Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Σκέφτηκα πολύ, προτού ξεκινήσω να γράψω το ανά χείρας σχόλιο, σκέφτηκα ενώ έβλεπα και ξανάβλεπα το βίντεο με τον γερανό, ο οποίος ελίσσεται επικινδύνως και χτυπάει διερχόμενους κάδους, οι οποίοι κάδοι με τη σειρά τους χτυπούν άνθρωπο, κάπου εκεί ξυπνούν αναμνήσεις, αίφνης ένα τρίκυκλο βγαίνει με φόρα από την οδό Σπανδωνή στην οδό Βενιζέλου και χτυπάει θανάσιμα έναν άνθρωπο στη Θεσσαλονίκη του ’63, δέκα χρόνια αργότερα στην Αθήνα ένα τανκ ρίχνει μία καγκελόπορτα στην Πατησίων, ενώ ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες των γύρω πολυκατοικιών σημαδεύουν ανυποψίαστους πολίτες, στη συνέχεια αύρες σε τρελές πορείες ξερνούν χημικά, πέφτουν βροχή οι κρότου – λάμψης, μια ατίθαση ζαρντινιέρα βρίσκεται στο δρόμο ενός κεφαλιού κάποιου φοιτητή και μια σφαίρα από όπλο οργάνου της ασφαλείας και της τάξεως, βρίσκει την καρδιά ενός δεκαεξάχρονου παιδιού στα Εξάρχεια.
Στις μέρες μας, καθώς η ατμόσφαιρα μυρίζει ακόμη καμένη σάρκα και οι λαμαρίνες των διαλυμένων τρένων ζεματάνε ακόμη από τη φωτιά, κάποιοι υπουργοί ρίχνουν, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, κροκοδείλια δάκρυα στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου παρουσία του αρχηγού που αποποιείται των ευθυνών του και τις ρίχνει στους υπαλλήλους, στον σταθμάρχη και στους, προηγούμενους, ένας άλλος υπουργός, κλαίγοντας και αυτός on camera, παραιτείται για έναν – δυό μήνες διότι στη συνέχεια θα ξαναπάρει μία θέση στη Βουλή. Για τους υπουργούς το πένθος κρατάει έναν – δυό μήνες το πολύ. Την ίδια ώρα πού άλλα όργανα της ασφάλειας και της τάξεως την πέφτουν απρόκλητα σε ειρηνικές πορείες και διαδηλώσεις. “Αφού δεν την κάνουν τη δουλειά οι μπαχαλάκηδες ας την κάνουμε εμείς” θα σκέφτηκε, προφανώς, ο υπουργός της προστασίας του πολίτη.
Κάποιοι σήμερα κάνουν συγκρίσεις αριθμών, εκατόν ένας με πενήντα επτά. Οι 57 βέβαια λειτουργούν ως πρόσχημα, το βλέπεις στο διάχυτο υποκριτικό πένθος τους. Οι 57 είναι πολλοί αλλά οι 101 σχεδόν διπλάσιοι, δεν φοβόμαστε, η κάθε σύγκριση είναι υπέρ μας.
Ό,τι και να γίνει και ρεσάλτο να γίνει στο αφρισμένο κύμα και ικριώματα να στηθούν και καινούργια μνημεία, νέες επέτειοι, εμείς έχουμε πιαστεί γερά στα πόστα της εξουσίας, ελέγχουμε και όλα τα μεγάλα ΜΜΕ και θα πολιτευτούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ποτέ δεν φτάνει, είναι νυχοκόπτης τελικά.
Κάπου εδώ τελειώνει το σίριαλ. Τους ζυγούς λύσατε.
Καλή εβδομάδα, φίλοι.
