Παρακολουθούσα από την τηλεόραση την εξέλιξη της εισβολής στο Καπιτώλειο και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου παρόμοιες σκηνές που συνέβησαν επανειλημμένως στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Ν. Καβάλας την προηγούμενη τριετία.
Κάθε φορά που στο Διοικητικό Συμβούλιο ή στην Γενική Συνέλευση είχαμε θέματα που δεν άρεσαν σε μικρή μειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου γινόταν βίαιη προσπάθεια να εμποδιστεί η διαδικασία ή και να διαλυθεί και να μην παρθούν αποφάσεις.
Αυτές οι παρεμβάσεις που γινόταν μονίμως από τα μέλη του ΠΑΜΕ (δυο στον αριθμό) που συμμετείχαν στο δεκαπενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο ποτέ δεν ήταν αυθόρμητες και η αποτελεσματικότητά τους βασιζόταν την οργάνωση του ΠΑΜΕ.
Επειδή η ημερήσια διάταξη των θεμάτων ήταν γνωστή στα μέλη του Δ.Σ. πριν τουλάχιστον δυο ημέρες από τη συνεδρίαση δινόταν χρόνος να προετοιμαστούν οι παρεμβάσεις τους και τα συνθήματα καθώς και τα καραγκιοζιλίκια με έντυπα που έλεγαν την «εργοδοτική» δήθεν θέση των μελών της ΠΑΣΚΕ.
Όλα αυτά ανέβαζαν τον φανατισμό των συγκεντρωμένων του ΠΑΜΕ έξω από το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και ήταν έτοιμοι να εισβάλλουν και να τραμπουκίσουν πράγμα που έκαναν ήδη τρεις φορές.
Οργανώνονταν παράλληλα οι ομάδες κρούσης από άσχετους με συνδικαλιστικό κίνημα που στόχευαν στην φοβέρα της βίαιης ματαίωσης ή διάλυσης των Γενικών Συνελεύσεων ή Διοικητικών Συμβουλίων. Γνωρίζοντας την τακτική τους πάντα ζητούσαμε την συμπαράσταση της Αστυνομίας με σκοπό να αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις.
Το πώς αντιδρούσε η νόμιμη εξουσία σ’ αυτά είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Πάντα η αστυνομία είχε τον χρόνο αν ήθελε να τηρήσει το νόμο ή να προετοιμαστεί. Δυστυχώς όλες τις φορές τα πράγματα σε τέτοιες καταστάσεις έφτασαν σε ξυλοδαρμούς, προπηλακισμούς, εξυβρίσεις, απειλές, τραμπουκισμούς.
Περιμέναμε πάντα ότι το αίσθημα ενοχής στη νόμιμη εξουσία να την επηρεάσει και στην επόμενη παρόμοια κατάσταση να δράσει.
Ο φόβος, η αδιαφορία, ο πολιτικός υπολογισμός, η ανικανότητα, αδιάφορο για ποιο λόγο πάντα άφηνε την κατάσταση να κακοφορμίσει και να δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι ορισμένα είδη παράνομης συμπεριφοράς δεν έχουν συνέπειες.
Σε τέτοιο περιβάλλον, το μεγάλο διακύβευμα είναι η δυνατότητα των κρατικών αρχών να εγγυώνται την προστασία της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας των συμμετεχόντων στις Γενικές Συνελεύσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια καθώς και του προσωπικού, εξασφαλίζοντας κατάλληλες συνθήκες λειτουργίας των σκοπών τους σε πείσμα των μειοψηφιών.
Διαφορετικά υπάρχει η Δικαιοσύνη.
Εκεί στραφήκαμε και περιμένουμε να στείλει ηχηρό μήνυμα αντικειμενικών στάνταρτς που θα καταδικάζουν επιθέσεις σε θεσμούς του συνδικαλιστικού κινήματος και στην δημοκρατία. Όμως η αρχή εδώ πρέπει να είναι «να προλαμβάνεις τα χειρότερα» κάτι που δεν έγινε στο Εργατικό Κέντρο.
ΤΣΟΥΤΣΑ ΣΤΑΜΑΤΙΑ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ε.Υ.Κ. Ν. ΚΑΒΑΛΑΣ
ΒΑΞΕΒΑΝΗ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗ, ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ε.Υ.Κ. Ν. ΚΑΒΑΛΑΣ
