Πρέπει να καταφύγει κανείς στη μνήμη για να πει ότι στις 15 Αυγούστου, όταν έτρεχε το 1965, μια ομάδα φοιτητών και εργατών ανέλαβε το έργο της οικοδόμησης μιας επαναστατικής οργάνωσης που αποφάσισαν να ονομάσουν ως το Κίνημα της επαναστατικής Αριστερά MIR.
Μέχρι εκείνη την ημερομηνία, το τελευταίο πράγμα που ήταν γνωστό υπήρξε πως το Λαϊκό Μέτωπο είχε έρθει σε επαφή με τον Pedro Aguirre Cerda. Οι επόμενες φορές ήταν μικρές βουλευτικές νίκες σε ορισμένες περιφέρειες. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε δώσει τις πρώτες του μάχες για να φτάσει στην κυβέρνηση, γράφει ο Pablo Varas.
Πρέπει να καταφύγει κανείς στη μνήμη για να πει ότι στις 15 Αυγούστου, όταν έτρεχε το 1965, μια ομάδα φοιτητών και εργατών ανέλαβε το έργο της οικοδόμησης μιας επαναστατικής οργάνωσης που αποφάσισαν να ονομάσουν ως το Κίνημα της επαναστατικής Αριστερά MIR.
Μέχρι εκείνη την ημερομηνία, το τελευταίο πράγμα που ήταν γνωστό υπήρξε πως το Λαϊκό Μέτωπο είχε έρθει σε επαφή με τον Pedro Aguirre Cerda. Οι επόμενες φορές ήταν μικρές βουλευτικές νίκες σε ορισμένες περιφέρειες. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε δώσει τις πρώτες του μάχες για να φτάσει στην κυβέρνηση.
Ο Γκεβάρα είχε δολοφονηθεί στη Βολιβία το 1967. Η λατινοαμερικανική αριστερά πάλευε μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης. Η κατάληψη της εξουσίας ήταν ένας όχι μικρότερος στόχος για τον οποίο ήταν απαραίτητο να δημιουργηθούν επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις πρόθυμες να επιτύχουν ιστορικούς στόχους.
Οι εργαζόμενοι έπρεπε να οργανωθούν έτσι ώστε να καταλάβουν ότι τα αιτήματά τους ήταν επείγοντα. Υπήρχαν πολλές απεργίες ντυμένες με τις σημαίες τους, τα χαρτιά τους γεμάτα με αιτήματα άμεσης ανάγκης Η Κούβα το είχε πετύχει ογδόντα μίλια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Αυτό λοιπόν ήταν δυνατό. Η ανάλυση που κάνουν οι miristas – τα στελέχη του Mir, για να διαμορφώσουν το κόμμα ξεκινά υποστηρίζοντας αδιάψευστα ότι είναι μια Χιλή βυθισμένη στη μιζέρια, υπανάπτυκτη, με εξαγωγικό μοντέλο εξαιρετικά εξαρτώμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η διαδικασία της δικαιότερης κατανομής της γης δεν είχε υλοποιηθεί και επείγει να πραγματοποιηθεί μια αγροτική μεταρρύθμιση. Εκατομμύρια εκτάρια ήταν σε κατάσταση εγκατάλειψης και υπήρχε η διατροφική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για εκατομμύρια χιλιανούς.
Οι φτωχοί της υπαίθρου και των πόλεων εμφανίζονται τότε ως οι καθοριστικοί παράγοντες σε αυτό το έργο. Χωρίς την εργατική τάξη, χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων και των οργανώσεών τους, δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί.
Το MIR γεννήθηκε έχοντας αντιπάλους, όλη την παραδοσιακή αριστερά, αυτή των λαϊκών μετώπων καταδίκασε την άκρα αριστερά στο αιώνιο πυρ, υποστηρίζοντας πως ήταν η έκφραση του αριστερισμού – της παιδικής ασθένειας, νηπιοπρέπειας. Η αριστερά των μεγάλων αποστάσεων
Η Χιλή χρειαζόταν να αλλάξει το εκπαιδευτικό μοντέλο, επισπεύδοντας μια μεγάλη πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση που φώναζε γι’ αυτήν. Εκατομμύρια νέοι που βρίσκονταν σε συνθήκες να εισέλθουν σε σπίτια τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποκλείστηκαν απλώς και μόνο επειδή ήταν φτωχοί.
Το MIR γεννήθηκε για να τρέξει προς τα εμπρός τους τροχούς της ιστορίας. Οι αγωνιστές του ξεπέρασαν το απλώς εκλογικό. Δεν το αρνήθηκε αυτό ως εναλλακτική για την αλλαγή, αλλά στη Χιλή ήταν απαραίτητο να τοποθετηθεί ανάμεσα σε αυτά τα εργαλεία που υψώνουν τις σημαίες της επίθεσης στην εξουσία, για την οποία ήταν απαραίτητη η δημιουργία μιας λαϊκής δύναμης, ευρείας, συνεπούς και γενναιόδωρης.
Η χιλιανή αριστερά διατηρούσε πάντα μια στάση-συνήθεια ανάλυσης και από εκεί ξεκίνησε με τα σχέδιά της να κάνει συμμαχίες, τη δημιουργία ενός μετώπου, αλλά πάντοτε αξιοποιούνταν τα προγράμματα που σημαδεύονταν και ξεκινούσαν από την τάξη.
Η δεκαετία του εξήντα δεν ήταν εύκολη. Έπρεπε να ιδρυθεί μια επαναστατική οργάνωση στη Χιλή. Το PC/PS είχε ήδη διατρέξει την τροχιά του και τα μαρτύριά του. Ποτέ δεν νιώθουμε ότι έχουμε μια υψηλή ηθική ποιότητα. Μοιραστήκαμε την κακομεταχείριση του κομμουνιστικού κόμματος την εποχή του González Videla.
Του Arnoldo Ríos ο θάνατος θα μας πληγώσει αιώνια. Οι θεμελιώδεις εμπνευστές κάλεσαν όλους εκείνους που ήταν απαραίτητοι για να δώσουν στη Χιλή ένα νέο νόημα στη δημοκρατική ζωή της. Σιγά σιγά γεννήθηκαν οι τοπικές και περιφερειακές επιτροπές. Οι FTR/MCR/FER/MIU/MPR κληροδότησαν ενδιάμεσα μέτωπα που κατέστησαν δυνατή την παράδοση σε αυτούς τους τομείς ενός οράματος και προτάσεων με τις οποίες δεσμεύτηκαν.
Μας σκότωσαν τον Moisés Huentelaf. Οι βιομηχανικές αλυσίδες ήταν η τάξη, εκείνοι οι εργάτες των δεκαετιών του 1960 και του 1970 που με κόπο έφτιαχναν ραδιόφωνα, κουζίνες, πλυντήρια, κατσαρόλες και τηγάνια, που έρχονταν από τις κατασχέσεις γης με τα μισοχτισμένα σπίτια τους σαν την ίδια την πατρίδα.
Ήμασταν μικροί για την 11η, γνωρίζαμε τον τρόμο του πραξικοπήματος μόνο από άλλους κοντινούς συντρόφους. Τους μοντονέρος, το ERP, τους τουπαμάρος. Ο επαναστατικός αγώνας είναι μια μακρά και αιώνια διαδικασία μάθησης που δεν πρέπει ποτέ να σταματά. Ο κόσμος έχει τις ήρεμες στιγμές του και άλλες πιο ανήσυχες.
Και ήρθε η ώρα του Μιγκέλ με το μπλε σακάκι του με σηκωμένα πέτα. Την ώρα ο άθλιος στρατός που πλήρωνε η CIA και παραδόθηκε στο κεφάλαιο επιτέθηκε στη La Moneda, έπρεπε να επιστρέψουμε στην τάξη. Δεν θα παραδινόμασταν.
Άλλωστε όλα είναι ήδη μέρος αυτής της μακράς ιστορίας των πενήντα χρόνων. Μας απέμεινε η τελευταία χειραψία ενώ τα σχόλια της εθνικής ηγεσίας βρίσκονταν στα πανωφόρια. Κρατάμε με όλα όσα κάναμε αυτά που χρειάζονταν μέχρι σήμερα. Οι εξαφανισμένοι μας κι όσοι αποχαιρέτησαν τα σύννεφα με τα μάτια ανοιχτά λέρωσαν την άσφαλτο.
Αγαπητές συντρόφισσες αγαπητά παιδιά και εγγόνια των αγωνιστών του MIR. Οι λίγοι ή όσοι απομένουν πρέπει να ξέρουν ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Αυτοί που μοιράστηκαν ένα κομμάτι γη για να χτίσουν ένα σπίτι. Αυτοί που πήραν κάποιο αγρόκτημα στο νότο για να ακουστεί ο χωρικός. Για αυτόν που έφερε φρέσκο ψάρι στο τραπέζι. Για αυτούς που από τα βάθη του ορυχείου φώναξαν πως ιδιοκτήτης πρέπει να είναι ο λαός.
Σε αυτούς που ήρθαν στα βουνά στο νότο για να σταματήσουν την επιθετικότητα των στρατιωτικών και που δολοφονήθηκαν δειλά. Αυτά τα βασικά. 15 Αυγούστου. Τίποτα πιο δύσκολο από τον στοχασμό, που επιστρέφει στη μνήμη τόσο απαραίτητος. Πρέπει να είναι απολύτως σαφές ότι ποτέ, και στις χειρότερες συνθήκες δεν κατεβάσαμε το κεφάλι μπροστά στον εχθρό. Δεν έγινε δεκτός ουδείς από τους όρους του.
Οι εχθροί αντιμετωπίζονται σύμφωνα με αυτό που είναι. Τα δικαιώματα ενός λαού που τον κακομεταχειρίστηκαν, τον εξευτέλισαν και τον δολοφόνησαν για αιώνες δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματεύονται. Το MIR δεν ήταν η απόλυτη αλήθεια, απλώς μια νότα στην ιστορία, ώστε όλα να κυλούν ομαλά.
Ενδεχομένως, τίποτα στην υπόλοιπη ζωή τους για εκείνους που ήταν miristas δεν είναι πιο σημαντικό από το να έχουν πολεμήσει κάτω από τα δύο διαχρονικά χρώματα. Μια αγκαλιά, σύντροφοι, όπου κι αν βρίσκεστε στον κόσμο.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος arnaldoperezguerra
