Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η πρόσφατη εκλογική συμφωνία μεταξύ της «Ανυπότακτης Γαλλίας» του αριστερού Μελανσόν και των Οικολόγων-Πρασίνων δεδηλωμένων ευρωπαϊστών κατέλαβε σεβαστό χώρο στον Τύπο. Χωρίς να προεξοφλούν το γίγνεσθαι της πολιτικής εξελίξεως, (οι γραμμές αυτές γράφονται στα μέσα της παρελθούσης εβδομάδος), οι παρατηρητές εσημείωναν ότι οι κομμουνιστές εξέφρασαν κατ’αρχήν την συμφωνία τους με τον Μελανσόν, με μερικές επιφυλάξεις στον ενεργειακό πυρηνικό τομέα, οι δε σοσιαλιστές πρόμαχοι της ευρωπαϊκής ιδέας μετά πολλών δυσκολιών εδέχθησαν κατ‘ αρχήν τις απόψεις του αρχηγού της Ανυπότακτης Γαλλίας, περί ελαχίστης τροποποιημένης λειτουργίας της Ηνωμένης Ευρώπης, παραδοχή που εδημιούργησε σοβαρές πολιτικές έριδες και απειλές μερικών σοσιαλιστικών στελεχών παραιτήσεως. Τέλος, οι λεγόμενοι ριζοσπάστες απορρίπτουν κάθε ιδέα συνεργασίας με τον Μελανσόν. Η όλη κατάσταση, μου φέρει στην μνήμη τα έτη ‘70 όταν οι ψηφοφόροι του κομμουνιστή Μαρσέ, οι σοσιαλιστές του Μιττεράν και οι ριζοσπάστες το Φαμπρ υπέγραψαν το κοινό πρόγραμμα της Αριστεράς με σκοπό να αντισταθούν στην προεδρία του Ζισκάρ ντ’ Εστέν και στην δεδομένη στιγμή, ευκαιρίας δοθείσης σε μια προσεχή προεδρική αναμέτρηση, να κυβερνήσουν την χώρα. Βεβαίως μετά από συνεχείς κινητοποιήσεις των πολιτών, συνοδευόμενες από απειράριθμα σκαμπανεβάσματα υποχωρήσεων στα οποία το ΚΚΓ δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να εναντιωθεί, το 1981 ο μεταβληθείς σε σοσιαλδημοκράτη, Μιττεράν εξελέγη πρόεδρος αφαιρώντας από τους κομμουνιστές περί τα τρία εκατομμύρια ψήφων. Δύο χρόνια μετέπειτα, το 1984, πραγματοποιούσε στροφή προς μια «συνεπή» λιτότητα που υπήρξε έκτοτε η πάγια πολιτική των προέδρων και κυβερνήσεων που ακολούθησαν και ισχύουν μέχρι σήμερα.
Ήταν οι εποχή που οι Γάλλοι ονειρεύονταν μια άλλη ζωή χωρίς όμως να έχουν συνείδηση ότι η επιθυμούμενη αλλαγή προüπέθετε ριζική αλλαγή του κρατικού μηχανισμού. Λίγοι ήταν εκείνοι που δεν αιθεροβατούσαν, και πρέσβευαν ότι μια δυναμική συνεχής αντίσταση στην επικρατούσα πολιτική κατάσταση θα διευκόλυνε μεγάλως την καθημερινή ζωή παρά το απώτερο όνειρο της «αναποδογυρισμένης τράπεζας».
Σήμερα η προσπαθούσα Αριστερά να συνασπισθεί δεν φιλοδοξεί , και δεν δύναται άλλωστε να φέρει τα άνω-κάτω. Απλώς θέλει να εμποδίσει την συνέχιση της εφαρμογής της άκρως διακηρυσσόμενης φιλελεύθερης πολιτικής του Μακρόν, κυρίως την μεταφορά του δικαιώματος συντάξεως στα 65 χρόνια από τα 62 που είναι σήμερα και το μπλοκάρισμα των ειδών των απαραιτήτων για την καθημερινή ζωή. Τινί τρόπω θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό; Εκλέγοντας -διακηρύττουν- τα κομματικά επιτελεία, στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές όσο της είναι πιο μπορετό, τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών στο σύνολο των εκλογικών περιφερειών. Σ’αυτόν ακριβώς τον τομέα ευρίσκονται οι δυσκολίες για την επίτευξη μιας σταθερής συμφωνίας. Λεχθέν επί το απλούστερον: Ποιο κόμμα θα μπορέσει να διεκδικήσει στα ενωτικά ψηφοδέλτια των εκλογικών περιφερειών μια προνομιούχο θέση για την εκλογή των υποψηφίων του; Δεδομένου ότι το ΚΚΓ σημείωσε ένα μικρό ποσοστό, 2,50%, στον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής και το σοσιαλιστικό δεν υπερέβη το 1,74%, αμφότερα δεν έχουν την δυνατότητα να απαιτήσουν από τον Μελανσόν -o οποίος επέτυχε ένα σχεδόν 22%- πολλά πράγματα. Tοιουτοτρόπως, ο υπεύθυνος της «Ανυπότακτης Γαλλίας» μπόρεσε και επέβαλε του όρους του για μια εκλογική συνεργασία αποβλέπουσα στον σχηματισμό μιας κυβερνήσεως με πρωθυπουργό τον ίδιο. Με τους Οικολόγους-Πράσινους, η κατάσταση είναι κατά τι διαφορετική. Ένα συνολικό 5,19% (4,63% +0,56%), τους επέτρεψε να συζητήσουν μαζί του και τους εξασφάλισε κατά τρόπο την μερική προβολή των αιτημάτων τους και να μην αποδεχθούν ασυζητητί προβαλλόμενες αξιώσεις του εκνευρίζει τους αρκετούς Γάλλους. Το σκωπτικό περιοδικό «Αλυσοδεμένο Παπί» (Canard Enchaîné) éκφράζει εύστοχα την εν λόγω διάθεση των πολιτών έναντι του πολιτικού προσώπου με τον τίτλο: «Ό Μελανσόν κυρίαρχος του je (εγώ) (παιχνιδιού), η πρώτου προσώπου γαλλική αντωνυμία «je» είναι ομόηχη με την λέξη jeu στα ελληνικά, που στην γλώσσα μας σημαίνει παιχνίδι. Όπως και νά ‘ναι, η κατάσταση έγινε πιο σαφής με την αμφισβητούμενη επικύρωση την τελευταία στιγμή της συμφωνίας από τις διευθύνσεις των κομμάτων.
Τέτοια προβλήματα δεν αντιμετωπίζει η ακραία Δεξιά. Η Μαρίν Λε Πεν (24%) απέρριψε ευθύς εξ αρχής την παραμικρή ιδέα συνεργασίας με τον αντιάραβα Ζεμμούρ (7,07% ) o οποίος περιορίζει σήμερα τις πολιτικές φιλοδοξίες του σε ένα πιο αυξημένο σκορ στις βουλευτικές εκλογές του κόμματός του, ονομαζόμενο «Επανάκτηση». Τέλος, στους κόλπους της κλασσικής Δεξιάς, η εσωκομματική διαμάχη παίρνει διαστάσεις για την ηγεσία του κόμματος.
