20 Ιουλίου 1974 ήμουν στην Αθήνα, είχα μόλις αποφοιτήσει από την Ανωτ. Σχολή Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και εργαζόμουν στη Διοίκηση του Οργανισμού στο κτήριο που βρίσκονταν τότε στην οδό Σταδίου 10.
Η οικογένεια μου είχε φύγει στην Καβάλα για τις καλοκαιρινές διακοπές και ήμουν μόνος. Για το λόγο αυτό οργανώσαμε με τους συναδέλφους εκδρομή για την ερχόμενη Κυριακή 21 του μηνός για την Αίγινα. Τότε εργαζόμασταν 6 ημέρες και το Σάββατο 20 του μηνός είχα υπηρεσία.
Η δουλειά που είχα να κάνω την ημέρα εκείνη άρχιζε στις 06.00 το πρωί. Η αποστολή μου ήταν ο χειρισμός των μηχανημάτων τηλεπικοινωνίας της Διοίκησης για τη σύνδεση κυρίως με τις Κυβερνητικές Υπηρεσίες. Το συνάδελφο που αντικατέστησα μου είπε με ύφος κάπως αδιάφορο ότι κάτι πρέπει να γίνεται στην Κύπρο αλλά νομίζω δεν πρέπει να είναι σοβαρό.
Νόμισα ότι εννοούσε για θέματα σχετικά με το πραξικόπημα του Σαμψών που είχε γίνει πριν από 5 ημέρες και δεν έδωσα σημασία. Στις 07.45 ήρθε τέλεξ που ανέφερε δραστηριότητα της Πολεμικής Αεροπορίας της Τουρκίας. Αμέσως ειδοποίησα τον αρμόδιο Διευθυντή όπως προβλέπονταν από τα σχέδια περιμένοντας εντολές.
Δε μου δόθηκε καμιά εντολή μέχρι και τις 08:30. Ανησύχησα και πήρα τηλέφωνο τον προϊστάμενο μου αναφέροντας του τα γεγονότα και τις ανησυχίες μου. Μου είπε ότι όλοι έχουν ενημερωθεί και ότι μάλλον δεν είναι κάτι σοβαρό και να μη ανησυχώ.
Κάτι δε μου άρεσε και επικοινώνησα με ένα Καβαλιώτη Ανώτερο Αξιωματικό του Μηχανικού γνωστό και γείτονά μου που ήξερα ότι δυο χρόνια ήταν στην Κύπρο για να επιβλέψει τα παράκτια οχυρωματικά έργα και να τα ενισχύσει σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Η απάντηση που μου έδωσε με καθησύχασε.
Μου είπε ότι η οχύρωση της Κύπρου είναι τέτοια που αν εφαρμοσθούν τα σχέδια και επανδρωθούν τα σημεία με το προσωπικό και τα μέσα που υπάρχουν δεν μπορεί κανείς να μπει από την θάλασσα στην Κύπρο, όχι ο Τούρκικος Στρατός αλλά ούτε και ολόκληρο το ΝΑΤΟ.
Αυτό με καθησύχασε αλλά όταν αποχώρησα στις 12.00 από την υπηρεσία μου, η εισβολή ήταν δεδομένη. Υπήρχε τρομερός εκνευρισμός και τα τηλέφωνα των Κυβερνητικών ήταν κατεβασμένα κανείς δεν μπορούσε να βρει κανέναν και την δική μας υπηρεσία την ανέλαβε ο Στρατός. Αυτά έζησα την αποφράδα εκείνη ημέρα και έμεινε ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Παναγιώτης Φώτου
