Ρωτήστε ποιοι ήταν οι Area και θα μπορούσα να αρχίσω να σας απαντώ χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν είναι δικές μου, αυτές με τις οποίες στο τεύχος 14 Απριλίου 1974 του «Ciao 2001» ο Renato Marengo αφηγήθηκε το μεγάλο φινάλε της συναυλίας παρουσίασης, στο Teatro Quartiere στο Μιλάνο, για τον δεύτερο δίσκο 33 στροφών του κουιντέτου.
Όπως και ο δίσκος, το σόου τελείωνε με Λοβοτομή-Lobotomia και ιδού: “Οι Area κατεβαίνουν στο κοινό, ή «εντοπίζουν» τους θεατές, παραμένοντας στη σκηνή, με μικρούς προβολείς, μπαταρίες με τις οποίες σπάνε την αβεβαιότητα της παραδοσιακής κατάστασης: θεατής, κρυμμένος στη θέση του, στο σκοτάδι, που από τη γωνία του χειροκροτεί, αποδοκιμάζει, διαμαρτύρεται ή συμφωνεί, που σε κάθε περίπτωση βρίσκεται σε διαφορετική κατάσταση από αυτούς που λειτουργούν-δρουν στη σκηνή.
Κάνοντας έτσι τον ίδιο τον θεατή πρωταγωνιστή-συμμετέχοντα στη συναυλία, λοβοτομημένο από την εξαιρετικά δυνατή μουσική του κομματιού, ο οποίος αντιδρά με τους πιο ανόμοιους τρόπους: είτε ορμώντας ενάντια στην αδιάκριτη δέσμη φωτός που σπάει την ανωνυμία του, που του «αναδεικνύει» τα συμπλέγματα, ή επινοώντας μια χειρονομία ή σε κάθε περίπτωση μια αντίδραση. ή προσποιούμενος αδιαφορία, και πάει λέγοντας”.
Ρωτήστε ποιοι ήταν οι Αrea και θα μπορούσα να σας παραπέμψω σε ένα βίντεο που διαιωνίζει την ερμηνεία τους L’Internazionale, της Διεθνούς στο φεστιβάλ που διοργανώθηκε, πάντα στο Μιλάνο, στις 14 Ιουνίου 1979 για να συγκεντρώσει χρήματα ώστε να πληρωθεί η θεραπεία του Δημήτρη Στράτου Demetrio Stratos.
Πολίτης του κόσμου μέχρι τέλους, ο τραγουδιστής είχε πεθάνει στη Νέα Υόρκη την προηγούμενη μέρα και μπορεί κανείς να φανταστεί με τι πνεύμα βρέθηκαν οι σύντροφοι τόσων περιπετειών αντιμέτωποι με τα φώτα της δημοσιότητας.
Πολύ λίγο hendrixian σε σχέση με την ανάγνωση από δίσκο και εκατοντάδων άλλων παραστάσεων, ο σοσιαλιστικός ύμνος ξετυλίγεται πολεμικά και με κάτι, πέρα από κάθε υπόδειξη, πένθιμο. Στην αρχή φαίνεται ασυνήθιστο, σε εκείνη τη σκηνή που χαρακτηρίζεται από την παρουσία μιας απουσίας, ένα χαμόγελο να σημαδεύει στο πρόσωπο του πληκτρίστα Patrizio Fariselli σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Ίσως παρασύρθηκε, παρ’ όλα αυτά, από την ευχαρίστηση της μουσικής. Ή κάποια ευτυχισμένη στιγμή επέστρεψε στη μνήμη του. Ή ίσως εκείνο το κομμάτι του Μενάνδρου διάσημο χάρη στον Λεοπάρντι που απαγγέλλει ότι “muor giovane colui ch’al cielo è caro”.
“Hon oi theoi philusin apothn_skei neos”, «αυτός που είναι αγαπητός στον ουρανό πεθαίνει νέος». «Ον γαρ οι θεοί φιλούσιν αποθνήσκει νέος», για να το πούμε στη μητρική γλώσσα της μητέρας του Ευστράτιου Δημητρίου.
Ρωτήστε ποιοι ήταν οι Area και θα μπορούσα να βγάλω στη φόρα μερικά φύλλα σφραγισμένα από μια Εισαγγελία στα οποία, στο σημείο η, οι «Capiozzo Giulio, Dalla Porta Paolino και Fariselli Patrizio» κατηγορούνται ότι «σε συνέργεια, μεταξύ τους και ως μέλη του μουσικού συγκροτήματος «Area» με πολλές εκτελεστικές ενέργειες του ίδιου εγκληματικού σχεδίου και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές εντός του ανοιχτού στο κοινό χώρου που ονομάζεται ‘Centro Sociale-Κοινωνικό Κέντρο Leoncavallo’ πραγματοποίησαν «δημόσια παράσταση χωρίς να έχουν προηγουμένως λάβει την απαιτούμενη άδεια».
Λίγες γραμμές πιο κάτω διευκρινίζεται και επαυξάνεται: «σε συνέργεια μεταξύ τους με τις ιδιότητες και τη συμπεριφορά και στον τόπο που περιγράφεται στο κεφάλαιο η) της κατηγορίας, έκαναν κατάχρηση μουσικών οργάνων και προκάλεσαν αφόρητες εκπομπές θορύβου και μέσα στη νύχτα ενοχλούσαν την ανάπαυση και τις ασχολίες των ανθρώπων που κατοικούσαν στα κοντινά κτίρια… Γεγονότα που διαπράχθηκαν στο Μιλάνο στις 17 και 18 ιανουαρίου 1997». Έκαναν κατάχρηση μουσικών οργάνων.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
