Γράφει ο Γιώργος Κελεάδης
Η βαλκανοποίηση της Ελλάδας, συντελείται με ταχείς ρυθμούς και τόσο εκείνοι που σχεδίασαν το πρόγραμμα αυτό (ΕΕ), όσο και αυτοί που το υλοποίησαν και το υλοποιούν (οι κυβερνήσεις από το 2009 έως και σήμερα), θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματά τους, όπως δείχνουν και τα στοιχεία.
Ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις, φαίνονται πρόθυμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα συναδέλφων τους, οι οποίοι τα τελευταία έτη μετέφεραν την έδρα της επιχείρησής τους στα Βαλκάνια και στη Κύπρο, προκειμένου να αποφύγουν την αναμενόμενη λαίλαπα φόρων και εισφορών, οι οποίες καθιστούν τη βιωσιμότητά τους στην ημεδαπή, αυτοκτονία προμελετημένη. Οι εκκρεμείς αιτήσεις για μεταφορά έδρας επιχειρήσεων εκτός Ελλάδας σύμφωνα με εκτιμήσεις είναι 65.000-70.000. Είναι γνωστή η ερήμωση των ΒΙ.ΠΕ Θεσσαλονίκης, Κιλκίς και Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης. Εκείνοι οι οποίοι με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν “ζωντανές” τις επιχειρήσεις τους-με δεδομένη τη δραματική μείωση των εργαζομένων σε αυτές-μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι “τελευταίοι των Μοϊκανών”.
Από την άλλη, η αύξηση των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ το 2015 κατά 85.503 εργαζόμενους, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει, διότι το 45% από αυτούς, αμείβεται με μισθούς έως 400 ευρώ και το 50% από 201 έως 600 ευρώ (Πηγή: Η Καθημερινή 28-8-2016), την ίδια στιγμή, που έως τέλους του έτους, οι φορολογούμενοι καλούνται να καταβάλλουν ως σύνολο, από διάφορους φόρους 9,1 δισ. ευρώ.
Πραγματικά λοιπόν ο Ελληνικός Λαός δεν επιθυμεί τη «συμπόνοια», από κανένα κυβερνητικό παράγοντα, ούτε πιστεύει πλέον ότι όσο εφαρμόζεται τούτη η απάνθρωπη και αδιέξοδη πολιτική, υπάρχει μέλλον γι’ αυτόν. Του Ελληνικού Λαού του έχουν στερήσει το μέλλον, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Δεν θέλει άλλα ψέματα ο Ελληνικός Λαός, όπως εκείνα που θα ειπωθούν από τον πρωθυπουργό κατά την έναρξη της ΔΕΘ. Αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες δεν θα βλέπει πλέον το πρόσωπο του Ελληνικού Λαού, αλλά θα δει τις πλάτες του, θα διαπιστώσει την αγανάκτησή του και φυσικά για άλλη μία φορά δεν θα ακούσει τη κραυγή των κινητοποιήσεων του την 10η Σεπτέμβρη.
Τη στιγμή που ασθενής μεταφέρεται με αγροτικό στο νοσοκομείο, στον Αλμυρό του Βόλου και δίπλα του χαλασμένο, κοσμεί το τοπίο, το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, το να θεωρεί η κυβέρνηση ότι κυβερνά μία Ελλάδα χώρα της ΕΕ, αποδεικνύει ότι σταθερά βρίσκεται, ενσυνείδητα, σε άλλο κόσμο και σε άλλη χώρα. Το να αναμένει κανείς από αυτή τη κυβέρνηση να αξιοποιήσει δημοτική περιουσία αποτελεί ψευδαίσθηση, όταν έχει εκχωρήσει τη δημόσια περιουσία για εκατό έτη. Η χώρα εξακολουθεί να υφίσταται και να λειτουργεί ως από θαύμα, ένα θαύμα που τις περισσότερες φορές εμφορείται από την αυτενέργεια των πολιτών της, αποκλειστικά.
Τα στοιχεία, τα γεγονότα καθημερινώς αποκαλύπτουν, ότι η χώρα ολοταχώς βαδίζει προς τα πίσω και ίσως η σημερινή σύγκριση με τη δεκαετία του 1950 να αδικεί τη συγκεκριμένη περίοδο. Το απέλπιδον και άκρως ανησυχητικόν είναι, ότι με την ατελέσφορη και ανθρωποκτόνο εφαρμογή των Μνημονίων εδώ και επτά έτη, ουδείς και με κανένα τρόπο μπορεί να πει ότι η χώρα κάποια στιγμή θα πάει μπροστά, εκεί που της ανήκει και της αξίζει.
Μονόδρομο προς τα μπροστά, αποτελεί η ανατροπή αυτών των μνημονιακών πολιτικών και η εφαρμογή μίας νέας πολιτικής, η οποία θα στηρίζει, αναδεικνύει, προστατεύει, διακονεί, το πολίτη, τον άνθρωπο, το νέο, τον ασθενή, τον ηλικιωμένο, το βιοπαλαιστή, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον επιχειρηματία και εν τέλει τον κυρίαρχο Ελληνικό Λαό, από τον οποίο πηγάζουν και στον οποίο καταλήγουν οι κάθε είδους εξουσίες.
“Το εύκρατο σκοτάδι του Saint-Just
Ένας ακοίμητος επαναστάτης μεταφέρει στο κεφάλι του
το πεπτικό του σύστημα και χωνεύει περίφημα
τα πικρά ιδεώδη και θεωρήματα
φορώντας το πορτοκαλί σακάκι του Μαγιακόφσκι[….]
Είχε βραδιάσει στο Παρίσι της Convention και οι κότες
ενοχλούσαν τη νύχτα κουρνιάζοντας.
Ένας μεγάλος νερόλακκος είχε κι όλας αρχίσει
να καθρεφτίζει τ’ αστέρια” (Νίκος Καρούζος “Τα ποιήματα Α’ <1961-1978>”. Εκδόσεις “Ίκαρος” 2002,σελ. 313)
