Ξεκινάμε από αυτή τη βδομάδα και τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις, αυτήν την Πέμπτη 26 Μαΐου στις 19:00 φιλοξενούμε τον Μιχάλη Μαυρόπουλο στο Belleville sin patron για να μας μιλήσει για το τελευταίο του βιβλίο «Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μέθεξις.
Πριν την παρουσίαση θα προβληθεί ένα σύντομο θεατρικό δρώμενο που βασίστηκε στο βιβλίο.
λίγα λόγια για τον Μιχάλη, μας μιλά ο ίδιος:
…Από πολύ μικρό ακόμη οι γονείς μου χάριζαν βιβλία που είχαν να κάνουν με την αρχαία μυθολογία και ιστορία. Εκείνοι οι ήρωες λοιπόν επηρέασαν αφάνταστα το φαντασιακό μου, μαζί με τις αξίες που κουβαλούσαν στις πλάτες τους, κλέος, ανδρεία, σεβασμός στον άξιο αντίπαλο και τον γηραιότερο, πίστη στο συλλογικό δίκιο και αυτοθυσία, πείσμα, κλπ. Έτσι, όταν αργότερα μεγάλωσα λιγάκι κι έμαθα για τον Γκεβάρα, απογειώθηκα!
Βιβλία λοιπόν και πολυμάθεια, γοητευμένος. Να μαθαίνω για τις περιπέτειες σπουδαίων ανδρών.
Πολύ μικρός, πεθαίνει από καρκίνο η μητέρα μου. Μη μπορώντας στην αρχή ο γιατρός πατέρας μου να αντεπεξέλθει, με στέλνει εσώκλειστο σε κολέγιο στις Σπέτσες. Είμαι εννιά χρονών, στρατιωτική πειθαρχία, μοναξιά, βλέπω τον πατέρα μου μοναχά στις γιορτές που έκλεινε το σχολείο, μοναξιά, στενοχώρια. Μαθαίνω όμως συγχρόνως να ζω και να παίρνω μόνος αποφάσεις, σκληραγωγούμαι, μαθαίνω και την πειθαρχία, που και αυτή θα χρειαστεί αργότερα. Και σε όποιον δεν κάθεται καλά η έννοια, να πω πως άλλο να πειθαρχείς στον Χαρδαλιά κι άλλο στον υποδιοικητή Μάρκος!
Μετά τις Σπέτσες, ανηφορίζω δυο χρόνια στην Αθήνα, έκτη δημοτικού και πρώτη γυμνασίου. Έχω την τύχη να βρεθώ με τα ξαδέλφια μου στη Λεωφόρο, να παρακολουθούμε εκστασιασμένοι, το ’67, την συναυλία των Stones, με όλα όσα συνέβησαν, μεγάλο αντιεξουσιαστικό μάθημα για μένα, κι όχι μόνο, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε τους συνειρμούς. Αποκορύφωμα, το μαζικό γιουχάϊσμα στον Παπαδόπουλο, μέσα στο κατάμεστο από μαθητές Παναθηναϊκό Στάδιο, όχι πως καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε και ποια η σημασία εκείνου του αυθόρμητου ξεσπάσματος, χαράχτηκε όμως βαθιά στην ψυχή μου η απέχθεια στην βλακεία, όπως κι αν αυτή εμφανίζεται.
Επιστρέφω στην Καβάλα, όπου γεννήθηκα. Έχουμε ήδη χούντα όπως έχετε καταλάβει. Ολυμπιακός από τα γεννοφάσκια μου, μιας και η καταγωγή μας από το σόι του πατέρα μου είναι Πειραιώτικη, αρέσκομαι να φορώ συχνά κόκκινες μπλούζες. Φωνάζουν συχνά τη δεύτερη μητέρα μου στο σχολείο για παρατηρήσεις! απειλούν με αποβολές! για τα κόκκινα ρούχα! δένει σιγά σιγά το γλυκό.
Στην τετάρτη ή πέμπτη γυμνασίου, δεν είμαι σίγουρος, βρίσκομαι το καλοκαίρι στο Λονδίνο για κοντά δυο μήνες, με ένα φροντιστήριο που διοργάνωνε εκπαιδευτικές εκδρομές. Εκεί βλέπω στο σινεμά, σε παγκόσμια πρώτη, το Woodstock Festival, ο ψυχισμός μου σιγά σιγά έχει διαμορφωθεί ελευθεριακά όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει ακόμη η πολιτική χροιά, η μουσική ροκ και ο κινηματογράφος underground έχουν παίξει τον τεράστιο ρόλο που τους ανήκει, έρχεται λοιπόν και η τυπωμένη φιγούρα του μυθικού Τσε στα μπλουζάκια των λονδρέζων teenagers να δώσει το τελικό χτύπημα στην συντηρητική παιδεία που τόσα χρόνια προσπαθούσε, μα δεν κατάφερε να περάσει μέσα μου, το ελληνικό κατεστημένο….
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
