Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Όσοι διαβάζουν βιαστικά, πρόχειρα και επιπόλαια τη δουλειά του Κοσμά Χαρπαντίδη, θα μπορούσαν ίσως να τον χαρακτηρίσουν σαν τον συγγραφέα της απαισιοδοξίας, της ματαίωσης και της ήττας. Πιθανόν επηρεασμένοι, σε ένα βαθμό, και από τους τίτλους μερικών από τα βιβλία του όπως «Οι εξοχές των νεκρών», «Τα δώρα του πανικού», «Το άκυρο αύριο» και λίαν προσφάτως «Το ταλέντο της αποτυχίας».
Ωστόσο ο Κοσμάς Χαρπαντίδης δεν είναι καθόλου αυτό. Η γραφή του, στο πλούσιο μέχρι σήμερα έργο του, αλλά και η ματιά του στις καταστάσεις και στους ανθρώπους είναι τρυφερή και βαθιά συναισθηματική. Ενώ συγχρόνως θέτει συχνά και πολλά φιλοσοφικά ζητήματα, στοιχείο στη λογοτεχνία που καθιστά έναν συγγραφέα σημαντικό και ενδιαφέροντα.
Στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του «Το ταλέντο της αποτυχίας», μια συλλογή 22 διηγημάτων από τις εκδόσεις «Ο μωβ σκίουρος», το πρόσωπο αυτό του Χαρπαντίδη εμφανίζεται ίσως περισσότερο ευδιάκριτα από κάθε άλλη φορά.
Ακόμη και τις πιο σκληρές, δραματικές και πονεμένες ιστορίες του ο συγγραφέας τις πριμοδοτεί με περισσή τρυφερότητα και ευαισθησία που αφήνει τελικά στον αναγνώστη μια γλυκιά γεύση και αίσθηση.
Τα 22 διηγήματα στο «Το ταλέντο της αποτυχίας» είναι χωρισμένα σε δύο ενότητες. Η πρώτη που περιλαμβάνει 7 διηγήματα φέρει τον τίτλο «Στους ίσκιους της Θεσσαλονίκης θ’ ανταμωθούμε ξανά» ενώ τα υπόλοιπα 15 αποτελούν την δεύτερη ενότητα που έχει τον τίτλο «Στολίζουν την ψυχή μου ακόμη».
Ο Χαρπαντίδης κεντάει το έργο του βασισμένος σε αληθινές ιστορίες ή σε προσωπικά του βιώματα μπλέκοντάς τα όμως τόσο γλυκά με τη μυθοπλασία που αρπάζει τον αναγνώστη από τον γιακά και τον βουτά με βία αλλά και με δεξιοτεχνία σ’ αυτήν την αιωνίως ανίατη εξάρτηση της ανάγνωσης,
Το διήγημα «Η ανάπηρη κίσσα της Αννίκα Χάιμ» αναφέρεται στον αφανισμό μια εβραϊκής οικογένειας από τους ναζί στην κατοχή. Το «Η ιστορία μιας ιατρικής οικογένειας εκατόν έξι χρόνων» αφορά στην οικογένεια Αστεριάδη χωρίς ωστόσο να την ονοματίζει. Σε μια πραγματική ιστορία στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αναφέρεται και το διήγημα «Οι πικρές απορρίψεις του Αντώνη Βογιάζου» όπου ο ήρωας, ένας ιδεολόγος αριστερός που ηγήθηκε μια ομάδας που πραγματοποίησε την πρώτη πιθανόν αεροπειρατεία της ιστορίας, πεθαίνει την ώρα που παρακολουθεί στην τηλεόραση τα γεγονότα της κατάρρευσης του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ένωση.
Στο «Τ’ αστέρια πάντα πέφτουν» ο Κοσμάς Χαρπαντίδης αναφέρεται με τρυφερότητα στη μητέρα του και το αγαπημένο της τραγούδι «Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει» του Απόστολου Καλδάρα με τη Βίκυ Μοσχολιού.
Ανατρέχοντας για μια δεύτερη ματιά στο «Το ταλέντο της αποτυχίας» με σκοπό να γράψω αυτό το σημείωμα, νιώθω ότι δεν μπορώ να διαλέξω και να ξεχωρίσω κάποιο ή κάποια από τα 22 διηγήματα της συλλογής. Νομίζω ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο και ότι ο Χαρπαντίδης με τη δουλειά του αυτή, στο ζενίθ της συγγραφικής του ωριμότητας, κατατάσσεται πλέον στους κορυφαίους της μικρής φόρμας Έλληνες συγγραφείς.
Στην ανάδειξη της δουλειάς του Χαρπαντίδη συμβάλλει καθοριστικά και η εξαιρετική έκδοση από πλευράς του εκδοτικού οίκου «Ο μωβ σκίουρος» δύο νέων ανθρώπων, της Χριστίνας Χαραλαμποπούλου και του Σπύρου Παπαϊωάννου που αγκάλιασαν με περισσή αγάπη, ευαισθησία και φροντίδα το έργο του Κοσμά -όπως άλλωστε και όλων των εκδόσεών τους- και με την συμβολή του υπεύθυνου της σειράς πεζογραφίας Δημήτρη Τανούδη και της σχεδιάστριας του ευρηματικού εξωφύλλου Μιχαήλας Πλιαπλιά παρέδωσαν στο αναγνωστικό κοινό μια υποδειγματική έκδοση αντάξια του περιεχομένου του βιβλίου.
