Εάν πάρει κάποιος ένα χάρτη και κοιτάξει, θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια από τις πλέον ασταθείς γεωπολιτικά περιοχές του κόσμου. Τοπικοί πόλεμοι ξεφυτρώνουνε συνέχεια γύρω της, και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος αυτοί να οδηγήσουνε σε ένα ευρύτερο ή και παγκόσμιο.
Στο Βορρά μας έχουμε την Αλβανία, που θέλει με εδάφη των Σκοπίων, της Σερβίας και Ελλάδας να κάνει τη μεγάλη Αλβανία. Στη Βοσνία το τριεθνικό και πολυθρησκευτικό κρατικό τερατούργημα που δημιούργησε το 1995 η συμφωνία του Ντέϊτον βρίσκεται σε ταραχές. Στα Σκόπια η Βουλγαρία, και Αλβανία καιροφυλακτούνε για το ποια θα πάρει τι από την διαφαινόμενη διάλυση τους. Πηγαίνοντας στη Μέση Ανατολή, βρίσκουμε τρεις χώρες να συγκρούονται για το ποια θα ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου.
Η σουνιτική ουαχαμπιτική Σαουδική Αραβία, έχει αποστασιοποιηθεί από το αμαρτωλό παρελθόν της, και συνεργάζεται πλέον στενά και με χώρες που δεν είναι ισλαμικές. Τη θέση της έχει πάρει η πριν λίγα χρόνια στενά συνεργαζόμενη μαζί της, σουνιτική Τουρκία, η οποία έχει εξελιχθεί σε πόλο έλξης και στήριξης κάθε σουνιτικής τζιχαντιστικής ομάδας τρομοκρατών. Η τρίτη Χώρα το σιιτικό Ιράν, προσπαθεί ν’ αυξήσει τη γεωπολιτική δυναμική που της χάρισαν οι ΗΠΑ, και να διευρύνει την επιρροή της στις γειτονικές χώρες, όπως και με επιτυχία μέχρι στιγμής το κάνει.
Ελέγχει το Ιράκ, τον σπαρασσόμενο Λίβανο μέσω της Χεσμπολλάχ, συνεργάζεται μαζί με τη Ρωσία στη Συρία, απειλεί μέσω των Χούθι της Υεμένης τη Σαουδική Αραβία, και ενισχύει τη σουνιτική Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας.
Η Συρία είναι προς το παρόν τεμαχισμένη, μεταξύ του μεγαλύτερου τμήματος της που ελέγχεται από την αλαουτική κυβέρνηση του Άσαντ, της βορειοανατολικής πετρελαιοφόρου περιοχής της υπό τον έλεγχο ΗΠΑ-Κούρδων, της Βορειοδυτικής υπό τον έλεγχο Τουρκίας- ISIS, και μιας ενδιάμεσης μεταξύ των δύο περιοχής που ελέγχεται από Ρωσία-Τουρκία. Νοτιότερα μας στην Αφρική μετά τη τραγωδία της Αραβικής Άνοιξης, με όργανο τους αδελφούς Μουσουλμάνους, (ιδρύθηκαν στην Αίγυπτο το 1928), και την μερική αποκατάσταση της ηρεμίας, έχουμε την τουρκοελεγχόμενη Λιβύη, που λόγω θέσης αποτελεί δυνητικά για μας τεράστια αμυντική απειλή.
Κάτω από την Αραβική βόρεια Αφρική βρίσκεται η λεγόμενη υποσαχάρια Αφρική, με τις 10 χώρες της ζώνης του ΣΑΧΕΛ, που ζούνε μέσα στο εμφύλιο πόλεμο και τη τρομοκρατία της σουνιτικής Μπόκο Χαράμ. Οι κυβερνήσεις απολυταρχικές οι περισσότερες αλλάζουνε συχνά υποστηριζόμενες από κράτη όπως η Ρωσία, Τουρκία, Κίνα, Γαλλία. Το κοινό μεταξύ όλων αυτών των πολέμων και της τρομοκρατίας είναι μια λέξη ΙΣΛΑΜ.
Όλα αυτά τα ανοιχτά μέτωπα τα οποία αλληλοσυγκρούονται στη γειτονιά μας και που ακόμη δεν μας αγγίζουνε άμεσα, εν τούτοις μας απειλούνε, επειδή σε όλα εμπλέκεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η Τουρκία δημιουργώντας συμμαχίες ή εχθρότητες, με κράτη ή διεθνείς δυνάμεις, αποτελούνε μια γεωπολιτική πραγματικότητα, πολύ ευμετάβλητη. Σε αυτήν πρέπει σαν Χώρα να πάρουμε θέση, πρωταγωνιστή ή κομπάρσου, δικαιούμενοι και το αντίστοιχο μερίδιο, επειδή οι εξελίξεις που δρομολογούνται θα καθορίσουνε και τη μελλοντική κατάσταση της Ελλάδας.
Και ας μην ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι, οι όποιες επιτυχίες της πολιτικής μας τα τελευταία χρόνια, δεν οφείλονταιμόνο σε δικές μας προσπάθειες, αλλά κύρια στην απέχθεια και κινδύνουςπου προκαλεί η επεκτατική πολιτική Ερντογάν από το 2011 και μετά, ΟΧΙ η Τουρκία, σε κράτη όπως η Γαλλία, Ισραήλ. Αίγυπτος, ΗΠΑ, Ρωσία, ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, κλπ. Και εάν από τις εκλογές το 2023 στη Τουρκία αναδειχθεί μια δυτικότροπη κυβέρνηση, τότε σίγουρα αρκετές από τις παραπάνω χώρες θα τα ξαναβρούνε μαζί της, λόγω κοινών συμφερόντων.
Οι επιλογές του Ερντογάν ενίσχυσαν, αν και φυσικά δεν είχαν τον σκοπό αυτό, την διεθνή θέση της Ελλάδος, και αυτό φυσικά μπορεί κάποτε να αλλάξει. Είναι πολύ σημαντικό η Ελλάδα να εμβαθύνει στο ενδιάμεσο διάστημα με όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, τις σχέσεις και την αξιοπιστία της με τις χώρες αυτές, ώστε ακόμα και αν αυτές τα «βρούνε» με την Τουρκία, αυτό να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος για την Ελλάδα.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
