Ένα βιβλίο του Riccardo Michelucci, εκδόσεις Clichy, αφιερωμένο στον ιρλανδό επαναστάτη που πέθανε στη φυλακή την 5η Μαΐου, μετά από 66 ημέρες απεργίας
«Από όλους τους ιρλανδούς επαναστάτες του παρελθόντος που είχες γνωρίσει στη φυλακή, ήταν αυτός που θαύμαζες περισσότερο. Για τις ιδέες του, για το θάρρος του, για τη θυσία που μισός αιώνας νωρίτερα τον είχε δει να πέφτει, νεκρό από ένα εκτελεστικό απόσπασμα τις μέρες του εμφυλίου. Ήταν είκοσι επτά χρόνων, όπως κι εσύ, όταν το σώμα σου έσβησε για πάντα μετά από αυτές τις εξήντα έξι μέρες αγωνίας. Ποιος ξέρει αν θα φανταζόσουν ποτέ να βρεθείς στο πλευρό του ανάμεσα στους ρεπουμπλικάνους μάρτυρες του κοιμητηρίου του Milltown».
Γράφει ο Enrico Terrinoni, στο manifesto, Mαρτ. 01, 2017, ΛΙΓΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ έχουν την πολυτέλεια να μιλήσουν στον ενικό με τον Μπόμπι Σαντς. Ο Riccardo Michelucci είναι ένας από αυτούς. Ήδη συγγραφέας μιας ουσιαστικής και απαραίτητης Ιστορίας της αγγλο-ιρλανδικής σύγκρουσης, δημοσίευσε πρόσφατα τον Bobby Sands, μια ιρλανδική ουτοπία, για τη σειρά «Sorbonne» από τις εκδόσεις Clichy, per la collana «Sorbonne» delle Edizioni Clichy, Bobby Sands, un’utopia irlandese (σελ. 117, euro 7,90).
Είναι ένα σύνθετο βιβλίο. Στον πυρήνα και την καρδιά του, ένας δραματικός μονόλογος ήδη τέλειος για τη σκηνή που ανιχνεύει, που διατρέχει την ύπαρξη του Sands, μαζί με σελίδες λεπτομερούς βιογραφίας, αποσπάσματα από τα γραπτά αυτού του επαναστάτη που ήταν επίσης ποιητής, και σημαντικές φωτογραφίες αυτής της σύγκρουσης που πολλοί θέλουν ξεχασμένη.
Ο Μικελούτσι δεν είναι μόνο ένας προσεκτικός παρατηρητής της κατάστασης στη Βόρεια Ιρλανδία. Στο Μπέλφαστ και γύρω από αυτό είναι σαν στο σπίτι του: «Σήμερα δύσκολα θα το αναγνώριζες, Falls Road, το μέρος που περισσότερο από κάθε άλλο ήταν το σταυροδρόμι του αγώνα σας. Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι αυτά τα σημερινά σύμβολα ευημερίας αντιπροσωπεύουν το ξεπούλημα των ιδανικών σας. Ίσως είναι όντως έτσι, αλλά με παρηγορεί που ξέρω ότι όταν επιστρέφω στο Μπέλφαστ είσαι εσύ εκεί για να με καλωσορίσεις με αυτό το διαχρονικό χαμόγελο, για να κατευθύνεις στη γεωγραφία της μνήμης σε έναν φυσικό χώρο που αναμειγνύει τα συναισθήματα του παρόντος με εκείνα του παρελθόντος».
Αυτά είναι αληθινά λόγια περισσότερο από ποτέ σήμερα, σε μια ιστορική στιγμή που η οικονομική μέθη περιοχών του νησιού συγκρούεται ακόμη περισσότερο με την κατάσταση των περιφερειών της τελευταίας αποικίας της Ευρώπης, όπου το ποσοστό ανεργίας είναι το υψηλότερο στην Μεγάλη Βρετανία.
ΤΟ DERRY δεύτερη πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας, κατέχει μάλιστα το διπλάσιο ρεκόρ ανεργίας νέων και αυτοκτονιών.
Είναι σίγουρα μια προδοσία των ιδανικών του Sands, ο οποίος είχε δηλώσει με κουράγιο και αποφασιστικότητα: «Δεν θα σταματήσω μέχρι να φτάσω στην απελευθέρωση του έθνους μου, έως ότου η Ιρλανδία γίνει μια σοσιαλιστική, κυρίαρχη και ανεξάρτητη δημοκρατία».
Ο Bobby δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος από τους σοσιαλιστές που ήλπιζαν να μπορέσουν να συγχωνεύσουν τους αγώνες της αυτοδιάθεσης με την ελπίδα για ένα μέλλον ισότητας. Κινούνταν στα χνάρια του James Connolly, για τον οποίο η υπόθεση της εργασίας και αυτή του έθνους ήταν μία. Αλλά και του Wolfe Tone, που όπως θυμίζει ο Michelucci, είχε ορκιστεί, διακόσια χρόνια πριν να «ανατρέψει την αγγλική κυριαρχία στην Ιρλανδία», σε απόσταση αναπνοής από το πρώτο σπίτι του Sands.
Mα ο Wolfe Tone είχε επίσης αγωνιστεί για μια δημοκρατία ανθρώπων χωρίς ιδιοκτησία, people of no property, εγγράφοντας έτσι από το ξεκίνημα του τον ρεπουμπλικανισμό στο λογαριασμό των αγώνων που σήμερα θα λέγαμε αντικαπιταλιστικούς.
ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ο πολύ νεαρός Μπόμπι εκπαιδεύτηκε στα γραπτά του Μαρξ, του Φανόν, του Κόνολι και του Γκεβάρα, και ποτέ δεν θα διαχωρίσει τη δέσμευσή του για τους δικούς του ανθρώπους από ένα σοσιαλιστικό και διεθνιστικό όραμα για τον κόσμο. Ευτυχώς, αυτή η κληρονομιά έχει επιβιώσει σε σενάρια στα οποία ο σύγχρονος ρεπουμπλικανισμός κινείται σχεδόν αποκλειστικά προς τα αριστερά του μεγαλομανή φαρισαϊκού συντηρητισμού.
ο BOBBY SANDS ξεκίνησε την απεργία πείνας την 1η μαρτίου 1981 και η ύπαρξή της θα λήξει στις 5 μαΐου. Μια θυσία, η δική του, που αντηχεί ακόμα στους δρόμους του Μπέλφαστ, στις τοιχογραφίες του οποίου συχνά στέκονται οι λέξεις, χαρακτηρισμένες από μια ηρωική αισιοδοξία θέλησης, «η εκδίκησή μας θα είναι το χαμόγελο των παιδιών μας». Μια βεβαιότητα χάρη στην οποία ο Μπόμπι και οι εννέα σύντροφοι που πέθαναν μετά από αυτόν μπόρεσαν να αντισταθούν στις απάνθρωπες συνθήκες, που επιθυμούσαν οι μηχανισμοί μιας από τις παλαιότερες δημοκρατίες στον κόσμο: «Πόσος πόνος για εκείνες τις μητέρες που έρχονταν να σας επισκεφτούν και ξεσπούσαν σε κλάματα βλέποντάς σας να μοιάζετε με πτώματα που περπατούν, με μακριά μαλλιά και γένια, τυλιγμένα σε εκείνες τις βρώμικες κουβέρτες. Αλλά η σκελετωμένη και χτυπημένη σωματική σας διάπλαση κάλυπτε στην πραγματικότητα την ηθική ανωτερότητα των καταπιεσμένων, τη μανία της αδάμαστης σκέψης όσων αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη.».
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος miccia corta
