Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Ασφυκτικά, με έξτρα καρέκλες και ορθίους γέμισε η αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας “Βασίλης Βασιλικός” το απόγευμα της Παρασκευής, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του Τάσου Χατζηαναστασίου «Αντάρτες και Καπετάνιοι» που αφορούσε στην Εθνική Αντίσταση στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.
Την εκδήλωση οργάνωσε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Καβάλας και εκ μέρους του οποίου ο Δημήτρης Κουγιουμτζόγλου έκανε μια σύντομη εισαγωγή και συντόνισε την συζήτηση.
Για το βιβλίο, τον συγγραφέα και τα γεγονότα της εποχής μίλησαν ο Κυριάκος Λυκουρίνος και ο Κοσμάς Χαρπαντίδης ενώ την εκδήλωση έκλεισε ο ίδιος ο συγγραφέας Τάσος Χατζηαναστασίου που συζήτησε και με το κοινό από πλευράς του οποίου έγιναν αρκετές ερωτήσεις αλλά και τοποθετήσεις.
Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι αναπτύχθηκαν πολλές απόψεις για την ουσία του θέματος αλλά έγινε αναφορά και σε αρκετές άγνωστες σε πολλούς λεπτομέρειες από την αντίσταση που ανέπτυξαν διάφορες ανταρτικές ομάδες στην περιοχή μας ενάντια στους Βούλγαρους κατακτητές αλλά και στις αντιπαραθέσεις που είχαν και μεταξύ τους οι ομάδες αυτές και οι οποίες οδήγησαν αργότερα στο δράμα του εμφυλίου πολέμου.
Οι ομιλητές αναφέρθηκαν διεξοδικά στα «γεγονότα της Δράμας» όπως συνήθως αυτά αναφέρονται στην ιστορία, όπου οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής σε αντίποινα αντιστασιακής ενέργειας με θύματα εννέα Βούλγαρους χωροφύλακες, εκτέλεσαν μέσα σε τρεις μέρες το Σεπτέμβριο του 1941 πάνω από 2.150 άτομα στο Δοξάτο και την ευρύτερη περιοχή, καθιστώντας αυτή τη σφαγή την μεγαλύτερη σε αριθμό θυμάτων ενέργεια αντιποίνων που έκαναν γενικότερα οι κατακτητές σε όλη την Ελλάδα στην διάρκεια της κατοχής 1941 – 1944. Εντούτοις το τραγικό αυτό γεγονός δεν έχει βρει μέχρι σήμερα από την πολιτεία την σημασία και την προβολή που του αξίζει.
Μέχρις εδώ ήταν το ρεπορτάζ για την εκδήλωση.
Ωστόσο με αφορμή την συγκεκριμένη βιβλιοπαρουσίαση θα μου επιτρέψετε να προχωρήσω σε μερικές προσωπικές εκτιμήσεις και σχόλια που αφορούν στην γενικότερη ιδεολογικοπολιτική ατμόσφαιρα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα αλλά και στον μικρόκοσμό μας, την Καβάλα.
Η ιστορία αρχίζει εδώ και δύο με τρεις δεκαετίες όταν οι πολιτικοί με την πολιτική τους συνέβαλλαν καταλυτικά στην απαξίωση των θεσμών. Η οικονομική κρίση φόρτωσε ακόμη πιο πολύ το ήδη επιβαρυμένο κλίμα και άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερα αλλά και με μεγαλύτερη ένταση κάθε φορά, φαινόμενα αποσάρθρωσης της κοινωνικής συνοχής, ακύρωσης του σεβασμού στους θεσμούς και στη δημοκρατία και ενίσχυσης λαϊκίστικων και ακραίων απόψεων που χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα αποκτούσαν μεγαλύτερη αποδοχή και απήχηση σε όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Η παταγώδης κατάρρευση των προσδοκιών για τους αγνούς οραματιστές της Αριστεράς αλλά και για ευρύτερες μάζες απλών ανθρώπων, που έφερε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείωσε τις όποιες ελπίδες ανάκαμψης αυτού του κλίματος της παρακμής, απομυθοποίησε και απογύμνωσε την Αριστερά ως κοσμοθεωρία αλλά και ως ιστορία ήθους και αγώνων στην Ελλάδα και έβγαλε ακόμη περισσότερο στην επιφάνεια της ελληνικής κοινωνίας, την υποβόσκουσα όλα αυτά τα χρόνια βαθιά συντηρητική και ακραία πολλές φορές νοοτροπία της. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός βρήκαν πρόσφορο έδαφος και πολιτικοί φορείς που τα πρεσβεύουν δυνάμωσαν ποσοστιαία και οι απόψεις τους έχουν πλέον απήχηση σε πλατιά κοινωνικά στρώματα. Το κακό είναι ότι ακόμη και σε πολιτικές δυνάμεις του «συνταγματικού» όπως λέμε, «τόξου», εμφανίζονται όλο και περισσότεροι και με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα φορείς αυτών των απόψεων.
Στην εκδήλωση της Παρασκευής αυτό το κλίμα ήταν διάχυτο. Η αλήθεια είναι ότι και το θέμα ήταν πρόσφορο αλλά –σκέφτομαι- πριν δέκα χρόνια κανείς δεν θα είχε διανοηθεί να εκφράσει απόψεις σαν αυτές που ακούστηκαν προχθές.
Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προέρχονται ιδεολογικοπολιτικά από τον «δημοκρατικό και προοδευτικό», όπως συνηθίσαμε να λέμε χώρο και εμφορούνται πλέον από αυτού του είδους τις απόψεις.
Και δεν εννοώ φυσικά κάποιους τυχάρπαστους, αγράμματους γυμνοσάλιαγκες που μια ζωή φρόντιζαν να τη «βγάζουν» στη λούφα και στην παραλλαγή υποδυόμενοι τους «πολυπράγμονες» και τους «δημοκράτες» αλλά για τους σοβαρούς και με βαθιά καλλιέργεια ανθρώπους που ενώ έχουν δημοκρατικές καταβολές ενστερνίζονται ακραίες εθνικιστικές απόψεις.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, πέρα από τις όποιες επιδράσεις είχε στην οικονομία, στην κοινωνία και στην καθημερινότητα των ανθρώπων, έθεσε υπό αμφισβήτηση γενικότερα και την Αριστερά, ως ιδεολογικοπολιτικό σύστημα, το ήθος της, το ηθικό της πλεονέκτημα, όπως συνηθίζεται να αναφέρεται και την ικανότητά της στη διακυβέρνηση της χώρας με τους δικούς της ιστορικούς όρους και προϋποθέσεις.
Υπάρχει λοιπόν ένα καίριο πλήγμα στην έννοια της Αριστεράς. Ένα πλήγμα που πιθανόν δεν είναι θανατηφόρο αλλά θα χρειαστεί πάρα πολύς χρόνος για να ανακάμψει ως πολιτικός χώρος και κυρίως να βρει τη θέση που της ανήκει στην ψυχή και την συνείδηση των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.
Αποχαιρέτα την λοιπόν την Αριστερά που χάνεις…
