Ακριβώς όπως […] στην εμπειρία του περπατήματος, το υποκείμενο πριν από οτιδήποτε άλλο περπατά το ίδιο, βιώνει τον εαυτό του ως περιπατητής, κατά τον ίδιο τρόπο που, κάθε χρήση είναι, πρώτα απ’ όλα, χρήση του εαυτού της: για να μπαίνω σε σχέση χρήσης με κάτι, πρέπει να επηρεάζομαι από αυτό, να συνιστώ τον εαυτό μου σαν αυτόν που τον χρησιμοποιεί.
Ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι, κατά τη χρήση, σε μια σχέση απόλυτης και αμοιβαίας εμμονής. χρησιμοποιώντας κάτι αυτό που διακυβεύεται πρώτα από όλα είναι η ύπαρξη, η υπόσταση του ίδιου του χρήστη. Giorgio Agamben, L’uso dei corpi, Η χρήση των σωμάτων.
Ήταν ο Franco Piperno, μεταξύ των ιδρυτών του Potere Operaio και αργότερα του αυτόνομου περιοδικού Metropoli, που έγραψε το 1978 ότι Αυτονομία ήταν το όνομα του «κινήματος της αξίας χρήσης», πιθανότατα ένας από τους καλύτερους ορισμούς που δόθηκαν εκείνη την εποχή.
Προκύπτει ασυνήθιστο ότι σήμερα το ηθικοπολιτικό ζήτημα της χρήσης έχει επιστρέψει με τέτοια ισχύ, αν και χωρίς αυτή τη βαρύτητα που οφείλεται στην ορολογία της μαρξιστικής μεταφυσικής που το καταδίκασε στη φαύλη διαλεκτική με την ανταλλακτική αξία.
Επιπλέον ο Raúl Zibechi, σε ένα πρόσφατο βιβλίο που μας προσκαλεί να σκεφτούμε για την παρούσα «κρίση του πολιτισμού», θέτοντας εκ νέου το ζήτημα της Επανάστασης και του επαναστάτη, Αποαποικιοποίηση της εξέγερσης, Descolonizar la rebeldía, ζητά το καλύτερο των αντισυστημικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής «το βασίλειο της αξίας χρήσης».
Azufre rojo. El retorno de la Autonomía como estrategia 27
Στην πραγματικότητα, τόσο ο Zibechi όσο και ο Piperno, σε μια εκπληκτική εγγύτητα που χωρίζει 35 χρόνια, χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο «αποσυνδεδεμένος» από κάθε αναφορά στην ανταλλακτική αξία. Λοιπόν, αυτό για το οποίο μιλάνε είναι για μια άλλη χρήση του εαυτού και του κόσμου.
Μια χρήση χωρίς Νόμο-Δίκαιο, που θέτει σε κίνδυνο όλη τη ζωή. Μια χρήση εκτός κάθε ανταλλακτικής αξίας, αφού αυτή εγκαταλείφθηκε στο δρόμο· η υποτιθέμενη, μεταφυσική, σχέση τους, έχει καταστραφεί, απενεργοποιήθηκε, τέθηκε εκτός λειτουργίας.
Αυτή η χρήση έχει μια «αξία» καθαρά ηθική, κοινοτική, πολιτική. Ο Piperno περιγράφει αυτή την άλλη χρήση σε σχέση με την «αποξένωση» σχετικά με τη ζωή του εργοστασίου, τη φρίκη της σταθερής θέσης, τη φρίκη πριν τη προοπτική να γίνει εμπόρευμα μεταξύ των εμπορευμάτων.
Αναφέρεται επίσης στη συνενοχή σε άτυπες δουλειές, «μη εργατικές», όπου η απόρριψη της παράλογης κούρασης της εργοστασιακής εργασίας αντηχεί με τη χαρά να κάνουν πράγματα μαζί, από κοινού. Στη συνέχεια αναφέρει την επιθυμία να ζήσουν την εκπαίδευση και τη γνώση με άλλο τρόπο, ώστε οι νέοι καταλήγουν να «τρέχουν πάνω από το παλιό σχολείο»».
Μια μάθηση με την οποία θέλει να ζήσει όλο το σώμα και παντού, και που βρίσκεται σε ένταση με τη «νέα ευαισθησία» που αναδύεται και στον τρόπο με τον οποίο οι μπάντες νέων χρησιμοποιούν τη μουσική, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική, και στον κόσμο της μηχανικής αναπαραγωγής της τέχνης.
Μιλάει για τις νέες και δύσκολες μορφές συναισθηματικών σχέσεων. των εμπειριών της «αντιοικονομίας», στη γεωργία, τις υπηρεσίες, τις γειτονιές, για τη «σκεπτόμενη χαρά» της κλοπής, ως σχέση άμεση με τα πράγματα, ή ως φιλοδοξία για μια λύτρωση χωρίς τελική κρίση.
Μιλάει για τη βία των επιθέσεων ως «φανταστική λύση σε ένα πραγματικό πρόβλημα», ως μια απέλπιδα προσπάθεια να διεκδικήσει, να επιβεβαιώσει τη δική της δύναμη. Τέλος, επισημαίνει την εξεγερτική ημέρα της 12ης Μαρτίου του 1977, στη Ρώμη, ως «εικόνα της κοινωνικής πρακτικής της αξίας χρήσης», σε όλη της την πολυπλοκότητα, ως πλούτο και ταυτόχρονα ως ανέχεια, ακτημοσύνη επιβεβαιώνοντας ότι είναι από την εξέγερση, από την παρουσία που ήρθε και ταραχώδης από όλες εκείνες τις πρακτικές, από όπου θα ήταν απαραίτητο να ξαναρχίσει ο συρμός της σκέψης.
Ο Raúl Zibechi υποστηρίζει και υπερασπίζεται μια ιδέα την οποία περιμαζεύει από την άλλη πλευρά του κόσμου τη αποσταγμένη εμπειρία σε αυτές τις ιδέες και σε αυτές τις πρακτικές, σύμφωνα με την ίδια τη μετακίνηση στην πραγματικότητα διαφορετικών τόπων σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική.
Υπερασπίζεται ότι οι χειραφετικές διαδικασίες πηγαίνουν σε άλλα μέρη από αυτά που φαντάζεται η κλασική δυτική κριτική σκέψη. Προτείνει πως το αυτόνομο-γίγνεσθαι, το να γίνεσαι-επαναστάτης, δεν συνίσταται τόσο στο να φαντάζεσαι «από πάνω» μια νέα διανομή ή μια νέα παγκόσμια διαχείριση των «κοινών αγαθών»—όποια κι αν είναι αυτά—, αλλά, μάλλον, στη δημιουργία, από τα κάτω, εμπειριών κοινοτικής αυτοοργάνωσης, που συναντούν η μια την άλλη και πέρα από αυτά τη δική τους απήχηση, που βρίσκουν τη δική τους αληθινή ακαταμάχητη βάση σε έναν άλλο τρόπο να ζήσουν τη ζωή τους, και να παλέψουν γι’ αυτήν.
28 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Πέρα από το Νόμο, απενεργοποιώντας τον καπιταλισμό, τις σχέσεις ιδιοκτησίας, επινοώντας και αναδημιουργώντας κόσμους υφασμένους με άλλες πρακτικές. Κατοικώντας μια άλλη χρήση του εαυτού μας και του κόσμου. Που περιλαμβάνει τους τρόπους να τις καταστήσουμε σεβαστές.
Όταν ο Zibechi περνά να περιγράφει πώς γίνεται αυτό, βλέπουμε ότι τα θέματα δεν διαφέρουν πολύ, ούτε με αυτά με τα οποία ασχολήθηκε ο Piperno, ούτε με εκείνα μέσω κάποιων εμπειριών και κάποιων αγώνων στη Δύση που προσπαθούμε να φέρουμε προς τα εμπρός.
Σπάζοντας τον διαχωρισμό που μας επιβάλλεται και κάνοντας μας δυνατούς εκεί που ζούμε με βάση τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και φιλίας, έχοντας γίνει ένα έδαφος που δεν προϋπάρχει του αγώνα που το δημιουργεί, με τον ίδιο τρόπο που ο λαός δεν προϋπάρχει της εξέγερσης που τον εγείρει, παρέχοντάς μας μέσα υλικά, κατασκευές, σχολεία, εργαστήρια, κλινικές, καλλιέργειες:
Η αναπαραγωγή είναι ο άξονας όπου αλλάζει ο κόσμος. […] Είναι η σφαίρα της αξίας χρήσης, των κοινοτήτων και των γυναικών, των αγοριών και των κοριτσιών, του παιχνιδιού, της ζωής με τη φύση, της ανταλλαγής μεταξύ ίσων, της αγάπης και της φιλίας, είναι η σφαίρα από την οποία ασκούνται η αμοιβαιότητα και αδελφοποίηση, τρόποι σχέσης χωρίς τις οποίες δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε κάτι διαφορετικό από τον καπιταλισμό.
Πώς θα ήταν να φτιάξεις έναν νέο κόσμο από τα μέρη εκείνα; [έμφαση στο δικό μας]. Αναζητούμε έναν τρόπο να δώσουμε στον εαυτό μας έναν κόσμο όπου είναι δυνατό ξανά ν’ αγαπάς. Όπως στην ιταλική δεκαετία του εβδομήντα, στη Λατινική Αμερική, οι νέοι, αλλά κυρίως οι γυναίκες, έχουν την καρδιά θερμή, την ευφυΐα της ριζοσπαστικής ετερότητας της εμπειρίας τους ως γίγνεσθαι επαναστατικό της νέας σφραγίδας, και πως δεν υπάρχει γυρισμός.
Άρα, η Αυτονομία δεν αποκρίνεται σε ένα είδος αφηρημένης ιδέας της αυτοδιαχείρισης αυτού που υπάρχει, λες και επικαλύπτοντας σχήματα οργάνωσης και προσθέτοντας ακτιβιστικό εθελοντισμό θα μπορούσε να σπάσει η τερατώδης αδράνεια της καπιταλιστικής τάξης, ή ήταν δυνατό να ξεπεραστεί η υπαρξιακή παθολογία μιας υποκειμενικότητας πάντα σε αναζήτηση αναγνώρισης, πάντα σε ανάγκη να είναι κάποια-ος, συνήθως με κόστος όλα και όλους τους άλλους.
Azufre rojo. El retorno de la Autonomía como estrategia 29
Η αυτονομία μπορεί να είναι μόνο μια άλλη χρήση, του εαυτού της και του κόσμου, ενυπάρχουσα σε μια ορισμένη ένταση του μοιράσματος, σε μια προσοχή στη χαρά και το παιχνίδι—στη δραστηριότητα που συντηρεί αυτό που δημιουργούμε και που μας συντηρεί δημιουργώντας το—αλλά και στην προσπάθεια που απαιτείται, στη γέννα και στη φροντίδα, στο να μεγαλώνεις και να παραμένεις.
Επιπλέον, όπως υποστήριξε ο Piperno και όπως δείχνει η εμπειρία των Ζαπατίστας ή της Βολιβίας, είναι η εξέγερση που σηματοδοτεί, όχι μόνο το άνοιγμα που ωθεί στον πειραματισμό μαζικά μιας άλλης μορφής ζωής —και να δημιουργήσει ή αναδημιουργήσει τον κόσμο όπου μπορεί να ξεδιπλωθεί—, αλλά και το μέρος από όπου να ξαναρχίσει ο συρμός της σκέψης.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος #FreePanoulis #free_Michailidis
