιους άλλους απλά τους προσπεράσαμε… Το καλά χαραγμένο μονοπάτι που οδηγεί στο κάστρο του Αλέξιου Βρανά ( τελευταίου κτήτορά του, πριν την κατάληψή του από τους Οθωμανούς), είναι παγωμένο, παρόλο που ο ήλιος λάμπει.
Μετά από λίγο φτάνουμε στο σπηλαιοβάραθρο, καθαρίζουμε τα χόρτα γύρω από τη στενή είσοδο διαστάσεων 50Χ80 cm περίπου, ελέγχουμε τον εξοπλισμό μας και έρποντας διασχίζουμε τα 5 πρώτα μέτρα. Από εδώ και πέρα, το σπηλαιοβάραθρο αλλάζει μορφή, γίνεται ένας θαυμαστός, νέος κόσμος…
Κάθε βήμα ή δρασκελιά σε τούτο, αλλά και σε κάθε σπήλαιο, είναι σαν ένα ολόκληρο κεφάλαιο μαθήματος Γεωλογίας. Κάθε λεπτό, που περνάς εδώ, κοιτώντας τους σταλακτίτες, τους σταλαγμίτες και τα κοράλλια, κάθε φορά που ακούς τις σταγόνες του νερού, η φύση είναι ζωντανή, αποκτά φωνή, ρωτά, εξηγεί και διδάσκει.
Το σπηλαιοβάραθρο του Βρανόκαστρου αναπτύσσεται σε μια διάκλαση του ασβεστολιθικού βράχου, με διεύθυνση ΒΑ-ΝΔ. Σφηνωμένοι ογκόλιθοι δημιουργούν τα πατήματα, για να προωθηθείς μέχρι το τελικό βάθος των 32 μέτρων.
Το τελευταίο τμήμα είναι και το ομορφότερο, αδιατάρακτο από την ανθρωπογενή παρέμβαση και καταστροφή, λόγω της δυσκολίας να προσεγγιστεί…
… Ώρες μετά, αντικρύζουμε ξανά τον λαμπερό χειμωνιάτικο ήλιο.
Καθισμένοι στα πέτρινα σκαλοπάτια του παλιού μονοπατιού, κοιτάμε τις φωτογραφίες και το σκαρίφημα του σπηλαίου. Ατενίζοντας το «Τρίκορφο» στο βάθος κάνουμε συνειρμούς και χρονικά άλματα για το σπήλαιο, το κάστρο, τους θρύλους και τις ιστορίες που το συνοδεύουν.
Πόσα μυστικά άραγε κρατά κρυμμένα τούτη η γη; Ποια θα μας αποκαλύψει; Πότε; Υπομονή και επιμονή…
Μέχρι τότε: Καλή Χρονιά με Υγεία. Τα υπόλοιπα έπονται…
πηγή: ΣΧΟ Καβάλας
